آسوشیتدپرس در گزارشی درباره کودکان کار در کورههای خشتپزی در شمال کابل نوشته که آنان مجبورند از صبح زود تا تاریکی شام در کنار خانواده خود کار کنند. تهیه غذا و تلاش برای زنده ماندن خانواده باعث شده تا این کودکان نتوانند به چیزهای دیگری چون آموزش و سرگرمی فکر کنند.
آسوشیتدپرس مینویسد در بین کارهای شاقه که کودکان افغان مجبور به انجام آن هستند وضعیت کودکان در کارخانههای آجرپزی در شاهراه شمال پایتخت کابل رقتانگیز است.
شرایط در کورهها حتی برای بزرگسالان سخت است. اما تقریبا در همه فابریکههای خشتسازی، کودکان چهار یا پنج ساله پیدا میشوند که از صبح زود تا تاریکی در گرمای تابستان در کنار خانواده خود کار میکنند.
در گزارش آمده است که این کودکان با عزم و ارادهای کار میکنند که ناشی از دانستن نیاز خانوادههای شان است. وقتی از آنها درباره اسباببازی یا تفریح سوال میشود آنها تنها لبخند میزنند و شانه بالا میاندازند.
نبیلا یکی از این کودکان است ۱۰ ساعت یا بیشتر در روز کار میکند. او کار سخت بستهبندی گل در قالبها و حمل کراچی دستی پر از خشت را انجام میدهد.
او از پنج یا شش سالگی در کارخانههای خشتسازی کار میکند. مانند بسیاری دیگر از کارگران، خانواده او بخشی از سال را در کورهای در نزدیکی کابل و بخشی دیگر را در فابریکه خشتسازی در جلالآباد کار میکند.
چند سال پیش، او توانست برای چند وقتی در جلالآباد به مکتب برود. او دوست دارد به مکتب برگردد اما نمیتواند. او با لبخندی آرام گفت که خانواده اش برای زنده ماندن به کار او نیاز دارند.
او گفت: «ما نمیتوانیم به چیز دیگری جز کار فکر کنیم.»
پس از تسلط طالبان بر افغانستان، فروپاشی اقتصادی و همچنین قطع کمکهای مالی بینالمللی رقم کودکان کار افزایش یافته است.
طی یک نظرسنجی که اخیرا از سوی سازمان محافظت از کودکان انجام شده تخمین زده میشود که نیمی از خانوادههای این کشور کودکان را به کار میفرستند تا بتوانند غذا تهیه کنند.
محبت پسر ۹ ساله در حالی که بار زغال را حمل میکرد با حالتی دردناک لحظهای ایستاد. او گفت: کمرم درد میکند.
خبرنگار آسوشیتدپرس از او پرسیده چه آرزویی دارد. او در ابتدا نفهمیده آرزو چیست و بعد وقتی به او توضیح دادند لحظهای خاموش ماند و فکر کرد. محبت با بیان اینکه آرزو دارم به مکتب بروم و غذای خوب بخورم، افزود: «آرزو دارم خوب کار کنم تا خانه داشته باشیم.»
خانوادهها در خانههای گلی ویران در کنار کورهها زندگی میکنند هرکدام گوشهای دارند که در آن آجرهای خود را میسازند. برای بیشتر افراد، وعده غذایی روزانه نان تر شده در چای است.
رحیم سه فرزند دارد که با او در یک کوره آجرپزی کار میکنند که سن آنها بین ۵ تا ۱۲ سال است. فرزندان او قبلا به مکتب میرفتند. پدرشان گفت که او مدتها بر سر کار گذاشتن آنها مقاومت کرده است اما او میگوید با بدتر شدن اقتصاد، چارهای ندارد.
او گفت: «وقتی ما نان نداریم چطور درس بخوانند؟ زنده ماندن مهمتر است.»
کارگران در ازای هر یک هزار آجری که میسازند چیزی معادل ۴ دالر دریافت میکنند. این کارگران به آسوشیتدپرس گفتند که یک کارگر بزرگسال به تنهایی نمیتواند این تعداد خشت را در روز تولید کند، اما اگر کودکانشان کمک کنند، میتوانند روزانه ۱۵۰۰ آجر بسازند.
مطابق با نظرسنجیهای انجام شده توسط سازمان حفاظت از کودکان تعداد خانوادههایی که فرزندانشان را به کار فرستادهاند از ۱۸ درصد به ۲۲ درصد از ماه دسامبر تا جون افزایش یافته است. این نشان میدهد که یک میلیون کودک در افغانستان کار میکنند.
این سروی همچنین به فروپاشی معیشت مردم افغانستان نیز اشاره دارد. در ماه جون ۷۷ درصد از خانوادههای نظرسنجی شده گزارش کردند که در مقایسه با یک سال قبل، نیمی از درآمد خود را از دست دادهاند.
