افغانستان اینترنشنال دریافته است که طالبان ده‌ها خانواده اعضای تحریک طالبان پاکستان را مخفیانه از کمپ گلن در خوست و مناطق مرزی پکتیکا به کمپ‌های مهاجران در غزنی منتقل کرده است. به گفته منابع، طالبان به هر عضو خانواده شبه نظامیان ماهانه ۴۰ دالر پرداخت می‌کند.
این انتقال براساس توافقی بین اداره طالبان و تحریک طالبان پاکستانی انجام شده است که مطابق آن، این خانواده‌ها و اعضای آن‌ها در سیستم بایومتریک ثبت نمی‌شوند، عکس‌های‌شان گرفته نمی‌شود.
یک منبع آگاه به افغانستان اینترنشنال گفت: «خانواده‌ها به این شرط با انتقال موافقت کردند که حریم خصوصی‌شان حفظ شود و کمک مالی دریافت کنند.»
به گفته این منبع، در روند انتقال، وزارت‌های مهاجرین، امور داخله، قبایل و اقوام و همچنین سازمان استخبارات طالبان دخیل است.
بر مبنای این توافق، اداره طالبان ضمن پرداخت ۴۰ دالر ماهوار به هر عضو خانواده، حدود ۵۰۰ دالر نیز برای انتقال، کرایه خانه و مبلغی برای خرید وسایل منزل در غزنی پرداخت می‌کند.
یک منبع نزدیک به طالبان پاکستانی به افغانستان اینترنشنال گفت که بزرگان خانواده‌های وزیرستانی تحت اسامی مستعار ثبت نام شده‌اند و کارت‌های صادرشده از سوی تحریک طالبان پاکستانی تنها مدرک معتبر برای دریافت حقوق و سایر امکانات است.
اداره طالبان برای خانواده‌های جنگجویان وزیرستانی و خارجی، سه کمپ در مناطق ناوه، گل کوه در ولسوالی قره‌باغ و دشت کابلی در ولسوالی واغز غزنی ساخته است که ظرفیت پذیرش صدها خانواده را دارند.
این شهرک‌ها دارای مدارس، مکاتب، مراکز صحی و سیستم آب‌رسانی اند. این شهرک‌ها به‌منظور حفظ امنیت خانواده‌های جنگجویان با سیم خاردار محصور شده‌اند.
منابع می‌گویند تصمیم بر آن بود تا خانواده‌های جنگجویان وابسته به حافظ گل بهادر نیز به این کمپ‌ها منتقل شوند، اما تاکنون فقط خانواده‌های وابسته به تحریک طالبان پاکستان به کمپ قره‌باغ رفته‌اند.
این انتقال براساس توافق میان مفتی نور ولی، رهبر تحریک طالبان پاکستان، و وزارت‌های مهاجرین، اقوام و قبایل و امور داخله طالبان انجام شده است. طبق این توافق، امنیت کمپ‌ها را طالبان پاکستانی مدیریت خواهد کرد و نیروی محافظتی ویژه خود را خواهد داشت.
یک منبع دیگر به افغانستان اینترنشنال گفت: «همان‌طور که در دوران جهاد، حزب اسلامی حکمتیار و سایر گروه‌های جهادی افغان در کمپ شمشتو در پشاور نیروی امنیتی خود را داشتند، کمپ‌های غزنی نیز توسط تحریک طالبان اداره خواهند شد.»
این منبع افزود: «آن‌ها سیستم خاص خود را برای امنیت، جذب نیرو، انسجام، آموزش، بهداشت و مهاجران خواهند داشت، شهرداری خود را تاسیس می‌کنند و نهادهایی که قصد فعالیت در این کمپ‌ها را دارند، باید با تحریک طالبان توافق کنند.»
کمپ شمشتو در پشاور که وابسته به حزب اسلامی حکمتیار بود، یک واحد اداری مستقل داشت و حتی تصمیمات مربوط به روزه و عید را جدا از حکومت پاکستان اتخاذ می‌کرد.
انتقال واقعی یا جابه‌جایی تاکتیکی؟
یک منبع در کابل به افغانستان اینترنشنال گفت که این انتقال تاثیری بر امنیت مناطق قبایلی پاکستان نخواهد داشت و افزود: «این خانواده‌ها به دلیل فشارهای سراج‌الدین حقانی، وزیر داخله طالبان، منتقل شده‌اند. این یک اقدام سنجیده‌شده و تاکتیکی برای حفظ ظاهر است.»
تحلیلگران این انتقال را مشابه جابه‌جایی شبکه حقانی در سال ۲۰۱۴ از وزیرستان شمالی می‌دانند که در آن زمان خانواده‌های جنگجویان به کورم، پیشاور و اسلام‌آباد منتقل شدند، اما مراکز عملیاتی آن‌ها همچنان در وانه، میرانشاه، تل و تره‌مَنگل فعال باقی ماند.
در اقدام مشابه، دفاتر، انبارهای سلاح و پناهگاه‌های تحریک طالبان و مفتی نور ولی همچنان در پکتیکا، خوست و پکتیا فعال خواهند ماند و تنها خانواده‌ها به غزنی منتقل می‌شوند.
منابع می‌گویند که این روند تاکنون در قندهار، خوست و پکتیکا آغاز شده، اما در کنر و ننگرهار هنوز اجرایی نشده است.
تحلیلگران امنیتی معتقدند که پاکستان بیشتر نگران حضور جنگجویان در امتداد خط دیورند، به‌ویژه در خوست و پکتیکا است، زیرا در این مناطق روابط قومی و قبیله‌ای عمیقی وجود دارد که یک محیط مساعد برای حمایت از جنگجویان ایجاد کرده است.
