وزارت خارجه آلمان روز پنجشنبه در پاسخ به پرسش افغانستان اینترنشنال گفت که دیپلوماتهای طالبان وارد آلمان شدهاند و پس از تکمیل مراحل اداری، کار خود را آغاز خواهند کرد. این وزارت گفت که «حکومت آلمان علاقهمند است شهروندان افغانستان در آلمان از خدمات قنسولی مناسب برخوردار باشند.»
وزارت خارجه آلمان افزود که پذیرش این دیپلوماتها برای رفع نیازهای قنسولی افغانها در آلمان انجام شده است. به گفته این وزارت، «تعداد کارکنان این نمایندگیها محدود اند. به همین دلیل، حکومت آلمان با تایید دو نیروی جدید برای بخش قنسولی موافقت کرده است.»
به دنبال حملات پناهجویان اسلامگرا به مردم عادی آلمان، حکومت این کشور وعده داد که پناهجویان مجرم افغان و سوری را به کشورهای شان اخراج خواهد کرد. اما، آلمان به علت نداشتن روابط رسمی با حکومت طالبان نمی توانست مهاجران را مستقیم به افغانستان اخراج کند.
پس از که افغانستان اینترنشنال خبر اختصاصی پذیرش دیپلوماتهای طالبان در آلمان را منتشر کرد، حکومت این کشور گفت که پذیرش دیپلوماتهای طالبان به معنای برقراری روابط رسمی با این گروه نیست.
اشتفان کورنلیوس، سخنگوی حکومت آلمان، گفت که طبق توافق انجامشده، این ماموران طالبان در سفارت افغانستان در برلین و قنسولگری افغانستان در شهر بن مستقر خواهند شد تا بازگرداندن شمار بیشتری از مهاجران افغان دارای سابقه کیفری امکانپذیر شود.
وزارت خارجه آلمان پذیرفته است که نگرانی در مورد کنترول نمایندگیهای سیاسی و قنسولی افغانستان به دست طالبان وجود دارد. این وزارت به افغانستان اینترنشنال گفت که «نمایندگیهای افغانستان در آلمان همچنان فعال هستند و توسط افرادی اداره میشوند که پیش از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان، به عنوان دیپلومات در آلمان پذیرفته شده بودند.»
همزمان، پذیرش ماموران طالبان با مخالفت دیپلوماتهای حکومت پیشین در آلمان رو به رو شده است. پیش از این یما یاری، سفیر افغانستان در آلمان زیر فشار این کشور مجبور به استعفا شد. اکنون ورود دیپلوماتهای طالبان بار دیگر به تنش در این نمایندگیها دامن میزند.
منابع دیپلوماتیک به افغانستان اینترنشنال گفتند که دیپلوماتهای قنسولگری افغانستان در شهر بُن آلمان، تصمیم گرفتهاند در اعتراض به پذیرش نمایندگان اداره طالبان از سوی حکومت آلمان، بهطور دستهجمعی استعفا کنند.
این نمایندگی قرار است اعتراض دیپلوماتها را بهگونه رسمی به اطلاع کشور میزبان برساند.
در صورت استعفای این کارمندان، برخلاف انتظار حکومت آلمان خدمات قنسولی مانند صدور پاسپورت برای پناهندگان افغان در آلمان کاهش خواهد یافت. مشخص نیست که در این صورت حکومت آلمان ماموران بیشتری از طالبان را خواهد پذیرفت یا نه.
وزارت خارجه طالبان اعلام کرده است که تنها با آن دسته از سفارتها و قنسولگریهای افغانستان همکاری میکند که دستورهای این وزارت می پذیرند.
به تاریخ دوم اسد ۱۳۹۵، معترضان جنبش روشنایی در اعتراض به تغییر مسیر خط برق ۵۰۰ کیلوولت موسوم به پروژه «تاپی» از بامیان به سالنگ، به خیابانها آمده بودند.
این جنبش از درون جامعه عمدتاً هزاره و با حضور گسترده جوانان، دانشجویان و فعالان مدنی شکل گرفت و با شعار عدالت، برابری و پایان تبعیض به میدان آمد که برخی آنرا مسیر تازهای از مطالبهگری مدنی را در افغانستان میدانند.
طبق گزارش دفتر نمایندگی سازمان ملل در کابل، در این حمله انتحاری دستکم ۸۵ نفر کشته و ۴۱۳ نفر زخمی شدند. قربانیان این حادثه عمدتا دانشجویان و جوانان بودند.
مسئولیت این حمله را گروه داعش به عهده گرفت.
رحمتالله نبیل در یادداشتی در اکس نوشت «یاد و خاطرهی جنبش روشنایی، این باشکوهترین و متمدنترین خیزش مدنی تاریخ معاصر افغانستان، گرامی و جاودان باد؛ نمادی از آگاهی، مقاومت، و روشنضمیرترین مطالبهگری یک ملت!»
عارف رحمانی نماینده پیشین پارلمان و از اعضای جنبش روشنایی، این حمله را صرفاً یک عملیات تروریستی نمیداند. او حمله به جنبش روشنایی را بخشی از سرکوب نظاممند اعتراضات مدنی از سوی دولت وقت عنوان کرد.
جنبش روشنایی، اگرچه پس از حمله خونین دوم اسد ۱۳۹۵ متوقف شد، اما همچنان در حافظه جمعی شماری از شهروندان و فعالان جامعه مدنی باقی مانده است.
آنها هرساله با گرامیداشت از این روز جنبش روشنایی را یکی از نمونههای برجسته اعتراضات مدنی در سالهای اخیر افغانستان میدانند و از آن بهعنوان تلاش گروهی از شهروندان برای دادخواهی و عدالتخواهی یاد میکنند.
داوود ناجی، رئیس کمیته سیاسی جبهه آزادی و از اعضای جنبش روشنایی، نوشت که هدف جنبش روشنایی، مبارزه با تبعیض و رسیدن به عدالت اجتماعی بود. او تاکید کرد «امروز، تبعیض ساختاریتر، عریانتر و حکومت جهل و تعصب، مطلقتر شده است. ما بر عهدی که بستیم ایستادهایم و مبارزه ادامه دارد.»
مهدی راسخ، نماینده پیشین پارلمان نیز با گرامیداشت از این روز نوشت «جنبش روشنایی مسیر عدالتخواهی را برای نسلهای آینده روشن ساخت.»
عارف رحمانی، نماینده پیشین مجلس نمایندگان در رشتهنوشتهای طولانی، با نگاهی تحلیلی به ریشهها، اهداف، شیوههای مبارزه و سرنوشت جنبش روشنايی پرداخته و نوشته است: «جنبش روشنایی فقط یک حادثه نبود، بلکه یک پرسش ماندگار است. چرا مسیر برق از بامیان حذف شد؟ چرا جنبش سرکوب شد؟ و چرا هیچ قدرتی داوطلبانه به تبعیض پایان نمیدهد؟»
آقای رحمانی همچنین حکومت پیشین را به همدستی در سرکوب جنبش متهم کرد و گفت: «داعش عامل انفجار معرفی شد، اما کیست که نداند حکومت وقت مسئول مستقیم این جنایت بود؟ وقتی جنبش حاضر نشد عقبنشینی کند، از ابزار ترور استفاده کردند.»
نه سال بعد از حمله، هنوز پرسشهای فراوانی در مورد این فاجعه بیپاسخ مانده است. عاملان حمله وادار به پاسخگویی نشدند و عدالت برای قربانیان این رویداد تامین نشد و بازماندگان قربانیان به فراموشی سپرده شدند.
