واشنگتن پست در گزارشی می‌گوید سالن‌های غذاخوری دانشگاه‌ها در ایران که چندین دهه فضاهای تفکیک جنسیتی بوده‌اند، به خط مقدم جدیدی در خیزش‌های سراسری تبدیل شده‌اند. این روزنامه می‌نویسد با گذشت نزدیک دو ماه از قیام مردمی، دانشجویان علی‌رغم خطر اخراج و بازداشت به اعتراض ادامه دادند.
محمدعلی کدیور، استادیار کالج بوستون به این روزنامه گفت که دانشجویان ایرانی نه تنها به تفکیک جنسیتی اعتراض می‌کنند، بلکه با تلاش برای یکجا غذا خوردن، تفکیک جنسیتی را نفی می‌کنند.
واشنگتن پست می‌نویسد که اعتراضات کافه‌تریا بخشی کوچک اما نمادین از خیزش‌های ضد دولتی است که نزدیک به دو ماه است ایران را فرا گرفته و اکنون طولانی‌ترین تظاهرات علیه رهبران جمهوری اسلامی محسوب می‌شود.
نیروهای امنیتی برای سرکوب اعتراضات دانشجویی بارها به دانشگاه‌ها یورش برده‌اند.
ماه گذشته نیروهای مسلح به دانشگاه صنعتی شریف هجوم بردند و صدها دانشجو را دستگیر کردند.
با وجود هشدار رئیس سپاه پاسداران که مخوف‌ترین نیروی امنیتی در ایران شناخته می‌شود، دانشجویان روز سه‌شنبه با دست داشتن پلاکاردهایی از نام و چهره همصنفی‌ها و استادان بازدداشت شده، دست به اعتصاب و تحصن زدند.
به گزارش خبرگزاری هرانا، بیش از ۱۳۰ دانشگاه در اعتراضات سراسری شرکت کرده‌اند و نزدیک به ۴۰۰ دانشجو از روز چهارشنبه بدین سو بازداشت شده‌اند.
هر چند محدودیت‌های دسترسی به اطلاعات تایید آمار دقیق را دشوار می‌کند اما به گفته گروه‌های حقوق بشری، در مجموع، هزاران نفر بازداشت و صدها نفر کشته شده‌اند.
حامد، دانشجوی ۲۵ ساله دانشگاه رشت در شمال ایران به واشنگتن پست گفت: «با ادامه اعتراضات، نگهبانان دانشگاه نیروهای لباس شخصی بین ما فرستاده شدند.»
او گفت که آنها عکس و فیلم می‌گیرند و دانشجویان خاصی را که به نظر می‌رسد فعال‌تر هستند شناسایی کرده و سپس آنها را در خارج از دانشگاه دستگیر می‌کنند.
نسترن، دانشجو در دانشگاه رازی کرمانشاه به واشنگتن پست گفت که نوجوانانی را دیده است که کمتر از سن دانشگاه در محوطه دانشگاه پرسه می‌زنند و از دانشجویان عکس می‌گیرند.
او گفت که آمبولانس‌های بدون علامت را، که به گفته گروه‌های حقوق بشری برای انتقال زندانیان استفاده شده است، در خارج از محوطه دانشگاه دیده است.
این دانشجو افزود که اعتراضات ادامه یافته است زیرا ایرانیان درد مشترک دارند و در عین حال «از ابتدایی‌ترین حقوق زندگی و آینده‌ای روشن‌تر محروم هستند.»
فروغ فرهنگ، دانشجوی دکترا در دانشگاه نورث وسترن معتقد است که دانشجویان دانشگاه مدت‌هاست که مشعل داران جنبش‌های دموکراسی‌خواهانه در ایران بوده‌اند.
رژیم ایران از سال ۲۰۰۹ زمانی که میلیونها ایرانی به خیابانها آمدند تا به تقلب در انتخابات اعتراض کنند محدودیتها و کنترل بیشتری را بر شهروندان ایرانی وضع کرد.
منیژه مرادیان، استاد کالج بارنارد در نیویورک به واشنگتن پست گفت که دانشجویان دانشگاه، رهبران اصلی این اعتراضات بودند و بسیاری از آنها دستگیر، شکنجه، برای همیشه اخراج و مجبور به تبعید شدند.
در پی اعتراضات اصلاحطلبانه، دولت محدودیت‌های جدیدی را برای زنانی که میتوانستند در برخی رشتهها در دانشگاه‌ها تحصیل کنند، وضع کرد، تشکلهای دانشجویی را تعطیل کرد و حضور گروه‌های حامی دولت را در دانشگاه‌ها گسترش داد.
مرادیان معتقد است که نارضایتی عمیق سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در بین حلقات دانشگاهی به قوتگیری این قیامها کمک کرد.
برخی از دانشجویان مانند صابر ۲۱ ساله در دانشگاه تهران معتقدند که هر تلاشی، در سالن‌های غذاخوری و فراتر از آن، بخشی از مبارزه گسترده برای آزادی است.
او افزود که این جداسازی بیشتر تلاش رژیم برای به رخ کشیدن قدرت خود است تا این که ارتباطی به مذهب و عقیده داشته باشد.