آلیس مونرو، داستان‌نویس برجسته که به بیماری زوال عقل مبتلا بود، در ۹۲ سالگی در کانادا درگذشت. مونرو با بیش از ۱۲ مجموعه داستان کوتاه، در سال ۲۰۱۳ جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد. آکادمی نوبل او را «استاد داستان معاصر» خوانده است.
روزنامه کانادایی گلوب اند میل به نقل از اعضای خانواده مونرو اعلام کرد که او روز دوشنبه پس از حداقل یک دهه رنج زوال عقل درگذشت.
داستان‌های او به موضوعاتی همچون سکس، اشتیاق، نارضایتی، پیری، تضاد اخلاقی و دیگر مضامین در محیط‌های روستایی که با آن‌ها آشنایی کامل داشت می‌پرداخت. او در طرح شخصیت‌های پیچیده به رغم محدودیت ژانر داستان کوتاه مهارت داشت.
مونرو، دومین نویسنده کانادایی بود که برنده جایزه نوبل ادبیات شد. همچنین، او در سال ۲۰۰۹ دو جایزه معتبر بوکر و گلر را از آن خود کرد که در بریتانیا و کانادا به نویسندگان برجسته اهدا می‌شوند.
پاسکال سنت اونگ، وزیر میراث‌های فرهنگی کانادا در شبکه اجتماعی اکس نوشت: «آلیس مونرو نماد ادبی کانادا بود. برای شش دهه، داستان‌های کوتاه او قلب مردم را در سراسر کانادا و جهان تسخیر کرد.»
مونرو که در مورد مردم عادی با وضوح و واقع‌گرایی می‌نوشت، اغلب به آنتون چخوف، داستان‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس روسی قرن نوزدهمی که به‌خاطر داستان‌های کوتاه درخشانش شهرت دارد، تشبیه شده است.
شخصیت‌های داستان‌های او اغلب دختران و زنانی بودند که زندگی‌های ظاهراً معمولی داشتند اما با مشکلاتی از قبیل سوءاستفاده جنسی، ازدواج‌های خفقان‌آور، عشق سرکوب شده و مصایب پیری دست و پنجه نرم می‌کردند.
داستان کوتاه، سبکی که در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم محبوب‌تر بود، مدت‌هاست که از نظر سلیقه عامه‌پسند و در جذب جوایز در جایگاه دوم پس از رمان قرار گرفته است.
مونرو در ابتدا زمانی که زن خانه‌دار بود، شروع به نوشتن داستان‌های کوتاه کرد.او قصد داشت روزی رمان بنویسد، اما گفت که با داشتن سه فرزند هرگز نتوانست زمان لازم را پیدا کند. مونرو زمانی که داستان‌هایش در دهه ۱۹۷۰ در نیویورکر منتشر شد، به شهرت دست یافت.
مونرو در سال ۲۰۰۹ فاش کرد که تحت عمل جراحی قلب باز قرار گرفته و به دلیل سرطان معالجه شده است.
