پیروزی جاپان بر اسپانیا نه اتفاقی بود و نه تصادفی. وقتی تیمی در شروع نیمه دوم در فاصله شش دقیقه دو گل می‌زند و یکی از گل‌ها را هم بازیکن تعویضی می‌زند، این دیگر نامش شانس و شگفتی نیست، بلکه برنامه‌ریزی و انسجام تیمی است که فقط با یک ترکیب خوب و یک مربی کار بلد امکان‌پذیر است.
اینکه می‌گویند انریکه، مربی اسپانیا، عمداً بازی را باخت تا با کرواسیا در مرحله یک‌هشتم و در یک چهارم احتمالی با برزیل روبه‌رو نشود، تحلیل‌های دقیقی نیست. زیرا اگر کاستاریکا برتری‌اش را مقابل آلمان در بازی همزمان حفظ می‌کرد، اسپانیا هم مانند آلمان با جام جهانی خداحافظی می‌کرد.
در فوتبال حرفه‌ای، آن‌هم در سطح جام جهانی، هیچ مربی به بازیکن تیمش نمی‌گوید طوری بازی کن که ببازیم.
ضمن اینکه مراکش، حریف بعدی اسپانیا در مرحله حذفی را هم نباید دست‌کم گرفت. این همان تیمی است که بلجیم را حذف کرد و با کرواسیا به مرحله حذفی رفت.
به آمار بازی اسپانیا و جاپان در بازی دیشب توجه کنید:
مالکیت توپ: حدود ۸۲ درصد از اسپانیا و کمتر از ۱۸ درصد از جاپان.
شمار پاس‌های دقیق: ۱۵۳ از جاپان در برابر ۹۶۸ پاس از اسپانیا.
به نظر می‌رسد دوران نتیجه گرفتن با حفظ توپ در فوتبال به سر رسیده باشد؛ تجربه جاپان در این جام نشان می‌دهد که با وجود ضعف در آمار و ارقام و حفظ توپ توسط حریف هم می‌توان نتیجه خوب گرفت و برنده شد.