کتابی که قهار عاصی، شاعر مشهور افغانستان در سال ۱۳۶۹ خورشیدی به محمدرضا شفیعی کدکنی، ادیب، پژوهشگر و شاعر ایرانی اهدا کرده بود، ۳۱ سال بعد به مقصد می‌رسد.
کتابی که به این استاد ادبیات فارسی دانشگاه تهران اهدا شده، «لالایی برای ملیمه» مجموعه دوبیتی‌ها و رباعیات قهار عاصی است.
در پایان مقدمه کتاب، دست‌نویس عاصی دیده می‌شود که خطاب به شفیعی کدکنی نوشته است: «استاد! این صفحه را بسیار به عجله نوشته بودم.»
در این مقدمه که در ۱۸ سنبله ۱۳۶۸ نوشته شده، قهار عاصی گفته است که «سال‌های ۱۳۶۳ و ۱۳۶۴ را هرگز فراموش نخواهم کرد.» عاصی این سال‌ها را روزگار ترانه‌سرایی و «سال‌های شور و سال‌های یافت» خوانده است.
او گفته در این سال‌ها بود که شعر برایش جلوه‌های تازه گرفت و «آشنا شدم با احمد شاملو و آشنا شدم با واصف باختری و آشنا شدم با خودم.»
غفران بدخشانی، شاعر فارسی‌زبان افغانستان می‌گوید این مجموعه شعر را دوستش سروش تاج از پنجشیر به ایران، افغانستان آورده است.
سروش تاج از غفران بدخشانی خواسته این مجموعه را به دست شفیعی کدکنی برساند.
کتاب در جریان این سال‌ها در کتابخانه شخصی پدر آقای تانجدگاری برای آهنگ های فرهاد دریا، آوازخوان معروف افغانستان نیز نوشت. نگهداری می‌شده است.
سرانجام بدخشانی و تاج با هم کتاب را به علی دهباشی، سردبیر مجله بخارا در تهران برده‌اند تا به کمک او، امانت به دست صاحبش برسد.
علی دهباشی از دوستان شفیعی کدکنی است.
دهباشی با برگزاری برنامه‌های فرهنگی «شب‌های بخارا» در سال‌های گذشته تلاش‌های گسترده‌ای برای معرفی آثار و زندگی بزرگان فرهنگ، ادب و هنر ایران و جهان داشته است.
آقای دهباشی خبر داده است که یکی از شب‌های بخارا را برای گرامی‌داشت از یاد و کارنامه ادبی قهار عاصی اختصاص خواهد داد.
قهار عاصی از شاعران پرکار افغانستان در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ خورشیدی بود.
منتقدان ادبی می‌گویند او پر خواننده‌ترین شاعر معاصر افغانستان است.
لالایی برای ملیمه دومین مجموعه شعرهای عاصی است. از او هفت مجموعه شعر و یک کتاب نثر به‌جا مانده است.
عاصی با شدت گرفتن جنگ‌های میان‌گروهی مجاهدین در دهه ۷۰ به ایران رفت و مدت کوتاهی ساکن مشهد بود.
او در میزان ۱۳۷۳ خورشیدی در جنگ‌های داخلی بر اثر اصابت خمپاره در کارته پروان کابل جان باخت.