مجله نیویورکر براساس اسناد منتشر نشده، رازهایی از شکست امریکا در افغانستان را برملا کرده است. این مجله در گزارش ۲۳ صفحه‌ای خود نوشته است در اگست ۲۰۱۹، دونالد ترامپ از زلمی خلیلزاد خواست که ببیند آیا امریکا میتواند در ازای پرداخت پول، طالبان را ترغیب به پذیرش صلح کند یا نه.
نیویورکر می‌گوید خلیلزاد در پاسخ گفته بود چنین کاری امکان ندارد چرا که رهبران طالبان توسط امریکا تحریم شده‌اند.
این مجله امریکایی نوشته است که رییس‌جمهور پیشین امریکا در یک اقامتگاه تفریحی خود در حضور مایک پنس، معاون وقت ریاست‌جمهوری و جان بالتن، مشاور پیشین امنیت ملی از خلیلزاد پرسید که آیا او میتواند چیزی بابت همکاری طالبان در روند صلح به آن‌ها بدهد.
وقتی خلیلزاد می‌پرسد منظور ترامپ چیست، او می‌گوید مثلاً پول.
به نوشته نیویورکر، فرستاده امریکا برای صلح افغانستان می‌گوید: نه، آن‌ها (رهبران طالبان) در فهرست تروریستی اند و ما نمی‌توانیم به آن‌ها پول بدهیم.
وزارت خارجه امریکا طالبان را گروه تروریستی نمی‌داند اما ایالات متحده در سال ۲۰۰۲ رهبران این کشور را در فهرست ويژه تروریسم جهانی قرار داده که هر گونه دسترسی آن‌ها به منابع مالی را مسدود می‌کند.
این اسناد که نیویورکر به آن‌ها دست یافته نشان می‌دهد که آقای ترامپ در عین حالی که دولت اوباما را به دادن میلیاردها دالر پول به رژیم ایران متهم می‌کرد، خودش قصد داشته به گروهی پول بدهد که در جنگ علیه امریکا و متحدانش، جان ۲۴۶۱ نظامی امریکایی را گرفته است.
در بخش دیگری از این گزارش طولانی، مجله نیویورکر نوشته است که اشرف غنی، رییس‌جمهور فراری افغانستان می‌خواست در ۵ آگست برای شرکت در مراسم سوگند ریاست‌جمهوری ابراهیم ريیسی به تهران برود، اما پیش از سفر با انتونی بلنکن، وزیر خارجه امریکا تلفنی گفتگو کرد.
افغانستان برای سالٰ‌ها در حال بررسی دست یافتن به یک توافق امنیتی و اقتصادی با ایران بود.
نیویورکر نوشته است که ۱۰ – ۱۵ دقیقه نخست این مکالمه به صحبت درباره پیامدهای احتمالی توافق با ایران شد و به نوشته این مجله، وزیر خارجه امریکا به اشرف غنی هشدار داد که اگر قوانین ایالات متحده نقض شود، کابل حمایت واشنگتن را از دست خواهد داد.
نیویورکر نوشته است که اشرف غنی راضی شده بود از قدرت کنار برود، اما به شرطی که قدرت را به جانشین منتخب خود واگذار کند اما امریکایی‌های این شرط را غیرواقع‌بينانه خواندند.
روز شنبه، ۱۴ آگست، پس از آنکه گزارش‌هایی از حضور واحدهای طالبان در داخل کابل، به غنی رسید، او از خواستش مبنی بر انتقال قدرت به جانشین منتخب صرف نظر کرده بود. اکنون او فقط به انتقال منظم قدرت که پس از برگزاری یک لویه جرگه امیدوار بود.
نویسندگان گزارش بدون اینکه از منابع خود نام ببرند نوشته‌اند که در روز ۱۴ آگست، یک روز پیش از سقوط کابل، حمدالله محب، مشاور امنیت ملی اشرف غنی در تماس تلفنی از یکی از کارکنان وزارت خارجه امریکا پرسید: آیا برنامه‌ای برای تخلیه من و غنی دارید؟ وقتی آن مقام می‌خواهد این مساله به گونه کتبی مطرح شود، به نوشته نیویورکر، محب در یک اس‌ام‌اس پرسید: می‌خواهم درخواست کنم که در صورتی که مذاکرات صلح به جایی نرسید، من و رییس‌جمهور غنی هم در عملیات تخلیه گنجانده شویم.
پیام دریافت می‌شود اما نامشخص بودن این تبادل پیام، حمدالله محب را نگران می‌کند. نیویورکر سپس به نقل از آقای محب می‌نویسد: من فکر کردم شرکای‌مان، ما را نجات نخواهند داد.
به نوشته مجله، حمدالله محب سپس با یک مقام ارشد امارات متحده عربی تماس می‌گیرد و اطمینان می‌یابد که حکومت ابوظبی با فرستادن یک هواپیمای اختصاصی در تاریخ ۱۶ آگست، آن‌ها را از فرودگاه کابل خواهد برد.
در ادامه گزارش نیویورکر آمده است که در روز یکشنبه ۱۵ اگست، حدود ساعت یک ظهر، حمدالله محب اس‌ام‌اسی از خلیل حقانی، از اعضای شبکه حقانی دریافت کرد که می‌خواهد با او گپ بزند.
به نوشته مجله امریکایی او از یک شماره پاکستانی تماس گرفته بود.
آقای محب به نیویورکر گفته است که حقانی خواهان تسلیم آن‌ها بوده و پیشنهاد ملاقات با محب داده بوده است.
محب سپس با تام وست، معاون وقت خلیلزاد تماس می‌گیرید. تام وست مشاور امنیت ملی اشرف غنی را منصرف می‌کند و می‌گوید به هیچ دیداری نرو، چرا که ممکن است یک دام باشد.
