ملاله یوسف‌زی، برنده جایزه صلح نوبل، با انتقاد از تعامل و روابط شماری از کشورهای غربی با طالبان گفت که عادی‌سازی روابط با طالبان «خیانت به زنان افغانستان، دورویی و اشتباه» است. او تاکید کرد که وضعیت زنان در افغانستان وخیم‌تر از هر زمان دیگر است.
خانم یوسف‌زی در مصاحبه با مجله اشپیگل در آلمان گفت که زنان در افغانستان با «ترور و وحشت» طالبان زندگی می‌کنند. او از حکومت آلمان خواست تا رویکرد خود در قبال طالبان را بازنگری کند.
خانم یوسف‌زی در پاسخ به پرسشی درباره تامین روابط بین آلمان و طالبان گفت: «از مردم آلمان می‌خواهم با مردم افغانستان همبستگی نشان دهند، از زنان افغان حمایت کنند و به صدای آنان گوش دهند.»
او هشدار داد که عادی‌سازی روابط با طالبان اشتباه است و تاکید کرد: «هیچ کشوری نباید روابط خود را با طالبان عادی کند. طالبان باید برای جنایاتی که مرتکب شده‌اند پاسخگو شوند.»
برنده جایزه صلح نوبل پرسید: «چگونه کشوری مانند آلمان می‌تواند چنین کاری انجام دهد؟ چگونه می‌توان درباره حقوق زنان در افغانستان مصالحه کرد؟»
او افزود: «عادی‌سازی روابط با طالبان به معنای عادی‌سازی سرکوب زنان است. این یک اشتباه است، یک خیانت است و یک دورویی آشکار است.»
طالبان تندروتر و هوشمندتر شده اند
ملاله یوسف‌زی با اشاره به گزارش‌هایی که پیش از بازگشت طالبان به قدرت منتشر شده بود، گفت که پیش از تصرف کابل، بسیاری ادعا می‌کردند که طالبان تغییر کرده اند و معتدل‌تر شده اند؛ اما واقعیت این است که آن‌ها بدتر و هوشمندتر شده اند.
به گفته او، طالبان در شبکه‌های اجتماعی چنین وانمود می‌کنند که گویا صلح را به افغانستان آورده اند، اما «وقتی زنان و دختران سرکوب می‌شوند، هیچ صلحی وجود ندارد.»
او افزود که طالبان اکنون دولت هستند، بنابراین اقدامات‌شان دیگر تروریسم نامیده نمی‌شود، اما آن‌ها همچنان با ایجاد رعب و وحشت حکومت می‌کنند.
آپارتاید جنسیتی باید جدی گرفته شود
خانم یوسف‌زی گفت که جامعه جهانی باید رویکرد خود را در قبال طالبان تغییر دهد، زیرا سازوکارهای فعلی حقوق بین‌الملل برای پاسخگو کردن عاملان نقض حقوق بشر کافی نیست.
او خواستار آن شد که «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان به رسمیت شناخته شود و گفت: «آپارتاید جنسیتی باید در حقوق بین‌الملل به‌طور رسمی به‌عنوان جنایت شناخته شود.»
او گفت که «جامعه جهانی باید کارزار زنان افغان را جدی بگیرد.»
یوسف‌زی تاکید کرد که طالبان بهگونهای سیستماتیک زنان افغانستان را سرکوب می‌کنند؛ زنان فعال را مجازات و زندانی میسازند و آنان را به‌طور کامل از زندگی عمومی حذف کردهاند.
او گفت که تمام دستاوردهای دو دهه گذشته زنان در افغانستان از بین رفته است.
