باز طالبان مجبور می‌شوند داخل تالار شوند و طی یک سخنرانی انقلابی به مردم بگویند که رقص و موسیقی در محفل خوشی حرام است. هنوز رنگ سخنرانی تالار عروسی خشک نشده که مردم با خانواده‌شان برای تفریح به قرغه و پغمان می‌روند.

این همه نهی‌ازمنکر کردن و هر روز انگشت به چشم مردم فرو کردن انرژی زیادی می‌خواهد و باعث هدر رفتن منابع دولتی می‌شود. حکومت طالبان این بار برای اینکه جنجال‌شان با مردم را از ریشه حل کرده باشند یک فرمول ساده را در اختیار شهروندان افغانستان قرار داده است. طبق این فرمول، هر آن چیزی که باعث شادی و آرامش انسان‌ها شود حرام است و بقیه چیزها حلال.

تشخیص فوری این که چه چیزی به آدم شادی و آرامش می‌بخشد همیشه ساده نیست. موسیقی و عطر و آرایش و کنسرت و خندیدن و فیلم و نقاشی و عاشقی و گل رُز و هفت میوه که از اول حسابش معلوم است و نباید به این محرمات نزدیک شد.

چپلک و مسواک چوبی و انتحاری و ریش و رگ زدن کنار جاده و شلاق و سنگسار که از جمله واجبات است و همیشه حلال بوده و حلال است. اما در زندگی یک سری چیزها است مرز حلال و حرام بودن‌شان یک خط باریک است. برای چنین مواردی است که باید فرمول استفاده ‌شود.

مثلاً خاریدن گوش با سرپوش قلم فقط پنج ثانیه اولش حلال است. همین که خارشمندی (به وزن نیازمندی) آدم برطرف شد و حس قتقتک طاری گشت حرام است. برای اینکه حلال با حرام مخلوط نشود، خارنده باید ضرب زبانی پنج را تا "پنج پنج بیست‌وپنج" بخواند و دست خود را متوقف کند. برای خاریدن پشت با کفگیر نیز عین حکم است.

دفتر سازمان ملل قبلاً در بیانیه‌ای گفته بود که طالبان به مردم آزادی نمی‌دهند. حالا که طالبان فرمول را رایگان به اختیار مردم گذاشته و از خودشان خواسته که متوجه حرام و حلال باشند و الا با شلاق و قنداق تفنگ دوباره تذکر دریافت خواهند کرد نشان می‌دهد که بیانیه‌ ملل متحد کاملاً جانبدارانه و سیاسی بوده است. غرب نمی‌خواهد حکومت طالبان را به رسمیت بشناسد و آزادی مردم را بهانه می‌کند. وگرنه آزادی که در کابل و مزار و پنجشیر است در منهتن نیویورک هم نیست.

پ.ن. هرچند حرام است ولی من به نوبه خود نوروز را به شما تبریک می‌گویم. این که می‌گویند کار حرام لذت دارد راست است. من هیچ سال از تبریکی نوروز اینقدر لذت نبرده بودم.