این ورزشکار که با نام مستعار مریم مصاحبه کرده است، می‌گوید که ۳ سال مداوم تمرین‌ کرده تا به تیم ملی مشت‌زنی راه یابد. اما طالبان او و خواهرش را که عضو تیم جوانان بود، از ورزش منع کرده است.

مریم روزی را که طالبان به خانه آنان آمد و دستور داد تا دیگر به باشگاه نرود، به عنوان «بدترین روز زندگی»‌اش می‌داند: «روز بسیار بدی بود؛ روزی که هرگز فراموشش نمی‌کنم.»

به گفته او، طالبان چندی پیش دو خانم مشت‌زن را در خیابانی لت‌وکوب کرده و او به همین علت از خانه بیرون نمی‌شود: «من مطمئنم تا زمانی که امارت اسلامی اینجاست، حتی اگر ما را نکشند، نمی‌توانیم به ورزش مشت‌زنی ادامه دهیم.»

او به علت این که نمی‌تواند برای تمرین به باشگاه برود، ناراحت است: «واقعا ناراحتم چون مهارت حرفه ای ام را از دست می‌دهم.»

این مشت‌زن تیم ملی بانوان می‌گوید که پیش از تسلط طالبان، حدود صد زن در افغانستان مشغول ورزش مشت‌زنی بودند اما اکنون همه‌شان از تمرین و ورزش محروم شده‌اند. او در این مصاحبه به روزنامه گاردین می‌گوید: «لطفا صدای ما را به جهانیان برسانید تا بدانند که بر ما چه می‌گذرد.»

او تعریف می کند که چطور طالبان وحشیانه رفتار می‌کردند و می‌گفتند: چطور می‌توانی به استادیوم پر از مرد بروی و بگذاری ورزش تو را تماشا کنند؟ به عنوان یک زن، چرا در ورزش شرکت می‌کنی؟»

برادر مریم نیز مشت‌زن است اما محدودیت‌ها و تهدیدات فقط متوجه خواهران او است. مریم در این مصاحبه، وضعیت ورزشکاران زن در افغانستان را «سخت و دشوار» توصیف می‌کند.