اتحادیه اروپا دو وزیر طالبان را به خاطر زن‌ستیزی تحریم کرده است. گفته شده که خالد حنفی و ندامحمد ندیم، وزیران امر به معروف و تحصیلات عالی طالبان دیگر حق ندارند به کشورهای اروپایی سفر کنند یا در آن‌جا حساب بانکی داشته باشند.
مثل این است که آدم برود به جنگل و قانون وضع کند که سر از فردا هیچ ماهی‌ای حق ندارد زیر آب سگرت بکشد، هیچ گوسفندی حق ندارد قهوه کاپوچینو را با کیک ونیلا بخورد، هیچ شتری حق ندارد موتر اتومات براند، هیچ ماری نمی‌تواند در المپیک زمستانی شرکت کند و هیچ خری حق ندارد سی‌وی‌اش را در پرنتر کتابخانه چاپ کند. دیگرانش یک‌سو، این چیزها را بگویی همان خری که حق ندارد سی‌وی‌اش را در پرنتر کتابخانه چاپ کند هم به آدم می‌خندد.
این دو وزیر طالبان که تحریم شده‌اند دورترین نقطه زمین را که بلدند همان قطر است که شما غربی‌ها بردید. قبلش فقط برای طهارت به باغچه جواری می‌رفتند و برمی‌گشتند. تصور آن‌ها از زندگی همان خوردن و کشتن و وضو گرفتن است. این‌ها چه کار دارند که بخواهند به اروپا بیایند؟ در نقشه جهان افغانستان را نمی‌توانند پیدا کنند، شما فکر کرده‌اید این‌ها اگر از دیدن برج ایفل و اپرای برلین محروم شوند افسردگی می‌گیرند؟ نه، راستی؟
حساب بانکی برای ما و شما که چپس را به سوس بادنجان رومی می‌زنیم و می‌خوریم یک چیز مهم است. طالب تفنگ دارد. هر وقت دستش تنگ شد پنج-شش نفر را لوله می‌کند و صاحب جایداد و زمین و باغ می‌شود. پول نقد هم که امریکا برایش می‌فرستد. از داشتن کدام حساب بانکی تحریمش کرده‌اید؟
ای اتحادیه اروپای بی‌عقل!
می‌خواهی طالب را تحریم کنی؟ بگو ما فلان و فلان طالب را تحریم کرده‌ایم و حالا نیرو می‌فرستیم که این‌ها را دستگیر کنند و هر روزی سه بار با صابون و شامپو بشویند. بگو شما تحریم هستید و سر از فردا هر روز باید هشت صفحه کتاب بخوانید، غیر از کتاب‌های قصه‌خوانی. بگو شماها مکلف‌اید به اروپا بیایید و با چشم سر ببینید که زنان راه می‌روند و کار می‌کنند و رانندگی می‌کنند بدون اینکه هیچ کسی تحریک شود. این‌ها را ببرید به سینما که با پرده‌ای غیر از پرده شرعی آشنا شوند.
هر کس باید مطابق به شرایط زندگی خودش تحریم شود. این‌طوری که تو طالبان را تحریم کرده‌ای، طالبان قبلا هم تحریم بود. نه قصد داشت اروپا بیاید و نه در بانک‌های شما حساب باز کند. ناحق به زحمت افتادی.
