در هشتمین سالگرد انفجار مرگبار دوم اسد در کابل، کاربران شبکه‌های اجتماعی بار دیگر یاد و خاطرات قربانیان جنبش روشنایی را گرامی داشتند. طبق گزارش دفتر نمایندگی سازمان ملل در کابل، در این حمله انتحاری داعش، دستکم ۸۵ نفر کشته و ۴۱۳ نفر زخمی شدند.
کاربران شبکه‌های اجتماعی در هشتمین سالگرد دوم اسد با حسرت از «نخبگان» وجوانانی یاد کرده‌اند که در پی عدالت، زندگی‌شان را از دست دادند.
در میان رهبران و مقام‌های دولت پیشین، محمد محقق، عضو شورای عالی مقاومت ملی، به‌صورت مختصر دوم اسد را تسلیت گفته است.
آقای محقق در صفحه کاربری خود در فیس‌بوک نوشت: «دوم اسد سالروز شهادت و زخمی شدن صدها تن از نخبگان جامعه و مردم عزیز مادر میدان دهمزنگ کابل به دست دژخیمان طالبان و داعش و همدستان داخل حکومتی تسلیت باد.»
اسد بودا، نویسنده، هم در شبکه اکس نوشت که «جنبشِ روشنایی»، یکی از بلندترین صداهایی شهر کابل بود که نام و یادش تا همیشه در خاطرِ شهر کابل روشن است.
خادم حسین کریمی که کتابی درباره ماجرای جنبش روشنایی نوشته است، در صفحه کاربری خود در ایکس نوشته که «جنبش روشنایی» برای افغانستان یک «فرصت کم‌نظیر» بود که «این ظرفیت را داشت که به معنای واقعی کلمه برخی از الگوهای بحران‌زای مدنی، سیاسی و حکومت‌داری را در کوتاه‌مدت و درازمدت دستخوش تحول کند.»
زهرا جویا، خبرنگار و بنیانگذار رخشانه مدیا هم در اکس نوشت که هشت سال قبل در یک وضعیت به مراتب بهتر از امروز ، ۸۵ نفر در راه مبارزه علیه تبعیض و نابرابری‌ها جان شان را از دست دادند.
خانم جویا افزوده «امروز دقیقاً هشت سال بعد ما در بدترین شرایط قرار داریم. چرا چنین است؟»
او یکی از دلایل این وضعیت را ناشی از اختلافات و پراکندگی میان مردم، که به گفته او وضعیت را هر روز بدتر می‌کند، می‌داند.
بعد از چاشت ۲ اسد ۱۳۹۵ هنگامی که معترضان در میدان دهمزنگ گردهم آمده بودند سه مهاجم انتحاری دست به حمله زدند.
مسئولیت این حمله را شاخه خراسان داعش بر عهده گرفت.
معترضان خود را متعلق به «جنبش روشنایی» می‌دانستند که در اعتراض به تصمیم حکومت افغانستان برای تغییر مسیر خط انتقال نیروی برق از بامیان به گذرگاه سالنگ شکل گرفت.
دهمزنگ، زخم ناسور هزاره‌ها
با توجه به اینکه تعداد زیادی از کسانی که در راه‌پیمایی دهمزنگ جان شان را از دادند، دانشجویان و جوانان بودند، برخی این حادثه سالروز قتل نخبگان نامیده‌اند.
محمد نسیم جعفری، از کاربران شبکه‌های اجتماعی در فیس‌بوک نوشت: «دوم اسد؛ سالروز قتل‌عام نخبگان و نسل روشنایی، تسلیت باد.»
برخی دیگر این رویداد را زخم ناسوری برای هزاره‌ها خوانده‌اند. صابره اکبری، فعال حقوق زن با شریک کردن تصاویری از روز انفجار در اکس نوشت: «درد هزاره‌ها تنها فاجعه دهمزنگ نیست. هزاره‌ها سالهاست که نسل کشی می‌شوند.»
فهیم فطرت، فعال اجتماعی در شبکه اکس به اعتراضات دو جنبش مدنی رستاخیز تغییر و روشنایی اشاره کرده که به گفته او توسط حکومت سرکوب شدند.
مرتضی مظفری، کاربر دیگر شبکه‌های اجتماعی ضمن گرامیداشت قربانیان این حادثه در فیس‌بوک نوشت: «افراد نیکی که به‌دنبال نور بودند و در این راه، جان‌های شیرین شان را قربانی کردند.»
نجیبه امینی هم شعری از ابوطالب مظفری، شاعر شناخته شده افغان را به اشتراک گذاشته است:
خواهر بگو هوای کدام شما چُم است؟
از خانه کدام شما روشنی گُم است؟
بخت بدِ کدام شما سُرب و سنگ بود؟
نان آورِ کدام شما دهمزنگ بود؟
خاطرات از روز حادثه
شماری دیگر از کاربران شبکه‌های اجتماعی از جمله مهدی مدبر، رضا حسنی و سکینه سما با شریک سازی تصاویری از تظاهرات دوم اسد، خاطرات خود شان را از این روز به اشتراک گذاشته‌اند.
برخی نوشتند که دور شدن نیروهای پولیس پیش از انفجار از محل اعتراضات سوال برانگیز است. برخی دیگر هم از عزم معترضان به‌رغم کشتار وحشتناک دهمزنگ برای ادامه اعتراضات سخن گفته‌اند.
مهدی مدبری نوشت که تا نزدیک شام در شفاخانه استقلال بوده و از طریق صفحه جمهوری سکوت یک پیام کوتاه با این عبارت نوشته است: «دوباره به میدان دهمزنگ برگردید، اعتراض نامحدود ادامه خواهد داشت».
او می‌گوید وقتی به دهمزنگ می‌گردد متوجه می‌شود که «در کمال ناباوری صدها نفر دوباره به میدان مرگ برگشته بودند.»
این جنبش برای اعتراض به یک تصمیم اقتصادی دولت وحدت ملی شکل گرفت. در پی تصمیم جلسه روز یازدهم ثور ۱۳۹۵ کابینه به ریاست محمداشرف غنی، رئیس جمهوری پیشین، مبنی بر تغییر مسیر خط انتقال نیروی برق وارداتی ترکمنستان از بامیان به سالنگ، سیاستمداران هزاره خشمگین شدند.
حرکت مدنی که بعدا به جنبش روشنایی موسوم شد، در اعتراض به یک تصمیم اقتصادی دولت وحدت ملی شکل گرفت.
در پی تصمیم جلسه روز یازدهم ثور ۱۳۹۵ کابینه به ریاست محمداشرف غنی، رئیس جمهوری پیشین، مبنی بر تغییر مسیر خط انتقال نیروی برق وارداتی ترکمنستان از بامیان به سالنگ، خشم هزاره‌ها را برانگیخت.
استدلال معترضان این بود که در طرح اولیه کشیدن خط انتقال برق ۵۰۰ کیلو ولت ترکمنستان به افغانستان موسوم به توتا براساس بررسی کارشناسانه شرکت آلمانی «فیشنر» از بامیان می‌گذشت و این ولایت و مناطق همجوارش از نیروی برق پرقدرتی برخوردار می‌شد که می‌توانست چرخ کارخانه‌های صنعتی را به گردش درآورد.
