فارن پالیسی نوشته است که حاکمیت طالبان غیرقابل اجتناب یا دایمی نیست و امریکا برای رقم زدن آینده بهتر برای افغانستان، باید با جریان‌های مخالف وارد تعامل شود.
در این مطلب آمده است که ایالات متحده باید توافق دوحه را رسماً کنار بگذارد و از یک دفتر سیاسی در کشور ثالث حمایت کند.
ریچارد فونتین، مدیر اجرایی مرکز امنیت جدید امریکا و لیزا کورتیس، مدیر برنامه امنیتی هند و اقیانوس آرام در این مرکز در این مطلب که روز سه‌شنبه ۳۱ جنوری نشر شد، نوشته‌اند که با وجود اقدامات زن‌ستیزانه طالبان، امریکا همچنان بزرگترین فراهم کننده کمک به افغانستان است؛ نویسندگان تاکید می‌کنند که واشنگتن نباید به سادگی حکومت طالبان را به عنوان «یک واقعیت نامعلوم و یا تاسف‌بار» بپذیرد.
آنها گفته‌اند که ایالات متحده می‌تواند از راه تعامل با مخالفان سیاسی کروه طالبان، گام‌هایی در جهت آینده بهتر برای افغانستان بردارد.
ریچارد فونتین و لیزا کورتیس نوشته‌اند که اخیراً در سفر به تاجیکستان و ترکیه، با مقام‌های سابق افغانستان، افغان‌های مقیم خارج و پناهندگان دیدار کرده‌اند.
آنها به مشکلات مقام‌های پیشین اشاره می‌کنند. به طور مثال، سفیر حکومت پیشین در دوشنبه به‌دلیل نداشتن پول سوخت جلسات را در اطاق سرد برگزار می‌کرد و در ترکیه هم، چهره‌های مخالف هرچند تلاش می‌کنند تا رویکردهای سیاسی خود را هماهنگ کنند، اما با محدودیت‌هایی در برگزاری جلسات و فعالیت‌های خود مواجه‌اند که توسط دولت ترکیه تحمیل شده است.
چالش‌ها فراتر از نقض حقوق زنان
نویسندگان این مطلب فارن پالیسی می‌گویند که چالش‌ها فراتر از تضعیف حقوق زنان و دختران توسط طالبان است. به گفته آنها، رژیم طالبان در حال بازنگری کلی نصاب درسی و آموزشی افغانستان است. آنها نوشته‌اند که تغییری که قرار است در نصاب درسی مکاتب اعمال شود، میلیون‌ها دانش‌آموز پسر را در معرض دیدگاه‌های اسلام‌گرای تندرو قرار خواهد داد.
در این مقاله با اشاره به نقض حقوق زنان، رشد داعش و رابطه طالبان با القاعده، آمده که اکنون توانایی جامعه بین‌المللی برای تغییر واقعیت‌های تازه افغانستان بسیار محدود شده است. با این حال، نویسندگان مطلب معتقدند که این پایان کار نیست و ایالات متحده باید تلاش کند تا فردایی بهتری را برای مردم افغانستان رقم بزند.
اهرم فشار علیه طالبان
ریچارد فونتین و لیزا کورتیس به افرادی با گرایش‌های نسبتا معتدل در میان طالبان اشاره می‌کنند که با وجود همه «انعطاف ناپذیری‌شان»، به دنبال مشروعیت داخلی، به ویژه برای جلوگیری از قیام علیه حکومت خود هستند.
به گفته این دو نویسنده، این عناصر طالبان همچنین خواهان مشروعیت بین‌المللی، از جمله توانایی سفر، کسب موقعیت دیپلماتیک، و بهره‌برداری از دارایی‌های مسدود شده و کمک‌های خارجی‌اند.
به باور نویسندگان این مطلب، این ناگزیری‌ها مقدار کمی از اهرم فشار را در اختیار امریکا می‌گذارد. اما واشنگتن در کنار تعامل با طالبان، می‌تواند از طریق تعامل با مخالفان سیاسی، این اهرم‌ها را تقویت کند.
در این مطلب فارن پالیسی آمده که امریکا باید سفارت افغانستان را در واشنگتن بازگشایی کند و به سفیر قبلی (یا نماینده او) اجازه دهد به سفارت بازگردد. در مطلب به باز بودن بیش از ۶۰ نمایندگی دیپلوماتیک افغانستان در سراسر جهان هم اشاره شده که توسط اعضای حکومت قبلی کار می‌کنند.
علاوه بر این، فارن پالیسی نوشته که هیچ کشوری طالبان را به عنوان دولت افغانستان به‌رسمیت نشناخته و در ماه نوامبر مجمع عمومی سازمان ملل اعلام کرد که کشورهای عضو، طالبان را در شرایط کنونی به رسمیت نخواهند شناخت.
به باور نویسندگان این مطلب، چنین اقداماتی حمایت ضمنی از تعامل با بازیگران سیاسی دیگر را فراهم می‌کند.
نفاق اپوزیسیون سیاسی
در این مطلب فارن پالیسی به نفاق پایدار در میان گروه‌های مخالف اشاره شده که چالش‌هایی را برای این رویکرد ایجاد می‌کند. در مقاله آمده است: «امروزه سه گروه مخالف اصلی وجود دارد: جبهه مقاومت ملی، مستقر در تاجیکستان، به رهبری احمد مسعود، "گروه انقره" مستقر در ترکیه، عمدتا متشکل از جنگ‌سالاران سابق، و گروهی که خود را جنبش ملی برای صلح و عدالت می نامند، به رهبری اعضای سابق دولت اشرف غنی.»
به گفته نویسندگان فارن پالیسی، این جریان‌ها با مخالفت با طالبان و نگرانی برای افغانستان متحد شده‌اند، اما نه بر چیزی دیگر.
ایجاد دفتر سیاسی برای اپوزیسیون
نویسندگان این مطلب فارسی پالیسی توصیه کرده‌اند که ایالات متحده باید از یک دفتر سیاسی برای اپوزیسیون افغانستان در کشور ثالث حمایت کند، (همانطور که طالبان سال‌ها در دوحه داشتند)، دفتری که به باور این نویسندگان می‌تواند به عنوان کانونی برای اتحاد، سازماندهی فعالیت‌های سیاسی و هماهنگ کردن تعامل با این گروه‌ها عمل کند.
در این مطلب آمده در حالی که تعدادی از اعضای اپوزیسیون سیاسی به صورت انفرادی با رهبران طالبان درگیر اند، یک دفتر رسمی به این بحث‌ها اهمیت بیشتری می‌دهد و روند مذاکرات گسترده‌تر و به رهبری افغان‌ها را تشویق می‌کند.
کنار گذاشتن توافق دوحه
همچنین به باور نویسندگان این مطلب، ایالات متحده باید کشورها، به ویژه کشورهای خلیج فارس و ترکیه را تحت فشار قرار دهد تا ممنوعیت سفر بین‌المللی مقامات طالبان را که در لیست سیاه سازمان ملل قرار دارند، اجرا کنند. و دولت جو بایدن باید اطمینان یابد که میلیون‌ها دالر پول نقد که هر هفته برای استفاده سازمان ملل به افغانستان ارسال می‌شود به جیب طالبان نمی‌رود.
در ادامه این مطلب آمده که اگر ایالات متحده بخواهد پیام دیپلوماتیک روشنی در مورد غیرقابل قبول بودن سیاست‌های طالبان ارسال کند، باید توافق دوحه را که در فبروری ۲۰۲۰ امضا شد، رسماً کنار بگذارد.
به گفته نویسندگان این مطلب بسیاری از افغان‌ها توافق دوحه را نه به عنوان یک توافق صلح، بلکه به عنوان یک اقدام عقب نشینی تفسیر می‌کنند که حاکمیت طالبان را تضمین می‌کند.
در مطلب آمده که همه این اقدامات، حتی در کنار هم، نه طالبان را از کار می‌اندازد و نه به طور چشمگیری به مخالفان سیاسی قدرت می بخشد. با این حال، واشنگتن باید به دنبال گام‌های کوچکی برای انکار مشروعیت بین‌المللی طالبان، تقویت مخالفان سیاسی افغانستان و روشن ساختن آینده بهتر باشد.
نویسندگان این مطلب در پایان نوشتند:
طالبان امروز با قدرت گرفتن عناصر تندرو مستقر در قندهار، حقوق اساسی مردم و کارکردهای اساسی جامعه را از افغانستان سلب می‌کند. اما اگر تاریخ راهنما باشد، این گروه برای همیشه حکومت نخواهد کرد. تلاش برای کمک به افغان‌ها برای ایجاد یک جایگزین بهتر باید از هم اکنون آغاز شود.