مولانا عبدالله، کمیشنر سابق کمیسیون انتخابات افغانستان در ۱۲ قوس در فیسبوک نوشت ماموران استخبارات طالبان برای ترور مخالفان به کشورهای همسایه اعزام شدهاند. سه هفته بعد از این هشدار، جنرال اکرامالدین سریع و محمدامین الماس در تهران ترور شدند.
مولانا عبدالله سه هفته قبل از این ترور نوشته بود براساس دستور هبتالله آخندزاده، رهبر طالبان، یک واحد جدید به نام «ریاست ۰۸» در استخبارات طالبان فعال شده است تا برنامه ترورها و بازداشتها را در داخل خاک افغانستان و فراتر از مرزها تطبیق کند. آقای عبدالله نوشت استخبارات ولایات، فرماندهیهای پولیس و قول اردوها مسئولیت گرفتهاند تا با ریاست ۰۸ برای ترورها و بازداشتها همکاری کنند.
از اسد ۱۴۰۰ تاکنون هزاران نیروی امنیتی و دفاعی پیشین افغانستان بدون وقفه در ولایتهای مختلف ترور، بازداشت و شکنجه شدهاند. سازمان ملل تایید کرده است که طالبان اعلام عفو عمومی رهبر خود را رعایت نکردهاند.
تاکنون استخبارات طالبان ایجاد ریاست جدید ۰۸ را تایید نکرده است، اما سومین ترور مخالفان طالبان در خاک ایران روز چهارشنبه گذشته ثبت شد. به این معنا که ترور فرامرزی شخصیتهای پرنفوذ مخالف طالبان فقط یک ادعا نیست و دستکم سه نمونه آن خبرساز شده است.
جزئیات ترور در تهران
افغانستان اینترنشنال ویدیوهای لحظاتی پس از ترور شام چهارشنبه در ولیعصر تهران را مشاهده کرده است. شام چهارشنبه هوا رو به تاریکی رفته و کنار یک درخت جنرال اکرامالدین سریع با لباس ماشیرنگ و دستمالک چهارخانه بر گردن بر روی سنگفرش، افتاده است. گلوله بر صورت جنرال سریع اصابت کرده و دهان او خونین است.
در ویدیوی دوم پیکر خونین محمدامین الماس دیده میشود. الماس تا لحظه ضبط ویدیو زنده است، اما او بعدا در راه بیمارستان جان باخت.
رسانههای ایرانی نوشتند جنرال سریع سه گلوله خورده و الماس دو گلوله. همسایگان بعد از شنیدن صدای شلیک در خیابان دو نفر را پیدا کردند و به پولیس زنگ زدند.
به نقل از روزنامه همشهری چاپ تهران، مأموران با بازبینی فیلم دوربینهای مداربسته مغازههای محله دریافتند که مردی در تاریکی شب در همان اطراف پرسه میزد. هنگامی که دو مرد میانسال از خانه قدیمی بیرون آمدند، مرد مهاجم که ماسک بر چهره داشت، به یکی دو گلوله و به دیگری سه گلوله شلیک کرد و خودش متواری شد.
در ویدیویی که افغانستان اینترنشنال مشاهده کرده، دیده میشود که جنرال اکرامالدین سریع بعد از ترور هنوز موبایل خود را در دست دارد. همشهری نوشت هیچ اموال یا وسایلی از مقتولان به سرقت نرفته و «این مشاهدات فرضیه انتقامگیری را تقویت کرده است».
اکرامالدین سریع، فرمانده پیشین پولیس در تخار و بغلان و محمدامین الماس، فرمانده یک کندک ارتش بود.
پولیس ایران پروندهای برای تحقیقات بیشتر تشکیل داده است. فرماندار تهران گفته بود جمعبندی تحقیقات را روز یکشنبه اعلام خواهد کرد. اما یکشنبه نتایج اعلام نشد.
وزارت خارجه ایران روز دوشنبه -با تاخیر پنج روزه- به این رویداد واکنش نشان داد. اسماعیل بقایی، سخنگوی این وزارتخانه از دو نفر ترور شده در تهران بهعنوان «پناهجو» نام برد و قتل آنان را محکوم کرد. او گفت کشورش به هیچ عنوان اجازه نخواهد داد امنیت جامعه و کسانی که در این جامعه زندگی میکنند خدشهدار شود.
این اولین رویداد از ترور مخالفان طالبان در خاک ایران نیست. دستکم چهار ماه قبل معروف غلامی، یک چهره برجسته مخالف طالبان در مشهد ترور شده بود.
با گذشت حدود چهار ماه تاکنون نتایج تحقیقات بهطور واضح اعلام نشده است. معلوم نیست چه کسانی پشت این قتل دست داشتند و انگیزه آنان چه بوده است. پرونده هنوز در هاله ابهام باقی مانده و جمهوری اسلامی نتایج تحقیقات را با مردم افغانستان شریک نکرده است.
هنوز هیچ گروهی مسئولیت این ترورها را به عهده نگرفته است. طالبان نیز رسما به ترور نیروهای امنیتی پیشین در خاک ایران واکنش نشان نداده اما این گروه معمولا نقش خود در عملیاتهای نظامی در خارج از کشور را رد میکند.
ایران پناهجویان را به کام مرگ فرستاد
آنچه مسلم است اینکه جمهوری اسلامی ایران در تامین امنیت پناهجویانی که از خطر طالبان به این کشور پناه بردهاند، تاکنون موفق نبوده و درباره ترورها در داخل خاک ایران هم به قدر کافی معلومات نداده است.
یک گزارش تحقیقی افغانستان اینترنشنال نشان میدهد که فشارهای فزاینده جمهوری اسلامی ایران بر جمعیت پناهجویان و اخراج اجباری آنان را در معرض قتلهای فراقانونی، بازداشتهای خودسرانه و شکنجه قرار داده است.
افغانستان اینترنشنال دستکم شش قتل فراقانونی و ۱۱ بازداشت اخراجشدگان بعد از بازگشت اجباری از ایران را مستندسازی کرده است. با این حال ممکن است آمار قربانیان بیشتر باشد.
تمام ترورهای زیر در خاک افغانستان، بعد از اخراج پناهجویان از ایران اتفاق افتاده است.
ترور کمین جان، محافظ سابق جنرال داوود داوود، فرمانده پولیس شمال که شام سوم عقرب/ آبان در ولایت تخار، در شمالشرق افغانستان کشته شد. جسد گلاحمد، کارمند وزارت امور داخله حکومت پیشین افغانستان روز جمعه ۱۱ میزان/ مهر در شهر فراه در جنوبغرب افغانستان پیدا شد. جسد عبدالولی نعیمی، افسر پیشین قطعات خاص افغانستان در دهم سنبله/ شهرویور در ریاست خدمات طب عدلی کابل پیدا شد. در ۱۵ اسد/ مرداد جسد فهیم جبلی قاضیخانی، سرباز سابق قطعات خاص در شفاخانه ولایتی پروان پیدا شد. در ۲۸ سرطان/ تیر عزتالله، فرمانده سابق حزب جنبش ملی افغانستان در سرپل، در شمال افغانستان کشته شد. حمزه الفت، فعال مدنی شناختهشده و زندانی سابق طالبان در ۲۹ جدی در راه رسیدن به خانه کشته شد.
همه این افراد بعد از سقوط جمهوری اسلامی افغانستان در اسد ۱۴۰۰ به ایران پناه برده بودند اما یران به جای حمایت از پناهجویان، سیاست اعمال فشار و اخراج اجباری آنان را در پیش گرفت.
برخی از آنها مثل عزتالله و حمزه الفت تازه از ایران برگشته بودند و بالافاصله ترور شدند.
جنرال اکرامالدین سریع یکی از بلندترین صداها برای دادخواهی برای کارمندان حکومت پیشین که در معرض قتلهای انتقامجویانه قرار دارند، بود. او در یک مصاحبه اختصاصی با افغانستان اینترنشنال گفت که تنها در یک هفته در ولسوالی فرخار ولایت تخار ۱۲ نفر به دست طالبان بازداشت شدهاند. آقای سریع گفت که قتلها و بازداشتهای نیروهای امنیتی پیشین افغانستان «روزانه» ادامه دارد.
افغانستان اینترنشنال دستکم ۱۱ بازداشت پناهجویان اخراجشده از ایران به دست طالبان را مستندسازی کرده است.
در ماه قوس طالبان عظیمالله محمدی، سرباز پیشین ارتش افغانستان را از چهارراهی قنبر کابل بازداشت کرد.
یک دگروال (سرهنگ) حکومت پیشین افغانستان در قندوز به نام خالمحمد روز پنجشنبه ۱۳ قوس/ آذر ۱۴۰۴ به افغانستان اینترنشنال شهادت داد که از سوی مقامهای حوزه دوم امنیتی طالبان در قندوز به شدت مورد شکنجه قرار گرفته است.
روز پنجشنبه ۲۹ عقرب/ آبان ۱۴۰۴ طالبان پنج عضو یک خانواده پنجشیری را در ولایت پروان، در شمال کابل بازداشت کرد. بعدا چهار عضو این خانواده آزاد شدند اما یک نفر به نام شیرملا در پروان زندانی ماند.
در پانزدهم سنبله طالبان پرویز سیدخیلی، نظامیان پیشین را در کابل بازداشت کرد.
در ۱۴ جدی/ دی ۱۴۰۳ محمدعارف مصلح مدیر پیشین امنیت ملی ولسوالی رخه در کابل بازداشت شد. حمید فرهادی، خبرنگار اکنون در بگرام زندانی است و طالبان بهدلیل نوشتن مقالهای درباره آموزش دختران حکم دو سال زندان او را صادر کرده است.
اگر پروندههای پناهندگی این افراد تعقیب میشد، همه این افراد شایسته وضعیت پناهجویی و محافظت در ایران بودند.
افغانستان اینترنشنال در نامهای از سفارت ایران در کابل درباره این ترورها و بازداشتها سوال کرد، اما پاسخی دریافت نشد.
فعالان حقوق بشر میگویند جمهوری اسلامی ایران نه تنها نتوانسته امنیت جانی این افراد را که در قلمرو آن زندگی میکردند، تضمین کند، بلکه با بازگرداندن افراد در معرض خطر، آنان را عملاً به تهدید جانی سپرده است.
ملکستیز، پژوهشگر روابط بینالملل، میگوید با وجود اینکه ایران عضو کنوانسیون وضعیت پناهندگان نیست، اصولی در حقوق بینالملل وجود دارد که همه کشورها موظف به رعایت آناند: هر پناهجویی که درخواست حمایت سیاسی میکند و جانش در صورت بازگشت تهدید میشود، نباید بهصورت اجباری به کشورش بازگردانده شود، زیرا ممکن است با پیگرد قانونی، شکنجه یا قتل مواجه شود. به گفته او، ایران این اصل را رعایت نکرده و شهروندان افغان را در معرض خطر بازگردانده است.
ایران تاکنون طالبان را به رسمیت نشاخته اما جزو کشورهایی است که نزدیکترین روابط سیاسی و اقتصادی را با طالبان دارد. حجم صادرات جمهوری اسلامی ایران به افغانستان بیشتر از تمام کشورهای اروپایی است.
یک نظامی حکومت پیشین در تهران -به شرط افشا نشدن نامش- به افغانستان اینترنشنال گفت جمهوری اسلامی درباره ترور مخالفان طالبان با جرات موقفگیری نمیکند تا مبادا رابطهاش با طالبان به خطر بیفتد.
در این سند که با شعار «نخست امریکا» و تمرکز بر امنیت داخلی، مهار مهاجرت، رقابت با چین و تثبیت نیمکره غربی تنظیم شده، افغانستان بهطور کامل غایب است؛ نه بهعنوان تهدید، نه شریک و نه حتی یک مسئله حاشیهای.
این غیبت، بیش از هر چیز دیگر نشان میدهد که افغانستان از منظر رسمی امریکا، دیگر بخشی از معادله امنیت ملی نیست. اما پرسش اساسی این است: آیا حذف افغانستان از سند به معنای پایان اهمیت آن است، یا آغاز مرحله تازهای از بیتفاوتی رسمی و کنترول پنهان؟
تغییر پارادایم سیاست خارجی امریکا
در دو دهه گذشته، افغانستان یکی از پرهزینهترین و در عین حال نمادینترین پروژههای سیاست خارجی امریکا بود. از «جنگ علیه ترور» تا دولتسازی، از آموزش ارتش افغانستان تا ترویج دموکراسی، واشنگتن افغانستان را در قلب سیاست امنیتی خود قرار داده بود. اما استراتیژی جدید نشان میدهد که این رویکرد جای خود را به واقعگرایی سخت، امنیتمحور و درونگرا داده است. در این چارچوب جدید، دولت ترامپ آشکارا اعلام میکند که امریکا دیگر مسئول «نجات جهان» نیست، بلکه باید از مرزها، اقتصاد، هویت و شهروندان خود محافظت کند. همانگونه که ترامپ بارها تأکید کرده است: «ما دیگر نمیخواهیم مشکلات جهان سومی را به داخل امریکا وارد کنیم».
افغانستان چرا از اولویت خارج شد؟
عوامل متعددی در این حذف نقش داشتهاند. نخست، فروپاشی کامل دولت جمهوری افغانستان و بازگشت طالبان که از نگاه واشنگتن مهر تأییدی بر شکست پروژه دولتسازی بود. دوم، نبود یک نیروی سیاسی منسجم و قابل اتکا در میان اپوزیسیون افغانستان که بتواند حمایت پایدار قدرتهای جهانی را جلب کند. سوم، جابجایی تمرکز امریکا به رقابتهای بزرگتر؛ جنگ اوکراین، تهدید چین، تایوان، بحرانهای اقتصادی و مهاجرتی داخلی.افزون بر این، استقلال نسبی انرژی امریکا و کاهش وابستگی به خاورمیانه و پیرامون آن، سبب شده افغانستان دیگر نقش حیاتی در معادلات انرژی و امنیت جهانی نداشته باشد. در چنین شرایطی، افغانستان از یک «اولویت استراتیژیک» به یک «پرونده مهارپذیر» تنزل یافته است.
ناتوانی مخالفان طالبان در خلق روایت همراستا با منافع ملی امریکا
یکی از عوامل کمتر گفتهشده اما تعیینکننده در حذف افغانستان از اولویتهای سیاست خارجی امریکا، ناتوانی جریانهای مخالف طالبان در ارائه یک روایت سیاسی و امنیتی منسجم، واقعگرایانه و قابل فهم برای واشنگتن است. در جهانی که سیاست خارجی بر اساس منافع ملی، هزینه–فایده و تهدیدهای ملموس تعریف میشود، صرف مخالفت اخلاقی با طالبان یا تکرار گفتمانهای کلی درباره دموکراسی و حقوق بشر، برای جلب توجه امریکا کافی نیست.
مخالفان طالبان، چه در داخل افغانستان و چه در تبعید، تاکنون نتوانستهاند پاسخ روشنی به این پرسش کلیدی سیاستگذاران امریکایی بدهند: «جایگزین طالبان چیست و این جایگزین چگونه منافع امنیتی امریکا را تأمین میکند؟» نبود پاسخ روشن به این پرسش، باعث شده است که واشنگتن طالبان را نه بهعنوان شریک، بلکه بهعنوان یک «واقعیت ناگزیر و قابل مدیریت» بپذیرد و در مقابل، اپوزیسیون افغانستان را فاقد وزن عملیاتی ببیند.
بخش بزرگی از روایت مخالفان طالبان همچنان در چارچوب گفتمانهای پیشا–۲۰۲۱باقی مانده است؛ گفتمانهایی که بر ارزشها، احساسات تاریخی و مطالبات اخلاقی استوارند، اما کمتر به دغدغههای محوری امریکا—مانند مهار تروریسم فرامرزی، کنترول مهاجرت، رقابت با چین و هزینههای مداخله—پاسخ میدهند. در حالی که استراتیژی جدید امنیت ملی امریکا آشکارا اعلام میکند که واشنگتن دیگر به پروژههای «ملتسازی» علاقهای ندارد، بسیاری از مخالفان طالبان همچنان بر همان زبان و انتظارات گذشته سخن میگویند.
افزون بر این، پراکندگی سیاسی، اختلافات شخصی و نبود ساختار رهبری واحد در میان مخالفان طالبان، هرگونه تلاش برای خلق یک روایت معتبر را تضعیف کرده است. از دید نهادهای تصمیمساز امریکایی، اپوزیسیونی که حتی در تعریف اولویتهای خود به اجماع نمیرسد، نمیتواند شریک قابل اتکایی برای مدیریت یک بحران پیچیده امنیتی باشد.
در نتیجه، خلأ روایت جایگزین، عملاً به نفع طالبان تمام شده است. طالبان، با وجود عدم مشروعیت بینالمللی، دستکم یک پیام ساده و قابل فهم برای امریکا دارند: «ما از خاک افغانستان علیه شما تهدید ایجاد نمیکنیم.» در نبود یک روایت قویتر و منسجمتر از سوی مخالفان، این پیام—هرچند شکننده و مشروط—برای واشنگتن کفایت کرده است.
تا زمانی که مخالفان طالبان نتوانند روایتی بسازند که همزمان واقعگرایانه، امنیتمحور و همسو با منافع ملی امریکا باشد، افغانستان در حاشیه سیاست خارجی واشنگتن باقی خواهد ماند. این روایت باید فراتر از اعتراض اخلاقی، به زبان منافع، هزینهها و تهدیدها سخن بگوید؛ زبانی که سیاستگذاران امریکایی با آن تصمیم میگیرند.
ادریس رحمانی، کارشناس روابط بینالملل مقیم ایالات متحده امریکا، به افغانستان اینترنشنال گفت که امریکا در سیاست خارجی خود بر یک افق کلان و جهانی تمرکز دارد و افغانستان دیگر آن منطقه خاصی نیست که واشنگتن بخواهد توجه بنیادی و محوری خود را به آن معطوف سازد. به باور او، سیاست خارجی امریکا امروز نه بر یک کشور، بلکه بر مجموعهای از تحولات پیچیده و درهمتنیده جهانی متمرکز است.
رحمانی تأکید میکند که وضعیت جهان بهطور کلی در حال بیثباتی، نوسان و دگرگونیهای پیدرپی است و ایالات متحده ناگزیر است در این تحولات نقش فعال داشته باشد و منافع سیاسی، اقتصادی و امنیتی خود را در سطوح مختلف دنبال کند. در چنین شرایطی، تمرکز طولانیمدت بر یک بحران مشخص، برای واشنگتن نه عملی است و نه با اولویتهای جدید آن همخوانی دارد.
به گفته این کارشناس، امریکا از سال ۲۰۱۴ بهتدریج و بر اساس محاسبات منافع سیاسی، اقتصادی و امنیتی خود، توجه و حضورش در افغانستان را کاهش داد و این روند سرانجام در سال ۲۰۲۱ با پایان ماموریت نظامی و خروج کامل نیروهای امریکایی از این کشور به اوج خود رسید.
سیاست امنیتی جدید و پیوند آن با مهاجرت
نکته کلیدی در استراتیژی جدید امنیت ملی امریکا، امنیتیسازی مهاجرت است؛ جایی که مرزها، مهاجران و پناهجویان بهعنوان تهدید بالقوه امنیت ملی تعریف میشوند. در همین چارچوب، دونالد ترامپ در سخنرانی جنجالی خود در پنسیلوانیا، کشورهایی چون افغانستان، هائیتی و سومالیا را «جهنم» توصیف کرد و گفت: «ما نمیخواهیم مهاجران از این کشورها بیایند؛ ترجیح میدهم از کشورهایی مثل سویدن، دنمارک و ناروی مهاجر بپذیریم.» این نگاه، صرفاً یک اظهارنظر سیاسی نیست، بلکه بازتاب مستقیم سیاست رسمی دولت است. تنها یک هفته پس از این سخنان، ایالات متحده اعلام کرد که تمام درخواستهای مهاجرتی، گرینکارت و شهروندی افغانها و شهروندان ۱۸ کشور دیگر را متوقف کرده است؛ کشورهایی که همگی غیراروپاییاند.
افغانها در مرکز فشار امنیتی
افغانها در این سیاست جدید، بهگونهای خاص هدف قرار گرفتهاند. پس از حمله مرگبار در واشنگتن که در آن رحمانالله لکنوال، پناهجوی ۲۹ ساله افغان، بهعنوان مظنون بازداشت شد، دولت ترامپ از این رویداد بهعنوان مبنای تشدید سیاستهای ضد مهاجرتی استفاده کرد. یادداشتهای رسمی حکومت، این حادثه را دلیلی برای بازبینی گسترده تمام پروندههای مهاجران افغان دانستند.
در نتیجه، صدور ویزا، بررسی پناهندگی، تمدید اقامت دایم و حتی روند اعطای تابعیت به افغانها متوقف شد. حدود ۱۹۰ هزار افغان که پس از سقوط حکومت پیشین به امریکا آمدهاند، اکنون با آیندهای نامعلوم روبهرو هستند. حتی دارندگان اسناد قانونی نیز دیگر احساس مصونیت نمیکنند.
وزارت امنیت داخلی امریکا در بیانیهای شدیدالحن مدعی شد که برنامههای انتقال بشردوستانه در دوران حکومت پیشین، «افراد بررسینشده، از جمله تروریستها» را وارد امریکا کرده است؛ ادعایی که به باور بسیاری از نهادهای حقوق بشری، اغراقآمیز و سیاسی است.
افغانستان؛ از مسئله ژئوپولیتیکی تا تهدید مهاجرتی
در این چارچوب جدید، افغانستان دیگر نه بهعنوان یک بحران انسانی یا ژئوپولیتیکی، بلکه عمدتاً بهعنوان منبع تهدید مهاجرتی و امنیتی دیده میشود. این تغییر نگاه، پیامدهای عمیقی دارد: افغانستان از دستور کار دیپلماسی خارج میشود، اما افغانها در داخل و خارج کشور، بهعنوان مسئله امنیت داخلی امریکا باقی میمانند.در واقع، حذف افغانستان از استراتیژی امنیت ملی، همزمان با حضور پررنگ افغانها در سیاست مهاجرتی امریکا رخ داده است؛ حضوری که نه از سر همدلی، بلکه در قالب محدودیت، نظارت و اخراج تعریف میشود.
جمعبندی
استراتیژی جدید امنیت ملی ایالات متحده امریکا بهروشنی نشان میدهد که افغانستان دیگر در مرکز سیاست خارجی و محاسبات رسمی امنیت ملی واشنگتن قرار ندارد. حذف کامل افغانستان از این سند، نه یک غفلت اداری، بلکه بازتاب یک تصمیم آگاهانه و تغییر عمیق در اولویتهاست؛ تغییری که در آن امریکا تمرکز خود را از بحرانهای دوردست و پرهزینه، به امنیت داخلی، مهار مهاجرت، رقابت قدرتهای بزرگ و تثبیت حوزه نفوذ مستقیم خود معطوف کرده است.
با این حال، کنار گذاشتهشدن افغانستان از اسناد رسمی به معنای پایان تأثیر این کشور بر سیاست امریکا نیست. برعکس، افغانستان از یک مسئله خارجی به یک چالش داخلی برای ایالات متحده تبدیل شده است؛ چالشی که عمدتاً در قالب مهاجرت، امنیت مرزها و نگرانیهای ضدتروریستی بازتعریف شده است. افغانها دیگر نه بهعنوان قربانیان یک جنگ طولانی، بلکه اغلب بهمثابه «ریسک امنیتی بالقوه» در گفتمان رسمی دولت امریکا ظاهر میشوند؛ روایتی که پیامدهای انسانی و حقوقی گستردهای بهدنبال داشته است.
در این معادله جدید، طالبان نه شریک راهبردیاند و نه متحد، بلکه یک واقعیت حاکم و قابل مدیریت تلقی میشوند؛ واقعیتی که تا زمانی که تهدید مستقیم و فرامرزی علیه منافع امریکا ایجاد نکند، در حاشیه توجه باقی خواهد ماند. هدف اصلی واشنگتن دیگر تغییر نظام سیاسی افغانستان یا سرمایهگذاری بر آینده آن نیست، بلکه مهار تهدیدها، جلوگیری از موجهای جدید مهاجرت و حفظ امنیت داخلی امریکا است. این رویکرد، افغانستان را به یک پرونده سرد، کمهزینه و عمدتاً امنیتی تقلیل داده است.
در این میان، ناتوانی مخالفان طالبان در خلق یک روایت منسجم، واقعگرایانه و همراستا با منافع ملی امریکا نیز نقش مهمی در بهحاشیهرفتن افغانستان ایفا کرده است. مخالفان طالبان نتوانستهاند بدیلی معتبر ارائه کنند که از منظر واشنگتن، نه صرفاً اخلاقی، بلکه عملی، کمهزینه و امنیتمحور باشد. نبود اجماع سیاسی، پراکندگی رهبری و اصرار بر گفتمانهای گذشته، باعث شده است که صدای اپوزیسیون افغانستان در میان اولویتهای جدید امریکا شنیده نشود و خلأ روایت، عملاً به نفع طالبان تمام شود.
در نتیجه، افغانستان امروز در وضعیتی پارادوکسیکال قرار دارد: غایب در استراتیژیهای رسمی، اما حاضر در پیامدهای امنیتی، مهاجرتی و انسانی سیاست جهانی. آینده این کشور، بیش از هر زمان دیگر، نه به تصمیمهای واشنگتن، بلکه به تحولات درونی افغانستان، شکلگیری یک بدیل سیاسی قابل اعتماد، و توان جامعه جهانی برای بازتعریف مسئولیتهای اخلاقی و امنیتی خود وابسته است. تا زمانی که این متغیرها تغییر نکنند، افغانستان همچنان در حاشیه نظم جهانی باقی خواهد ماند؛ حضوری خاموش در اسناد، اما پرهزینه در واقعیت.
