به طور عمده نمایندگان کشورهای غربی از امضاکنندگان این نامه هستند. به گونهای که در فهرست نام آلبانیا، استرالیا، اتریش، بلجیم، بلغاریا، شیلی، کلمبیا، کاستاریکا، کرواسی، چک، دنمارک، استونیا، فنلند، فرانسه، آلمان، یونان، ایسلند، لتونی، ایرلند، لیختن اشتاین، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، مونتهنگرو، هالند، نیوزیلند، لهستان، پرتغال، رومانیا، اسلوونی، اسپانیا، سویدن، سوئیس، ایتالیا و مجارستان دیده میشود.
از میان کشورهای همسایه افغانستان تنها تاجیکستان این نامه را امضا کرده است. در کنار اینها نام یمن و گواتمالا نیز در فهرست امضاکنندگان این نامه دیده میشود.
در این بیانیه آمده است که زنان و دختران باید بتوانند به طور کامل، برابر و معنادار در تمام عرصههای زندگی عمومی مشارکت داشته باشند.
بر اساس این بیانیه، زنان و دختران افغانستان همچنان شجاعت بینظیر خود را در برابر سختترین ناملایمات طالبان نشان میدهند، اما «وضعیت وخیم آنها نیاز به واکنش هماهنگ جامعه جهانی دارد.»
در بخشی از این نامه از گزارشگر ویژه سازمان ملل نقل قول شده که وضعیت زنان در افغانستان را مصداق آپارتاید جنسیتی خوانده است. نامه همچنین از کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان نقل قول کرده که رفتار طالبان علیه زنان به دلیل ماهیت گسترده و سیستماتیک آن میتواند به خشونت مبتنی بر جنسیت بینجامد.
امضاکنندگان نامه از اعضای اساسنامه رم خواستهاند با دیوان بینالمللی کیفری برای تحقیق درباره وضعیت افغانستان همکاری کنند.
آنها همچنین از کشورها خواستند در زمان هر گونه تعامل با طالبان، بر تعهدات افغانستان برای احترام به حقوق بشر و مشارکت فعال زنان در گفتوگوهای آینده تاکید کنند.
طالبان که در بیش از دو و نیم سال گذشته محدودیتهای گستردهای بر زنان و دختران اعمال کرده، پیوسته انتقاد کشورها را دخالت در امور داخلی خود خوانده و گفته همچنان بر اساس قوانین خود عمل میکنند.