دو پناهنده افغان یک رستورانت در آلبانیا راه اندازی کرده اند تا به دیگر آوارگان افغان فرصت چشیدن طعم غذاهای افغانستان را در این سرزمین ناآشنا بدهند. آنها وقتی متوجه شدند که مهاجران افغان پشت غذای محلیشان دق شدهاند، فکر ایجاد این رستوران به ذهن شان خطور کرد.
به گزارش الجزیره، در واقع این یک رستورانت در دل رستورانت دیگر است که توسط حسیبه اتکپال، خبرنگار پیشین طلوعنیوز و نگینه خلیل، نخستین سارنوال زن در ولایت غور اداره می شود.
نامش «غذای افغانی» است که در داخل یکی از رستورانتهای محلی در شهر شنجین آلبانیا فعالیت میکند
حسیبه اتکپال میگوید: «سه ماه پیش وقتی متوجه شدیم که افغانهای پناهنده در آلبانیا پشت غذای خانگیشان بسیار دق شده اند، این رستورانت را ایجاد کردیم. اینجا همه افغانها ضربه شدید روحی دیده اند، با این کار خواستیم لبخند بر لبانشان بنشانیم.»
او میگوید که وقتی با صاحب رستورانت محلی در باره ایدهشان صحبت کردند، او حتا بدون تقاضای کرایه، گوشه ای از رستورانت خود را در اختیار شان گذاشت.
در مینوی این رستورانت کوچک، نام غذاهای آشنای چون قابلی پلو، بولانی، بادنجان برانی، لوبیا و نان خشک دیده می شود.
نگینه میگوید: «همه مشتریان، مثل ما مهاجر هستند، و غذایی که عرضه میکنیم، گران قیمت نیست.»
مشتریان البانیایی این رستوران نیز علاقهمند غذاهای محلی افغانستان شده اند. حسیبه میگوید: «خوشایند است که البانیاییها نیز برای خوردن قابلی و لوبیا به اینجا سر میزنند. احساس میکنم این رستوارنت کمک کرده است تا با مردم البانیا رابطه برقرار کنیم؛ مردمی که با آغوش باز از ما پذیرایی کرده اند.»
این رستوارن کوچک، پاتوق افغانهای پناهنده در آلبانیا شده است؛ جایی که آنان جمع میشوند، نان افغانی فرمایش میدهند و در باره خبرهای افغانستان صحبت میکنند.
حسیبه میگوید: «مشتریان ما از تمام اقشار جامعه افغانستان هستند. آنان با جمعشدن در، این رستورانت، دردهای مشترکشان را با یک دیگر قسمت می کنند.»
حسیبه و نگنیه قرار نیست در آلبانیا بمانند و مانند دیگر پناهندگان در آنجا منتظر اند که درخواست پناهندگیشان از سوی امریکا یا کانادا پذیرفته اشت؛ انتظاری که شاید طولانی باشد.
پس از سه ماه این رستوارنت کوچک هنوز سودی برای حسیه این دو زن افغان به الجزیره گفته اند که هدف آنان دادن حس خوب به افغانهای مهاجر در البانیا بوده است.
حسیبه می گوید: «بهترین مفاد برای ما این است که مهاجران از سپری کردن وقت شان در اینجا لذت ببرند. بسیاری از کودکان افغان عادت دارند فقط غذای محلی بخورند؛ وقتی آنان اینجا میآیند خوشحالی را در چهرهشان میشود دید. برای من این خوشحالی همهچیز است.»
