یک دانشجوی دختر برای زنده نگهداشتن امید دخترانی که به دستور طالبان از آموزش محروم شده‌اند، برای آنها کلاس درس آنلاین گذاشته و زبان انگلیسی تدریس می‌کند. بیش از دو سال است که طالبان دانشگاه‌ها و مکاتب بالاتر از صنف ششم را برای دختران بسته است.
این دانشجو با نام مستعار مریم احمدی به شبکه خبری الجزیره گفته که این کلاس درس آنلاین را به صورت پنهانی به راه انداخته و هدفش «مبارزه با ناامیدی» در میان دختران است.
خانم احمدی افزود: «بزرگ‌ترین چالش آموزش دختران و زنان در افغانستان خطر امنیتی یا اینترنت ضعیف نیست، بلکه ناامیدی خزنده است.»
او از ۲۷ حوت ۱۴۰۱ آموزش آنلاین را آغاز کرد و می‌گوید در آغاز درس با حضور دانش‌آموز «لبخند بزرگی» زد تا صدایش را دختران بشنوند.
خانم احمدی به دلایل امنیتی در برابر دوربین کلاس درس آنلاین قرار نمی‌گیرد.
براساس گزارش سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی سازمان ملل، (یونسکو) حدود دو و نیم میلیون دختر و زن جوان به دلیل ممنوعیت طالبان از آموزش بازمانده‌اند.
مریم به شبکه خبری الجزیره گفت: «از سال ۲۰۲۱ ما مجبور شدیم با دو دشمن مبارزه کنیم: ‘ممنوعیت تحصیل برای دختران و زنان توسط طالبان’ و ‘یاس و ناامیدی’ که آرام آرام بر ما غلبه می‌کند.»
او افزوده است پیش از آن که دانشگاه‌ها به‌روی دختران بسته شوند، از هر سه زن جوان یک نفر برای آموزش ثبت‌نام کرده بود. او گفت : «حدود صد هزار دختر از رویاهای خود برای ادامه تحصیل و گرفتن مدرک محروم شدند. حتی زمانی که دانش‌آموزان فرصتی برای تحصیل در خارج از کشور پیدا کردند، طالبان چنین حقی را هم از آنها گرفتند.»
مریم احمدی گفته که حدود چهارصد دانش‌آموز از سراسر افغانستان در کلاس درس او شرکت می‌کنند و افزون بر زبان انگلیسی، مضمون‌های دوره ابتدایی مکتب و کامپیوتر هم به آنها آموزش می‌دهد.
او گفت: «من خودم را خوش شانس می‌دانم که این فرصت را دارم که به زنان و دختران جوانی که می‌خواهند درس بخوانند و یاد بگیرند، کمک کنم و از این مسیر می‌توانم از نظر مالی به خانواده‌ام کمک کنم.»
مریم احمدی پیش از سال ۱۴۰۰ در یک مرکز تربیت معلم آموزش دیده بود، ولی هیچ‌وقت تجربه آموزش آنلاین را نداشت. او گفت: «وقتی تدریس آنلاین را شروع کردم، برای من یک چالش بود. من سختی می‌کشیدم و اغلب به ترک آن فکر می‌کردم، اما میل دانش‌آموزانم برای یادگیری، مرا انگیزه می‌داد تا به این مسیر ادامه دهم.»
خانم احمدی می‌گوید پرسش‌های دانش‌آموزان درباره آینده آموزش او را آزار می‌دهد. به گفته دانش‌آموزان گاهی سوالی این این قبیل می‌پرسند: «اگر به من اجازه می‌دادند به مدرسه بروم، حالا بعد از دو سال از مدرسه فارغ‌التحصیل شده بودم، اما بی‌فایده بود، چون اجازه رفتن به دانشگاه را ندارم. یا اگر قرار بود از دانشگاه فارغ‌التحصیل شوم، باز هم فایده‌ای ندارد، چون اجازه کار ندارم. پس چرا الان باید درس بخوانم؟»
او می‌گوید بیشتر دانش‌آموزان امیدی به آینده ندارند و او چنین ناامیدی را در دانش‌آموزان می‌بیند. احمدی گفت: «من اغلب مجبور می‌شوم نقش مشاور را بازی کنم و بنشینم و به داستان‌های رنج و افسردگی گوش دهم. شنیدن و دانستن آنچه بر سر دانش‌آموزانم می‌گذرد، آموزش را چالش برانگیزتر می‌کند، اما من تسلیم نمی‌شوم و باید به خاطر آنها ادامه دهم. من همیشه سعی می‌کنم آنها را با انگیزه نگهدارم، و آنها را تشویق کنم که عاشق یادگیری و کاوش باشند.»
این دانشجوی دختر گفته: «من و معلمان دیگر تمام تلاش خود را می‌کنیم تا امید دختران و زنان جوان افغان را زنده نگهداریم و از نهادهای بین‌المللی خواهان حمایت از زنان و دختران افغان هستیم.»
او افزوده است: «من هرگز برنامه‌ریزی نکردم که معلم شوم، اما در این جا من به صورت آنلاین تدریس می‌کنم، از ممنوعیت ناعادلانه طالبان سرپیچی می‌کنم، سعی می‌کنم به ختران و زنان افغان کمک کنم، و با ناامیدی مبارزه می‌کنم. این شغلی است که هرگز نمی‌خواستم، اما آن را دوست دارم.»
طالبان علی‌رغم درخواست‌های مکرر سازمان‌های بین‌المللی از تغییر تصمیم خود مبنی بر رفع ممنوعیت آموزش دختران در افغانستان خودداری کرده است، اما زنان و دختران افغان حاضر به تسلیم شدن نشده‌اند.
