سخنگوی کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی ایران خبر داد که موضوع حقابه ایران از رودخانه هلمند در شورای عالی امنیت ملی این کشور مطرح میشود. علیرضا نظری گفت که گزارشهای وزارت نیرو و خارجه ایران حاکی از آن است که طالبان نمیخواهد حقابه را بدهد.
خبرگزاری صدا و سیما روز شنبه، ۳۱ سرطان، گزارش داد که نمایندگان مجلس شورای اسلامی هم امروز درباره حقابه ایران از رودخانه هلمند صحبت کردند.
آقای نظری گفته: «دستور کار نشست امروز با حضور معاونین و کارشناسان وزارتحانههای نیرو، امور خارجه و مسئولین قرارگاه خاتم الانبیا، بررسی دریافت حقابه جمهوری اسلامی ایران از رودخانه هیرمند بود که گزارشهایی در این خصوص ارائه و نمایندگان نیز سوالات خود را طرح کردند.»
جمهوری اسلامی ایران تاکید کرده که حقابه این کشور از رود هلمند بر اساس توافقنامه سال ۱۳۵۲ بین ایران و افغانستان سالانه معادل ۸۵۰ میلیون مترمکعب در سال است.
علیرضا نظری افزود: «در طی سنواتی که کشور افغانستان تحت نفوذ کشورهای معاند جمهوری اسلامی ایران بوده موفق شدند با ایجاد بند کمالخان مسیر آب را منحرف کنند به گونهای که جمهوری اسلامی ایران از حق خود محروم شده است.»
بر اساس اظهارات این نماینده مجلس، با وجود نشستهای برگزار شده بین مقامهای جمهوری اسلامی و طالبان، مقدار آب رهاسازی شده تاکنون به «یک هزارم» سهم ایران هم نمیرسد.
به گفته او، به همین دلیل مقرر شده موضوع حقابه ایران در شورای عالی امنیت ملی مطرح شود تا با استفاده از اهرمهایی که در حوزههای امنیتی، اقتصادی و سیاسی در اختیار دارد، بتواند به حق خود دست پیدا کند.
با این حال، در چند ماه اخیر که موضوع حقابه ایران از رودخانه هلمند به تنشهای لفظی میان مقامهای جمهوری اسلامی ایران و طالبان دامن زده است، رهبران طالبان تاکید کردهاند که آب در مبدا این رودخانه کم است.
مریم هوتکی نوشته اولین چیزی که از پدربزرگش به یاد میآورد، «اتاق کار و کتابخانهای در بلاک ۲۱ مکرویان سوم» در کابل است.
واصف باختری بعدها در سال ۱۳۷۵، همزمان با ورود اول طالبان به کابل، این شهر را ترک کرد و به پشاور پاکستان رفت.
او آنجا «کتابخانهای بوریایی» داشت و «پتویی خاکستری با حاشیههای سبزرنگ» که دور خود میپیچید.
پنج سال بعد واصف باختری، در یکی از روزهای گرم سال ۱۳۸۰ در پیشاور، پس از پنج سال مهاجرت در پاکستان، کولهبارش را بست و عازم امریکا شد.
در پی سفر باختری از غربتی به غربت دیگر، پس از ۱۳۸۰ کمتر شعر یا مقالهای از او منتشر شد و به جز چند مورد مصاحبه با رسانههای متعلق به افغانها در امریکا، در هیچ جایی دیده نشد.
منیژه باختری، فرزند واصف باختری، درباره آخرین روزهای زندگی این شاعر در بیمارستان نوشته است: «دستهایتان با ورم چه زیبا شده بودند. انگار دو قرص ماه بر بستر فرود آمده، میدرخشیدند. بیهیچ چین و چروکی در برابر بند و بازوی لاغرتان قد کشیده، خودنمایی میکردند. مثل دو ماه تابناک کامل در شب دیجور بیمارستان میدرخشیدند و در دل من شبپرههای آشفته و خشمگین را بیدار میساختند؛ شبپرههایی که با من باقی خواهند ماند و دایم دلم را چنگ خواهند زد. دلم اصلا اناری است افتاده از درخت بالابلند. من دیگر حجرههای خونینم، آشفته و پاشیدهام بر خاک.»
باختری در آخرین روزهای زندگیاش، که روی تختی در بیمارستانی فرسنگها دور از بلخ و کابل دراز کشیده بود، احساس «دلتنگی» میکرد.
منیژه باختری مینویسد: «گفتم برایتان درودها و دعاهای دوستانتان را بخوانم؟ با سختی پاسخ داد: 'بخوان بچیم، بخوان.' صفحه فیسبوک را باز کردم و به خواندن پیامهای دوستان در زیر دو پست اخیرم پرداختم. وقتی نام کسانی را میگرفتم که از نزدیک میشناخت، پلکهایخود را با نرمی فشار میداد: ها حمید مهرورز… ها'. ناجیه فرهاد؛ ناجیه را که حتماً به یاد میآورید؟ سر خود را به علامت تأیید تکان داد.»
خانم باختری در ادامه نوشت: «به خواندن پیامها ادامه دادم. نگاهم میکرد و میشنید. باز هم نام آشنایی و نگاه پر از اندوه و دلگیری او؛ نگاهی که همه عمر همپای سوگواری من قدم خواهد زد.»
یاد و دوری اعضای خانوادهاش واصف باختری را به گریه انداخت و به دخترش گفت: «پشت نارون و شهرزاد دق شدهام، چه کنم؟ تو بگو بچیم چه کنم؟ چه کنم؟»
منیژه باختری در پاسخ به سوال پدر گفت: «اما چه کار کنیم زندگی و مهاجرت بیرحماند.»
قطرهاشکی از چشمان شاعر میریزد و میگوید: «میدانم. قربانتان. من از کل قصهها خبر دارم. میدانم. دلم برایشان خون است.»
باختری آخرین روزهایش را پس از سالها غربت و انزوا اینگونه سپری کرد. به گفته خودش «بر لبش نقش سکوت و به دلش، جوش و خروش.»
منیژه باختری شامگاه روز پنجشنبه (۲۹ سرطان) در صحفه فیسبوک خود نوشت: «استاد واصف باختری پدر ما، پیر ما، دانای ما، جان ما، جهان ما دیشب به ابدیت پیوست. در روزهای پایینی عمرش برایش لالایی و شعر خواندیم و دستهای رنجورش را نوازش کردیم.»
به گفته خانم باختری: «زندگی او چونان بزرگ بود و یاد او چنین باشکوه است که مرگ وامدار او خواهد ماند تا هنوز تا همیشه.»
