مردم بریتانیا هفته خود را که با دوشنبه شروع می‌شود، با دو خبر حیرت‌انگیز از دفتر نخست‌وزیر آغاز کردند. وزیر داخله جنجالی برکنار شد و نخست‌وزیر پیشین، دیوید کمرون، هفت سال پس از کناره‌گیری، دوباره در خانه شماره ۱۰ دیده شد. او در تغییرات جدید کابینه، وزیر خارجه شده است.
کمتر از شش ماه تا برگزاری انتخابات سراسر بریتانیا باقی مانده است. همه شواهد نشان از شکست حزب حاکم (محافظه‌کار به رهبری ریشی سونک) در این انتخابات است. رای‌دهندگان دلایل زیادی برای پشت کردن به حکومت فعلی دارند که عمده‌ترین آن، وضعیت نابه‌سامان اقتصادی است. در کنار تاثیر دوره رکود کرونا و جنگ اوکراین، بسیاری معتقدند عمده مشکلات اقتصادی بریتانیا، ناشی از خروج از اتحادیه اروپا (برگزیت) است.
دیوید کمرون زمانی که نخست‌وزیر بود، تحت فشار جناح راست‌گراتر حکومت خود، وعده داد اگر در انتخابات ۲۰۱۴ پیروز شود، سرنوشت بریتانیا در اتحادیه اروپا را به همه‌پرسی بگذارد. او خودش برای ماندن در اتحادیه اروپا تلاش کرد اما در همه‌پرسی شکست خورد. پس از رای ۵۲ درصدی به خروج از اتحادیه اروپا، آقای کمرون از سمت نخست‌وزیری کنار کشید.
پس از او چهار نخست‌وزیر دیگر آمدند اما اوضاع بریتانیای پسابرگزیت روز به روز بدتر شد.
دیوید کمرون متعلق به جناح میانه حزب محافظه‌کار است. بسیاری او را بر دولتمردان فعلی ترجیح می‌دهند که مواضع راست‌گرایانه‌تری دارند.
به‌نظر می‌رسد ریشی سونک، با این امید دیوید کمرون را به کابینه خود آورده که رای حامیان میانه‌رو حزب محافظه‌کار را جلب کند.
قربانی کردن یک عنصر تندرو
آوردن یک سیاستمدار معتدل‌تر و مخالف برگزیت به کابینه برای نشان دادن چهره میانه‌رو از حکومت ریشی سونک کافی نبود. او پیش از آوردن دیوید کمرون، یک چهره تندرو را از کابینه کنار گذاشت. اخراج سوئلا براورمن، تحولی خبرسازتر از آمدن دیوید کمرون بود.
خانم براورمن در یک سالی که در مقام وزیر داخله در کابینه ریشی سونک حضور داشت، بهانه‌های زیادی برای منتقدان حکومت و حزب حاکم فراهم کرد. یکی از آن‌ها موضع‌گیری او درباره تظاهرات حمایت از آتش‌بس در غزه و حمله‌اش به نیروی پولیس بود.
دو روز پیش از این دوشنبه حیرت‌انگیز، بریتانیا شنبه پرحاشیه‌ای را پشت سرگذاشت. در حالی که در نزدیکی دفتر نخست‌وزیری، اعضای دولت، خاندان سلطنتی و نیروهای مسلح، سرگرم برگزاری مراسم گرامیداشت کشته‌شدگان جنگ جهانی اول بودند، چند خیابان آن‌سو تر، صدها هزار نفر با شعار آتش‌بس در فلسطین، کیلومترها راه پیمودند تا خود را به سفارت امریکا برسانند.
این یکی از بزرگترین راهپیمایی‌های سال‌های اخیر در بریتانیا بود. اما آرامش این تظاهرات مسالمت‌آمیز، در جاهای مختلف با حمله گروه‌های راست افراطی برهم خورد. در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی گفته می‌شود که ریختن راستگرایان به خیابان‌ها، نتیجه موضع‌گیری نسنجیده و جنجالی وزیر داخله برکنار شده بریتانیاست.
سوئلا براورمن راهپیمایی حامیان فلسطین را «رژه نفرت» نامیده و از پولیس خواسته بود جلو برگزاری آن را بگیرد. روسای پولیس لندن به این خواسته مافوق خود توجه نکردند و اجازه دادند راهپیمایی برگزار شود. خانم براورمن در مقاله‌ای در روزنامه تایمز، از پولیس انتقاد کرد و این نیروها را به همراهی با فلسطینیان متهم کرد.
مهاجرزاده مخالف مهاجرت
این تنها حاشیه پرهزینه سوئلا براورمن برای حکومت ریشی سونک نبود. او از منتقدان سرسخت مهاجرت بود. طرح جنجالی خانم براورمن برای فرستادن پناهجویانی که از راه دریا وارد بریتانیا می‌شوند به کشور رواندا، اگرچه موافقانی داشت، اما صدای بسیاری را درآورده بود.
او در مصاحبه‌ای گفته بود که یکی از آرزوهایش این است که شاهد پرواز هواپیمای حامل پناهجویان به سوی رواندا باشد.
وزیر داخله برکنارشده بریتانیا که خودش از والدین مهاجر زاده شده، آمدن پناهجویان به این کشور را به طوفان تشبیه کرده بود و باور داشت که مهاجران بر اقتصاد کشور تاثیر منفی می‌گذارند.
سوئلا براورمن همچنین معتقد بود که سیاست چندفرهنگی (Multiculturalism) در بریتانیا شکست خورده است. این سخن از سوی فردی که خودش از والدین مهاجر هندی - افریقایی زاده شده، با یک سرمایه‌دار یهودی ازدواج کرده و در کابینه یک نخست‌وزیر هندی‌تبار به یکی از مهم‌ترین پست‌های حکومت دست‌یافته، نشان می‌داد که دیدگاه او با تجربه خودش از زندگی در یک جامعه چندفرهنگی تناقض دارد.
در کنار این، خانم براورمن برای جامعه‌ای که روز به روز می‌کوشد برای اقلیت‌های جنسی و جنسیتی پذیراتر باشد، بیش از حد محافظه‌کار بود. او پولیس را به‌خاطر حضور در رژه سالانه افتخار دگرباشان جنسی سرزنش کرده بود.
در حالی که دگرباشان در کشورهای زیادی مجازات می‌شوند یا با خطر مرگ مواجهند، سوئلا براورمن می‌گفت صرف اینکه کسی همجنسگرا باشد، دلیل نمی‌شود بتواند در بریتانیا پناهندگی بگیرد.
معلوم نیست ریشی سونک در این مواضع و سیاست‌ها، با وزیر داخله‌ای که دانسته انتخاب کرده بود، مخالفت داشته باشد. اما وقتی زمان انتخابات می‌رسد، سیاستمداران احساس می‌کنند باید چهره دیگری از خود نشان دهند و از عناصر تندرو فاصله بگیرند.
