او با اشاره به سخنان شیر‌عباس استانکزی که پاکستان را متهم به سودجویی از ناآرامی‌های افغانستان کرد، می‌نویسد که از این سخنان چنین برمی‌آید که گویا طالبان روزی نوک نیزه‌اش را به طرف پاکستان نشانه‌ خواهد رفت و فقط منتظر زمان مناسب است.

رانا می‌نویسد که پاکستان در بدل حمایتش از طالبان چیز زیادی، مخصوصاً در قسمت امنیت مرزی، مبارزه علیه تحریک طالبان پاکستان و تجارت با کشورهای آسیای مرکزی، بدست نیاورده است.

او اعتقاد دارد که با وجود تنش‌های اخیر میان پاکستان و طالبان، مهندسان سیاست افغانستان در اسلام‌آباد امید‌شان را از دست نداده‌اند و معتقدند که با رفع شدن نیازمندی‌های فوری طالبان، از جمله مشکلات اقتصادی و بحران بشردوستانه، این گروه متحد خوب پاکستان خواهد شد.

امیر رانا نسبت به این ادعا تردید دارد.

طالبان هرچند توانسته‌اند چند قرارداد تجاری با کشورهای چون پاکستان، ایران، چین، روسیه، ازبیکستان، امارات متحده، قطر و ترکیه امضاء کنند، اما رانا می‌نویسد که هردو، طالبان و پاکستان متوجه این امر هستند که امضای چنین پیمان‌های نمی‌تواند جایگزین روابط رسمی کشورها شود.

نویسنده با اشاره به سخنان وزیر خارجه چین در مجمع عمومی‌ ملل‌متحد که بر حمایت جهان از طالبان تاکید کرد، می‌نویسد که طالبان به این باور است که چین و روسیه واقعاً از آن‌ حمایت می‌کنند، درحالیکه پاکستان ظاهراً حامی طالبان است اما به صورت حقیقی کنار ایالات‌متحده ایستاده است.