این فعال حقوق زنان میگوید که از تجاوز در زندان طالبان هراس داشت، اما از آنجایی که در دفاع از زنان و مردم افغانستان ایستاده بود، برایش فرقی نداشت که چه عواقبی در پی دارد.
وحیده امیری تصریح کرد که تا زمانی که یک انسان دردی نداشته باشد، وارد میدان مبارزه نمیشود. او دردش را محرومیت از آموزش در دوره اول طالبان توصیف کرد و گفت که در آن زمان، او در صنف اول مکتب بود و به دلیل محروم شدن از آموزش، تا بیست سالگی قادر به خواندن و نوشتن نبوده است.
این فعال حقوق زنان افزود که نیروهای طالبان بارها به اعتراضات آنها شلیک کرده و از گاز اشکآور استفاده کردهاند، اما او به خاطر زنان افغانستان و در اعتراض به بسته بودن مکاتب دخترانه، از خشونتهای طالبان نترسید و به مبارزه ادامه داد.
وحیده امیری همچنین گفت که رفتارهای سرکوبگرانه طالبان با فعالان و جنبشهای حقوق زنان باعث شده که امروزه اعتراضهای زنان در خیابانهای افغانستان کمرنگ شود، اما تاکید کرد که خشونتهای طالبان علیه زنان معترض، فعالان حقوق زن را به یک جریان جدی تبدیل کرده و صدای آنها بیشتر از پیش در جهان شنیده میشود.
تجاوز بر زنان در زندانهای طالبان
پیش از این وزارت خارجه امریکا در گزارش سالانه خود درباره وضعیت حقوق بشر نوشت که ۱۶ زن از ۹۰ زن زندانی در جوزجان، فاریاب و سمنگان پس از تجاوز طالبان باردار شدهاند.
این وزارت افزود طالبان دستکم چهار زن را در سمنگان پس از تجاوز مکرر اعضایش اعدام کردهاست.
روزنامه گاردین و رسانه رخشانه نیز در گزارش مشترکی که در ماه سرطان پخش کردند، فاش کردند که افراد طالبان به صورت گروهی به یک کنشگر زن حقوق بشر در زندان تجاوز جنسی کردهاند.
این فعال زن گفته که افراد طالبان او را تهدید کردند که در صورت ادامه اعتراض علیه این گروه ویدیوی این تجاوز جنسی را پخش میکنند.