همسر خلیلزاد: از بازگشت به افغانستان نترسید
شرل بنارد، همسر زلمی خلیلزاد، از معماران توافقنامه دوحه، نگرانی پناهجویان افغان و نهادهای حامی آنان از بازگشت به افغانستان تحت کنترول طالبان را «بی‌اساس» خوانده و گفته است که از بازگشت به افغانستان نترسند.
خانم بنارد در مقاله‌ای که روز سه‌شنبه در وبسایت نشنل اینترست منتشر شده است، ممنوعیت آموزشی زنان و دختران افغان را «غیرقابل قبول و فاقد پشتوانه دینی» خوانده است، اما گزارش رسانه‌ها درباره سرکوب زنان را رد کرده است.
بنارد که حدود یک ماه قبل به کابل سفر کرده بود، گفت که بازگشت‌کنندگان افغان که نگران نظام آموزشی تحت کنترول طالبان هستند، فرزندان خود را به مکاتب خصوصی بفرستند.
همسر زلمی خلیلزاد، طرد حکومت طالبان از سوی کشورها را «ناعادلانه و عجیب» توصیف کرده و مدعی شد که وضعیت زنان در هند به مراتب بدتر از وضعیت زنان افغان است. او گفت: «برخورد [طالبان] با زنان اصلا به اندازه هند به عنوان کشوری پیشرفته و قدرتمند، وحشیانه نیست.»
هند دارای رئیس‌جمهور زن است و زنان حق آموزش و کار دارند. بر اساس گزارش شاخص نابرابری جنسیتی( جی‌آی‌آی)، هند جایگاه ۱۰۲ در میان ۱۹۳ کشور جهان از نظر پیشرفت زنان دارد.
در مقابل، افغانستان در قعر جدول برابری جنسیتی قرار دارد. سازمان‌های بین المللی حقوق بشری، از جمله گزارش گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل، گفته اند که طالبان با ممنوع کردن آموزش، کار و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی برای زنان افغان، عملا نظام آپارتاید جنسیتی را در افغانستان ایجاد کرده است.
بنارد در این مقاله گزارش‌های رسانه‌ها درباره سرکوب و محدود کردن زنان به دست طالبان را زیر سوال برده است. او نوشت: «من در کابل زنان فروشنده را در مراکز خرید دیدم، از جمله یک دختر جوان که صاحب یک مغازه عطر بود. زنان در رستوران‌ها کار می‌کردند و از همه جالب‌تر زنانی بودند که در کراچی‌های خود لباس‌های دست‌دوخت خانگی و میوه‌های فصلی می‌فروختند.»
شرل بنارد مسئله تردد زنان با محرم را رد کرده و گفته است که «این ادعا نادرست است. زیر من بسیاری از زنان را دیدم که تنها یا با دوستان زن خود قدم می‌زدند، بیشتر شان روسری به سر داشتند و صورت شان پوشیده نبود.»
افغانستان اینترنشنال گزارش داد که بر بنیاد اسناد دست یافته، طالبان به تمام زنان کارمند در بخش صحی در قندهار دستور داده تا از آغاز الی پایان ساعات کاری باید با محرم همراه باشند. شماری از این کارمندان با انتقاد از این تصمیم طالبان گفتند که اکنون «با یک معاش، دو نفر کار می‌کنیم.»
او با رد ناامن بودن افغانستان برای پناهجویان افغان گفته است که «اکنون بهترین وضعیت امنیتی در سال‌های اخیر را داریم و به‌طور چشمگیری بهبود یافته است.»
او با اشاره به تردد کارکنان سفارت و دیپلومات‌های امریکایی با هلیکوپتر در دوره جمهوریت از فرط ناامنی، گفت که اکنون جاده‌هایی که زمانی مناطق ممنوع بودند، دوباره به روی رفت‌و‌آمد باز شده اند.
بنارد گفت: «اکنون می‌توان با انتظار معقولی از امنیت و معیشت، در افغانستان زندگی و کار کرد.»
او مانند حکومت طالبان، از موضع وزیر امنیت داخلی امریکا در قبال اخراج مهاجران افغان از این کشور استقبال کرده و گفته است که کریستی نوم به کابل سفر کند و قول داد که «با استقبال گرم[طالبان] مواجه خواهد شد.»
بنارد گفت که طالبان در جریان سفرش به کابل از وی استقبال کردند.
افغان‌ها بزرگترین رقم پناهجویان در اروپا، ایران و پاکستان را تشکیل می‌دهند. فقر گسترده، آزار و اذیت نیروهای نظامی پیشین، سرکوب فعالیت‌های سیاسی و مدنی و منع آموزش زنان علت‌های عمده مهاجرت گسترده افغان‌ها پس از بازگشت طالبان به قدرت است.
خانم بنارد از مدیریت اقتصادی طالبان ستایش کرده است اما اشاره‌ای به کمبود غذایی گسترده و بیکاری در افغانستان نکرده است. سازمان ملل در چندین گزارش خود نسبت به تشدید بحران انسانی در افغانستان هشدار داد و گفت حدود یک‌سوم جمعیت افغانستان به کمک غذایی نیازمند اند و ۳.۱ میلیون نفر در آستانه قحطی قرار دارند.
خانم خلیلزاد با اشاره به این دستاوردها از کشورهای جهان خواست که رویکرد خود را در برابر طالبان تغییر دهند.
او گفت: «طالبان تشنه به‌رسمیت‌شناخته شدن دیپلماتیک هستند، آن‌ها می‌خواهند دارایی‌های شان آزاد شود، ممنوعیت سفر رهبران شان برداشته شود، سرمایه‌گذاری خارجی جذب کنند و امریکا سفارت خود را در کابل دوباره باز کند.»
خانم بنارد افزود که «طالبان هرچه باشند، احمق نیستند.»