گروهی از مقام‌های ارشد حکومت پیشین با تهیه طرحی که قرار است پس از توافق "بزرگان جمهوری اسلامی افغانستان" تبدیل به برنامه کاری شود، خواهان از سرگیری گفتگوهای صلح شده‌اند.

در این طرح ۱۰ صفحه‌ای گفته شده است که طالبان به تنهایی قادر به تشکیل حکومت مشروع و با ثبات در افغانستان نیستند و باید برای تشکیل حکومت فراگیر وارد گفتگو شوند.

تهیه‌کنندگان طرح تاکید می‌کنند که نظام سیاسی جدید افغانستان باید بر اساس اراده آزاد مردم به‌ میان آید، متعهد به منافع ملی، وحدت ملی، عدالت اجتماعی، حقوق بشر و آزادی‌های شهروندی باشد و اجازه ندهد از خاک افغانستان علیه کشورهای دیگر استفاده شود.

کسانی که این طرح را نوشته‌اند از وضعیت بحرانی کنونی افغانستان به عنوان فرصتی برای صلح یا کرده‌اند.

در بخشی از این طرح آمده است که طالبان قادر نیست بحران انسانی افغانستان را مدیریت کند و با ناکامی در ارایه خدمات عمومی کشور را با فاجعه انسانی و فروپاشی اقتصادی روبرو کرده است.

تهیه کنندگان طرح گفته‌اند که طالبان اراده و ظرفیت لازم را برای مبارزه با تروریزم ندارد و افغانستان به میدان جنگ‌های نیابتی و تروریستی تبدیل شده است.

با این حال، در این طرح دلایل عدم طالبان به مذاکره هم ذکر شده است؛ از جمله این که طالبان چیزی زیادی دارند که نمی‌خواهند از دست بدهند.

به گفته گروهی که این طرح را نوشته، در صورتی که طالبان به خواست مردم و جامعه جهانی پاسخ مثبت ندهند، "بزرگان جمهوری اسلامی" باید گزینه مقاومت و ایستادگی سیاسی را انتخاب کنند.

در این طرح آمده است که مسوولیت تشدید بحران‌های امنیتی و انسانی به عهده طالبان خواهد بود.

تهیه کنندگان این طرح در عین‌حال، خواهان انسجام بزرگان "جمهوری اسلامی"، ایجاد آدرس هماهنگی در یکی از کشورهای "دوست" منطقه، تهیه مانیفست و برنامه‌ای سیاسی برای صلح و استفاده از ظرفیت‌های دستگاه دیپلوماسی افغانستان شده است.

این طرح پیشنهاد کرده است تا در زمینه خارج کردن امن افراد در معرض خطر، رساندن کمک‌های بشردوستانه به افغانستان، انسجام نیروهای سیاسی و مدنی کشور و تعامل و همکاری منطقه‌ای و جهانی کار شود.