هدر بار، معاون بخش زنان دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید که زندگی برای بیشتر زنان و دختران افغانستان به یک زندان بدل شده است. خانم بار در گفتگو با تلویزیون فرانس ۲۴ گفته است که روزهای تاریک و سخت دور نخست حاکمیت طالبان برای زنان افغانستان، در حال تکرار شدن است.
او می‌گوید روزهای تاریک دور نخست حاکمیت طالبان برای زنان افغانستان، تکرار می شود تنها با این تفاوت که مکاتب دور ابتدایی به روی دختران باز است.
به گفته خانم بار، حق کار ، تحصیل، آزادی بیان و اساسی‌ترین حقوق زنان از آنان گرفته شده است.
هدر بار به این رسانه فرانسوی گفت که زنان افغان از قبل نگران بودند که طالبان تغییر نکرده‌اند، اما جامعه جهانی به ویژه غرب به نگرانی آنان توجه نکرد.
خانم بار افزود که حقوق زنان آن‌گونه که باید در مداخله غرب در افغانستان مورد توجه قرار نگرفت.
او با اشاره به گفتگوی صلح امریکا و طالبان که به خروج نظامیان امریکایی از افغانستان انجامید، گفت که هیچ زنی در این مذاکرات حضور نداشت و به حقوق زنان توجه نشد و در نه ماهی که از بازگشت طالبان در افغانستان می‌گذرد، حقوق زنان جدی گرفته نشده است.
مسئول بخش زنان دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید شش کشور در جهان است که سیاست خارجی با رویکرد زنان دارند که فرانسه، کانادا، آلمان، مکسیکو، ناروی و سویدن از جمله این کشورهایند. او از این کشورها می‌خواهد برای برخورد با بدترین بحران برای زنان در جهان پیش‌قدم شوند.
خانم بار می‌گوید ابزارهای فشار بر طالبان وجود دارد که از آن به درستی استفاده نشده است و مشروعیت بین‌المللی، لغو تحریم‌ها و محدودیت سفر برای برخی از سران این گروه از جمله این ابزارهاست.
به گفته این مقام دیده‌بان حقوق بشر کشورها می‌توانند بر این گروه فشار وارد کنند که اگر خواهان مشروعیت هستند باید در قبال حقوق زنان کوتاه بیایند.
معاون بخش زنان دیدبان حقوق بشر به این باور است که گروه طالبان به دلیل این‌که از طرف هیچ کشوری به رسمیت شناخته نشده و منزوی شده است ناراحت است و می‌خواهد تجربه دور اول حکومت این گروه تکرار نشود.
خانم بار به فرانس۲۴ گفت زمینه برای گفتگو با طالبان وجود دارد و باید به این گروه تفهیم کرد که رفتاری که می‌کند با تلاش آن برای کسب مشروعیت در تضاد قرار دارد.
با این حال، این مسئول دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید که علاقمندی به افغانستان حتا پیش از فوران جنگ اوکراین از بین رفته بود.
هد بار تاکید کرد که نسل نو افغانستان که پس از ۲۰۰۱ رشد کرده‌اند، این وضعیت برای شان پذیرفتنی نیست و آنان به ویژه زنان به جاده‌ها می‌آیند و برای حقوق‌شان اعتراض می‌کنند و این اعتراضات تا حدی توجه جامعه جهانی و رسانه‌های بین‌المللی را به خود جلب می‌کند.
