تا مشغول خواندن خبر انفجار در شمال کابل می‌شوی، خبر دیگری از انفجار در غرب کابل می‌رسد و تا این خبر تمام نشده، گزارش‌هایی از انفجار در مزارشریف می‌آید. این داستان هر روزه افغانستان تحت حاکمیت طالبان در ماه‌های اخیر است.
گاهی عبادت‌گاه‌ها و محل تجمع مردم شیعه و هزاره افغانستان هدف قرار می‌گیرد که مسئولیت این حملات را گروه داعش به عهده می‌گیرد؛ در موارد دیگر هم مواضع، قرارگاه‌ها و موترهای طالبان هدف انفجار است که گروه‌های مسلح مخالف این گروه، مانند جبهه آزادی و جبهه مقاومت، مسئولیت می‌پذیرند.
حملات و انفجارها، چه کار داعش باشد، چه گروه‌های مسلح مخالف طالبان مثل جبهه‌های مقاومت و آزادی، که اهداف متفاوتی نسبت به داعش دنبال می‌کنند، همه یک وجه مشترک دارد: همه آن‌ها ادعای طالبان درباره آوردن امنیت به افغانستان را زیر سوال می‌برند.
در فاصله بیست ساله رفتن طالبان، آمدن نیروهای تحت فرمان امریکا و بازگشت طالبان به قدرت، این گروه مسئول بخش عمده حملات، انفجارها و ناامنی‌ها در نقاط مختلف افغانستان شمرده می‌شد.
سخنگویان طالبان در این دو دهه، از لطیف‌الله حکیمی تا ذبیح‌الله مجاهد، یک وظیفه مشخص داشتند و آن اینکه با رسانه‌ها تماس بگیرند (و در سال‌های اخیر در شبکه‌های اجتماعی بنویسند) که افراد مسلح طالبان به این یا آن هدف حمله کرده و خسارات و تلفاتی به‌بار آورده‌اند.
وقتی ورق برگشت، امریکا تصمیم گرفت قدرتی را که به زور از طالبان گرفته بود، به رضا یا مصلحت به خود طالبان واگذار کند، رهبران و سخنگویان طالبان از مخفی‌گاه‌های خود بیرون شدند، به کابل آمدند و وعده عفو عمومی، امنیت و شکوفایی دادند.
در حدود دو و نیم سالی که از بازگشت طالبان به قدرت می‌گذرد، امنیت کلیدواژه اصلی در سخنرانی‌های رهبران و مقام‌های طالبان بوده است. اما ناامنی‌ها و حملات اخیر نشان می‌دهد که این گروه در نخستین و اصلی‌ترین دستاوردی که ادعا می‌کند برای افغانستان به ارمغان آورده، ناکام بوده است.
