شماری از زنان خانواده نظامیان سابق در اعتراض به اخراج اجباری از خانههای شان بدست طالبان، روز چهارشنبه در شهر هرات تظاهرات کردند. آنها که ساکن منطقه «فامیلیهای غند ۱۱» هستند، میگویند طالبان با «آزار و زندانی» کردن ساکنان، قصد دارند خانههای شان را بگیرند.
طالبان با شلیک هوایی تجمع زنان معترض در مقابل ساختمان ولایت هرات را پراگنده کردند.
معترضان اعضای خانوادههای افسران حکومتهای گذشته اند که به گفته آنان «۴۰ و ۵۰ سال گذشته» در زمینهای دولتی غند ۱۱ زندگی کرده و در آنجا به هزینه خود خانه و تاسیسات رفاهی ساخته اند.
یک منبع نزدیک به خانوادههای معترض به افغانستان اینترنشنال گفت که ملا یعقوب، وزیر دفاع طالبان قبلا وعده داده بود که آنها را از خانههای شان در این منطقه متعلق به وزارت دفاع اخراج نمیکنند.
یکی از معترضان مسئولان نظامی طالبان در هرات را متهم میکند که دستکم «پدرش و چهار افسر متقاعد» دیگر را برای زیر فشار گذاشتن خانوادهها زندانی کردهاند.
یک منبع به افغانستان اینترنشنال گفت: «در مقر تاسیسات قول اردو[هرات] زندان شخصی ساختهاند. مردم را بدون دستور دادگاهی زندانی میکنند تا وادار به این کوچ شوند.»
بر بنیاد مکتوبهایی که به افغانستان اینترنشنال رسیده و در پای آن امضای ملا یعقوب نیز دیده میشود، «ریاست ساختمانی و امور ملکیتهای وزارت دفاع» طالبان گفته است که خانهها به امر وزارت دفاع و مقامات رسمی با هزینه شخصی ساکنان آن اعمار شدهاند. این ریاست غصبی بودن جایدادها را رد کرده است.
در یکی از این مکتوبها آمده است افسرانی که خانههای خود را به هزینه شخصی آباد کرده و حالا در وزارت دفاع وظیفه ندارند یا متقاعد هستند، تا امر ثانی در این خانهها بمانند.
معترضان میگویند طالبان مردان خانوادههایی را که به اخراج از خانههای شان اعتراض دارند، «شلاق میزنند و به زندان قول اردو میبرند.» همچنین، آنها میگویند طالبان به زور داخل خانههای شان شده و لوازم آنها را به روی خیابان میاندازند.
به نظر میرسد که فشار طالبان بر خانوادههای این منطقه از سال گذشته آغاز شده است. در یکی از ویدیوهایی که در ۲۰ جوزا ۱۴۰۱ در شبکههای اجتماعی نشر شده است، یک باشنده منطقه غند ۱۱ هرات میگوید که طالبان تعدادی از خانوادهها را از خانه های شان بیرون کردهاند و به آنها گفتهاند که این منازل به نیروهای شان واگذار خواهد شد.
خانواده های رهبران و فرماندهان طالبان در زمان جنگ با حکومت سابق و نیروهای ناتو در کشورهای مختلف منطقه، از جمله پاکستان و قطر زندگی میکردند. حضور خانوادههای طالبان در پاکستان بارها از سوی مقامات حکومت پیشین نشانه حمایت پاکستان از این گروه تلقی شده و به آن اعتراض کردند.
به رغم تسلط طالبان بر افغانستان مشخص نیست که چرا خانواده های شماری از رهبران طالبان در پاکستان بسر میبرند.
سفیر پیشین پاکستان در بخش دیگر گفتگویش درباره انزوای طالبان گفت که کشورهای جهان تا «هفت ماه اول» حاکمیت طالبان مشتاق کارکردن با این گروه بودند. به اعتقاد او، اما وقتی طالبان مکاتب دخترانه را تعطیل کرد، از میزان تعامل کشورها با آن کاسته شد.
طالبان دو خواست عمده کشورهای جهان، آموزش دختران و تشکیل حکومت فراگیر، را نادیده گرفته و آن را مسئله داخلی خود دانسته است. اما این کشورها، به خصوص حکومتهای غربی پیوسته تاکید کرده اند که نقض حقوق زنان را مانع اصلی ارتباط جهان با این گروه است.
با این که پاکستان در بازگشت طالبان به قدرت نقش عمده را بازی کرده است اما هنوز حکومت طالبان را به رسمیت نشناخته است.
سفیر پیشین پاکستان تاکید کرد که همسایگان افغانستان و جهان ترجیح میدهند تا در افغانستان یک حکومت فراگیر تشکیل شود.
طالبان قومی و انحصاری بودن حاکمیت خود را رد کرده است و به حضور چهرههایی چون عبدالسلام حنفی، معاون ازبیکتبار رئیس الوزرای طالبان اشاره میکند. در واکنش، وزیر خارجه روسیه گفته است که این چهرهها اعضای گروه طالبان اند و نمایندگی از گروه و جریانهای سیاسی دیگر نمیکنند.
منصور احمد خان در آخرین سال حکومت اشرف غنی به عنوان سفیر پاکستان در کابل تعیین شد و ماموریتش با بازگشت طالبان به قدرت مصادف گردید. او در سال ۱۴۰۱ از سفارت پاکستان کنار رفت و اسلامآباد عبیدالرحمان نظامانی را به عنوان کاردار و سرپرست سفارت خود در کابل تعیین کرد.
