حذف از رده‌بندی فیفا؛ زنان فوتبالیست افغان در تبعید برای به‌رسمیت‌شناسی تلاش می‌کنند
هرچند تیم ملی زنان افغانستان از سال ۲۰۱۸ بدین‌سو هیچ مسابقه رسمی برگزار نکرده است و نام این کشور در رده‌بندی جهانی زنان فیفا حذف شده است، بااین‌حال زنان فوتبالیست افغان در تبعید در تلاش‌اند تا از سوی فیفا به‌رسمیت شناخته شوند.
تیم افغانستان در قرعه‌کشی مقدماتی جام ملت‌های زنان آسیا ۲۰۲۶ حضور ندارد؛ رقابت‌هایی که بخشی از مسیر صعود به جام جهانی ۲۰۲۷ در برازیل است.
به‌گزارش نیویارک‌تایمز، فاطمه فولادی به عنوان ستاره نوظهور در فوتبال افغانستان، در جون ۲۰۲۱ در مسابقه زیر ۱۷ سال مقابل تاجیکستان بازی کرد. دوماه پس از آن اما با حاکمیت طالبان، زندگی او و میلیون‌ها دختر دیگر در افغانستان زیر و رو شد.
بازگشت طالبان به سرکوب حقوق زنان منجر شد؛ آزادی‌های اساسی زنان را محدود و دختران نوجوان را از تحصیل منع کرد. سازمان ملل این رفتار را نوعی «آپارتاید جنسیتی» توصیف کرد.
فولادی، که در آن زمان ۱۶ سال داشت، به فرودگاه بین‌المللی کابل رفت. پس از ارائه مدارک ملی فوتبالی، توسط نیروهای ارتش امریکا کمک شد تا به ایالات متحده پرواز کند. او تنها نبود؛ بیش از ۷۵ نفر از اعضای تیم ملی فوتبال زنان افغانستان، از جمله بازیکنان، مسئولان و خانواده‌هایشان، با کمک اتحادیه جهانی بازیکنان فوتبال به استرالیا و کشورهای اروپایی مهاجرت کردند.
در حال حاضر، ورزش زنان در افغانستان ممنوع است. قوانین فیفا برای شرکت تیم‌ها در مسابقات، به رسمیت شناختن آن‌ها توسط فدراسیون ملی فوتبال را الزامی می‌داند.
فدراسیون فوتبال افغانستان تحت کنترول طالبان، هیچ تیم زنانه‌ای را به رسمیت نمی‌شناسد. در نتیجه، تیم ملی زنان افغانستان از سال ۲۰۱۸ هیچ مسابقه رسمی‌ای برگزار نکرده است و نام این کشور با جمعیتی بیش از ۴۰ میلیون نفر در رده‌بندی جهانی زنان فیفا حذف شده است.
بازیکنان و حامیان فوتبال زنان افغان، کمپینی را آغاز کرده‌اند تا فیفا تیم زنان افغانستان را به رسمیت بشناسد.
نیلاب محمدی، مهاجم سابق و کاپیتان تیم در سال ۲۰۱۸، بعد از مهاجرت، به تیمی در استرالیا پیوست که از آوارگان افغان تشکیل شده و تحت نام «تیم زنان افغانستان» در لیگ هفتم این کشور بازی می‌کند.
او می‌گوید: «تیم زنان افغانستان نماد پیروزی، صلح و امید برای زنان افغان در سراسر جهان است. ما هرگز برای بازی کردن دست از مبارزه برنمی‌داریم.» پیش از بازگشت طالبان، محمدی عضو ارتش افغانستان بود و مدرک علوم سیاسی خود را از دانشگاه کاردان کابل دریافت کرده بود.
فاطمه فولادی هم‌اکنون دانشجوی مهندسی در دانشگاه میشیگان امریکاست. او می‌گوید: «رویای همیشگی‌ام مهندس شدن بود. اما در افغانستان به دختران گفته می‌شود که این‌ها برایشان مناسب نیست. همین باعث شد بیشتر تلاش کنم.»
با وجود قدردانی از فرصت‌ها، فولادی می‌گوید ترک کشورش غمناک بود: «۱۵ سال از عمرم را در آنجا گذراندم. دوستان، تیمی‌ها، خانواده‌ام... همه چیز را از دست دادم.»
خالده پوپل، بنیان‌گذار تیم زنان افغانستان، که در سال ۲۰۱۱ از ترس جانش به دنمارک پناهنده شد، حالا یکی از فعالان حقوق زنان در ورزش است. او به بازیکنان توصیه کرده که برای امنیت، فعالیت‌های شبکه‌های اجتماعی خود را حذف کنند.
پوپل می‌گوید: «این بازیکنان از تروما رنج می‌برند. باید مراقب باشیم که وقتی بازی می‌کنند، آن‌ها را به خطر نیندازیم.» فیفا متعهد شده که از زنان و دختران افغان حمایت کند و فرصت‌هایی برای بازیکنانی که خارج از کشورند فراهم کند.
همچنین گفته با نهادهای ذی‌ربط گفت‌وگو خواهد کرد تا به مرور زمان انزوای زنان افغان از ورزش کاهش یابد. اما فیفا هنوز اعلام نکرده که آیا تیم زنان افغانستان را به رسمیت خواهد شناخت یا منابع مالی خاصی به آن اختصاص خواهد داد یا خیر.
محمدی می‌گوید: «فیفا باید پاسخ بدهد چرا ما را به رسمیت نمی‌شناسد؟ ما دست از تلاش نمی‌کشیم.»
آن‌ها همچنین یک دادخواست آنلاین برای به رسمیت شناخته‌شدن توسط فیفا ایجاد کرده‌اند که بیش از ۱۸۵ هزار امضا جمع کرده است.