آقای جهانی به مساله مهاجرت پرداخته و گفته که مردم مجبورند برای یافتن یک وعده نان از شهر و دیار خود فرار کنند، به ایران بروند و با وجود برخوردهای غیر انسانی که با آن‌ها می‌شود باز هم مهاجرت کنند. او گفته این یکی سیلی به صورت تاریخ و اعتبار افغانستان است.

آقای جهانی بخشی دیگر از نامه‌اش را بر موضوع اقتصاد فروپاشیده افغانستان تمرکز داده و از طالبان خواسته تا روی یک سیستم اداری پاسخ‌گو کار کنند اما به گفته‌ی او کسانی به کار گماشته شده‌اند که کاری جز آزار و اذیت مردم ندارند.

طالبان از زمان اعلام عفو عمومی تعهد دادند که همه افرادی که با دولت پیشین همکاری داشتند دارای مصونیت جانی خواهند بود. اما تنها در گزارشی که از سوی نیویورک تایمز نشر شده از ماه آگست سال پیش ۴۹۰ تن که در اردو و پولیس کار می‌کردند توسط طالبان کشته، لت و کوب و یا ناپدید شده‌اند.

گزارش‌های مستقل دیگر نیز حاکی از محدودیت‌هایی هستند که روز به روز عرصه را بر آزادی‌های فردی تنگ می‌کنند.

آقای جهانی در نامه‌اش سران طالب را خطاب قرار داده از آزار و اذیت مردم توسط افراد طالبان ابراز نگرانی کرده و گفته به جای تمرکز بر مسائل حیاتی و مهم کشور تمام توان خود را برای شکستن گیتار و هنرمندان موسیقی به کار گرفته‌اید.

جهانی از افزایش گرسنگی، فقر، تکدی گری، بیکاری، بستن مکاتب دخترانه و اینکه طالبان حتی مردم را مجبور به گذاشتن ریش می‌کنند، به شدت انتقاد کرده است.

او گفته امروزه هیچکس نمی‌تواند به تنهایی حاکمیت کند و اثبات آن همین است که هشت ماه از حکومت طالبان گذشته اما هیچ کشوری آن را به رسمیت نشناخته است.

وزیر سابق اطلاعات و فرهنگ با بیان اینکه نامه خود را به طالبان نوشته تا مسئولیت وجدانی‌اش را ادا کند، گفته است نارضایتی مردم سرآغاز سقوط طالبان است.

آقای جهانی ادعای پیروزی طالبان را هم زیر سوال برده است. او در نامه خود خطاب به طالبان گفته است: «افتخار نکن که قدرت بوده و زمام امور کشور را به دست گرفتی، بلکه این فساد رژیم گذشته و نارضایتی ۲۰ ساله مردم از حکومت بود که راه را برای پیروزی شما هموار کرد.» به گفته وی، حالا همان نارضایتی مردم از طالبان وجود دارد و در حال افزایش است.

آقای جهانی در نامه خود رهبران طالبان را چندین بار «عزیز» خطاب کرده و هیچ اشاره‌ای به بازداشت‌‌ زنان و سرکوب‌ مخالفان، و تشکیل حکومت فراگیر متشکل از دیگر اقوام و جریان‌های سیاسی نکرده است.