زنان افغان بی‌خانمان که به دلیل گدایی توسط طالبان بازداشت شده‌اند، از تجاوزهای «وحشیانه» و لت‌وکوب در زندان‌ها سخن گفته‌اند. این زنان می‌گویند که در زندان تحت آزار جنسی، شکنجه و کار اجباری قرار گرفته و شاهد ضرب و شتم و مرگ کودکان بوده‌اند.
روزنامه گاردین، روز جمعه، نهم قوس گزارشی منتشر کرد که در آن با زنانی که به دلیل گدایی توسط طالبان بازداشت شده‌اند، مصاحبه شده است.
تمامی این زنان گفته‌اند که به دلیل ناتوانی در یافتن شغل، چاره‌ای جز گدایی در خیابان‌ها برای تأمین غذای خود و فرزندانشان نداشته‌اند.
زهرا، ۳۲ ساله و مادر سه فرزند، گفت که پس از ناپدید شدن همسرش که در ارتش دولت پیشین افغانستان خدمت می‌کرد، مجبور شد به کابل منتقل شده و در خیابان‌ها برای تأمین غذا گدایی کند. همسر او پس از به‌قدرت رسیدن طالبان در اگست ۲۰۲۱ ناپدید شد.
زهرا گفت: «به ادارات دولتی در محل زندگی خود و گفتم که بیوه هستم و درخواست کمک کردم تا غذای سه فرزندم را تأمین کنم.» او ادامه داد آنها گفتند نمی‌توانند به من کمک کنند و به من گفت کنار نانوایی بنشین. شاید کسی چیزی به تو بدهد.
زهرا گفت که تا زمانی که دستگیر نشد، از قوانین طالبان در مورد ممنوعیت گدایی خبر نداشت.
او گفت: «یک موتر طالبان پیش نانوایی ایستاد. آنها پسرم را به زور گرفتند و به من گفتند که سوار موتر شوم.» زهرا ادعا کرد که سه روز و شب در زندان طالبان بود و در ابتدا مجبور شد برای مردانی که در آنجا کار می‌کردند، غذا بپزد، تمیز کند و لباس بشوید.
طالبان سپس به گفتند که قرار است اثر انگشتش گرفته شود و جزئیات بیومتریک او ثبت شود. زمانی که زهرا مقاومت کرد، او را لت‌وکوب کردند تا جایی که بیهوش شد. زهرا گفت که سپس مورد تجاوز قرار گرفت.
او گفت: «از زمانی که آزاد شدم، چندین بار به پایان دادن به زندگی‌ام فکر کرده‌ام، اما فرزندانم باعث شدند خودم را نکشم. من به این فکر می‌کردم که اگر من زنده نباشم، کی به فرزندانم غذا بدهد؟»
یک زن دیگر به نام پروانه، در اکتبر ۲۰۲۳ به همراه دختر چهار ساله‌اش در کابل گدایی می‌کرد. او به مدت ۱۵ روز در زندان بادام‌باغ نگهداری شد و در زندان با تجاوز و شکنجه مواجه شد.
پروانه همچنین گفت که او و دو زن دیگر در دوران بازداشت مورد تجاوز قرار گرفتند و این حملات باعث ایجاد آسیب‌های روانی شدید و افسردگی در او شده است.
به گفته پروانه، طالبان حتی کودکان را که در خیابان‌ها کفش مردم را رنگ می‌کردند، را بازداشت کرده بود. او ادامه داد: «طالبان به ما زنان می‌گفتند چرا ازدواج نمی‌کنید، ما را می‌زدند و مجبورمان می‌کردند که ظرف بشوییم و پاک‌کاری کنیم.»
علاوه بر گزارش‌های متعدد از تجاوز و شکنجه زنان بازداشت‌شده، برخی از زندانیان سابق به «زان تایمز» گفتند که شاهد آزار و اذیت کودکان خردسال در زندان‌ها بوده‌اند.
یک زن نیز ادعا کرد که دو کودک در حالی که او در بازداشت بود، به‌طور وحشیانه‌ای لت‌وکوب شدند و جان خود را از دست دادند.
او گفت: «هیچ‌کس جرأت حرف زدن نداشت. اگر گپ می‌زدیم، ما را می‌زدند و به ما بی‌حیا می‌گفتند. دیدن مرگ آن کودکان پیش چشمم چیزی است که هیچ‌گاه فراموش نخواهم کرد.»
مرگ زندانیان بازداشت‌شده در متن «قانون جمع‌آوری گداها و جلوگیری از گدایی» طالبان پیش‌بینی شده است.
در ماده ۲۵ این قانون آمده است: «اگر یک گدا در بازداشت بمیرد و اقاربی نداشته باشد یا خانواده او از دریافت جسد خودداری کند، مقامات شهرداری مسئول دفن آن خواهند بود.»
از زمان تسلط طالبان در اگست ۲۰۲۱، زنان از حق کار محروم شده‌اند، که این امر موجب افزایش فقر، به‌ویژه در خانواده‌هایی که زنان سرپرست آنها هستند، شده است.
وزارت عدلیه طالبان در تاریخ ۳۰ ثور ۱۴۰۳ از قانون جمع‌آوری گداها و جلوگیری از گدایی خبر داد.
این قانون از سوی هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان، توشیح شد. در اعلامیه وزارت عدلیه آمده است که «بر اساس این قانون، اشخاصی که سالم و یا کاسب باشند و خوراک یک روز را داشته باشند از عمل گدایی منع شده‌اند.» طالبان تا کنون ۶۰ هزار گدا را از شهرهای افغانستان بازداشت کرده‌اند.
با تسلط طالبان بر افغانستان، نرخ بیکاری و فقر به شدت افزایش یافته و تعداد گدایان، به‌ویژه در پایتخت کابل، به طور قابل توجهی بیشتر شده است. بر اساس ارقام سازمان ملل متحد، حدود ۲۴ میلیون نفر در افغانستان به کمک‌های بشری نیاز دارند.
