در بحبوحه تنش میان مسکو و کییف،- ایلیا بوروف، اسکیباز روس (نفر سمت چپ) و الکساندر آبرامنکو، اسکیباز اوکراینی (نفر سمت راست)، پس از کسب مدال در المپیک زمستانی پکن، به هم دست دادند، موفقیتشان را تبریک گفتند و یکدیگر را با گرمی و لبخند در آغوش گرفتند.
ایلیا بوروف و الکساندر آبرامنکو در مسابقات اسکی آکروباتیک، به ترتیب موفق به کسب مدال برنز و نقره شدند.
با حضور دهها هزار نیروی نظامی روسیه در امتداد مرز اوکراین و احتمال حمله قریبالوقوع،- در آغوش گرفتن یکدیگر این ورزشکاران بازتاب گستردهای در رسانههای جهان داشته است. برخی آن را به یک "جشن وحدت لحظهای" تشبیه کردند.
ولادیمیر پوتین گفته است روسیه قصد حمله به اوکراین را ندارد. اما جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، روز گذشته، پنجشنبه ۲۸دلو، در پاسخ به این سوال خبرنگاران که چه زمانی ممکن است روسیه به اوکراین حمله کند، گفت:«شاید چند روز بعد.»
با این حال، این ورزشکاران را از چارچوب پرتنش و سرد روابط سیاسی بیرون شدند و برای لحظاتی یکدیگر را در آغوش گرفتند.
در ماههای اخیر نگرانیها از خطر ریزش منار جام افزایش یافته است.
آقای فرزان چند حرکت نمایشی در میان حلقههای آتش اجرا کرد و گفت هدفش از این کار، جلب توجه جهانی به وضعیت نگرانکننده منار جام است.
منار جام بعد از قطب منار در دهلی هند، بلندترین مناره خشتی جهان است.
این منار ۶۴ متر ارتفاع دارد و یونسکو آن را به عنوان یکی از میراثهای فرهنگی جهان ثبت کرده است.
در اوایل بامدادی با آب و هوای مناسب در ملبورن، ۱۸ فوتبالیست افغانستان و یک داور در مرکز ورزشی بینالمللی داربین به میدان رفتند.
این جلسه، شامل گرمکاری، تمرین و صحبتهای تیمی بود که در زمینهای حرفهای فوتبال سراسر جهان انجام میشود، اما چیزی که این تمرینات را متفاوت میساخت حس شادیای بود که در نمایش وجود داشت.
این نخستین باری بود که اعضای این تیم پس از فرار از طالبان میتوانستند در کنار همدیگر تمرین کنند.
در کابل احتمال زیادی وجود داشت که طالبان آنها را هدف قرار دهد، زیرا آنها زنان فوتبالیست بودند.
پس از آنکه طالبان کنترول کشور را به دست گرفتند و تفسیر سختگیرانه خود از قوانین شریعت را دوباره اعمال کردند، امنیت اعضای تیم ملی زنان نمیتوانست تضمین شود.
اما در جریان تمرینات روز شنبه آنها در ملبورن چنین تهدیدهایی وجود نداشت.
آنها دیگر دلواپس این نبودند که فکر کنند اگر به خانه برویم چه چیزی در انتظار ماست.
این تمرینات، نشاندهنده آغاز فصل جدیدی است که توسط خالده پوپلزی، کاپیتان سابق تیم ملی فوتبال زنان و فاطی، بازیکن فعلی این تیم رهبری میشود.
آنها برنامهریزی کردهاند که تا چند ماه آینده در خانه جدیدشان، استرالیا به فوتبال رقابتی بازگردند.
بازیکنان امیدوار اند تا با اعمال فشار بر فیفا و دولتهای سراسر جهان پروندهای برای بازگشت زنان افغانستان به فوتبال باز کنند تا در وضعیتی که طالبان تلاش میکنند زنان را از ورزش در افغانستان منع کنند، اصل برابری جنسیتی در ورزش تضمین شود.
فاطی پس از پایان تمرین گفت: «همتیمیهایم، خانواده دومم هستند. احساس شگفتانگیز دارم. من حتی نمیتوانم آن را توصیف کنم. هیچ وقت فکر نمیکردم دوباره با هم باشیم و با هم بازی کنیم. اما اتفاق امروز امیدوارم ساخته است. این یک شروع جدید است. این یک دستاورد بزرگ برای همه همتیمیهای من است. چون قبلا فکر میکردیم همه چیز را از دست دادهایم، فوتبال را از دست دادهایم، خانواده دوم خود را از دست دادهایم، اما امروز آن را پس به دست آوردیم. ما بعد از مدتها همدیگر را دیدیم. با هم بازی کردیم این برای همه ما بسیار ارزشمند است. آن روز حتی برای همه ما روز زیبایی بود.»
فریده گفت: «خیلی عالی بود. من احساس میکنم همه چیز دوباره شروع شده است. ما این شانس را داریم که دوباره با هم بازی کنیم.»
تیم فوتبال زنان افغانستان با همکاری باشگاه ملبورن ویکتوری، در هفتهها و ماههای آینده به منظور شرکت در یکی از رقابتهای محلی تمریناتش را ادامه خواهد داد. باشگاه ملبورن ویکتوری از تیم افغانستان در بخشهای عملیاتی، اداری و مربیگری به طور کامل حمایت میکند.
این باشگاه در اولین جلسه تمرینی همه امکانات را برای زنان فوتبال افغانستان فراهم کرد، اما پیشنهاد این باشگاه برای پوشیدن لباس ویژه این باشگاه از سوی اعضای تیم فوتبال افغانستان رد شد، زیرا آنها میخواستند پیراهن تیم ملی خود را بپوشند.
کریگ فاستر، کاپیتان سابق یکی از تیمهای فوتبال استرلیا که نقش کلیدی در تامین امنیت پناهگاه فوتبالیستهای افغانستان داشت، گفت که ضرور است که این دختران اجازه داشته باشند تا از ملت خود نمایندگی کنند.
فاستر گفت: آنها هنوز خود را «تیم ملی زنان افغانستان» میدانند و اگر چه آنها در تبعید هستند، باید این حق را داشته باشند که به بازیهایشان ادامه دهند.
یکی از مادههای قوانین فیفا در مورد برابری جنسیتی است. این ماده به عنوان شرطی برای عضویت در بدنه جهانی فوتبال محسوب میشود.
براساس این ماده، از کشورها انتظار میرود که تیمهای ملی زنان را به میدانهای ورزشی بفرستند. طالبان به عنوان حاکمان کنونی افغانستان از این کار خودداری کردهاند.
سوالی که برای فیفا پیش آمده این است: قرار است در این مورد چه کاری انجام دهید؟ آیا به افغانستان اجازه بدهد که فقط تیمهای مردان را به میدان بفرستد؟
استدلال پشتیبانان تیم ملی فوتبال زنان افغانستان این است: «اگر عضو فیفا هستید، باید تیمهای زن و مرد را به میدان برسانید. بنابراین، این تیم ملی زنان افغانستان است و آنها باید حق ادامه بازی را داشته باشند. آنها از ایدئولوژی طالبان تبعیت نمیکنند، آنها زنان مغرور و قدرتمندی هستند و آنها خود را به عنوان تیم ملی زنان افغانستان در تبعید میبینند.»
«آنها برای هر دختر و زن، چه در افغانستان و چه در سراسر جهان نمادی از مبارزه هستند. نمادی از حق آنها برای مشارکت برابر در جامعه، چه در زمینه تحصیل، چه در زمینه ورزش یا هر زمینه دیگری از زندگی. بنابراین هر بار که به توپ ضربه میزنند، زنان افغانستان در سراسر جهان میتوانند در آن لحظه حقوقی را پیش چشمشان تصور کنند که زنان افغانستان حاضر نیستند از آن چشمپوشی کنند.»
فاطی میگوید: هنوز به تیم ملی کشورمان امید دارم. من، دوستانم و هم تیمیهایم هنوز به آینده امیدواریم. امیدواریم که بتوانیم زیر پرچم زیبای خود بازی کنیم. این مهم است.»
