این مجسمه به فرمایش «کمیسیون هایلاین پلینت» و در یک پارک معلق در خیابان ۱۰ در جاده ۳۰ در ناحیه منهتن شهر نیویارک در بهار ۲۰۲۶ نصب خواهد شد.
کمیسیون هایلاین درباره این پروژه نوشت که این مجسمه بنای یادبود یک ضایعه فرهنگی اما در عین حال جوهری نامیرا است. این مجسمههای معروف به صلصال که در قرن شش میلادی ساخته شده بودند، به دست طالبان در حوت ۱۳۷۹ تخریب شدند.
آقای نووین در مورد این پروژه به نیویارک تایمز گفت: «وقتی مردم در نیویارک به دیدار این تصویر از بودای بامیان بیایند، آن لحظهای که همه شاهد آن بودند، بار دیگر در صحبتهای عمومی مطرح خواهد شد.»
نووین در سال ۱۹۷۶ در ویتنام به دنیا آمد و در سهسالگی همراه خانوادهاش بهعنوان پناهنده به ایالات متحده رفت. او در آنجا بزرگ شد و در رشته هنرهای زیبا در موسسه هنرهای کالیفرنیا مدرک ماستری دریافت کرد.
نیویارک تایمز نوشت نووین که اکنون در ویتنام مستقر است، بهواسطه آثارش در زمینه تصویرسازی متحرک و مجسمهسازی شناخته شده است، آثاری که بهشیوهای شاعرانه مفاهیم جنگ و تروما، حافظه و ترمیم را میکاوند.
طرح این مجسمهساز از میان ۵۶ طرح از ۳۱ کشور از سوی کمیسیون هایلاین پلینت انتخاب شد. در نهایت، از این میان از ۱۲ هنرمند خواسته شد تا نمونه مجسمههای خود را در سال ۲۰۲۴ در پارک هایلاین برپا کنند و از مردم خواسته شد که درباره طرحهای این هنرمندان نظر بدهند.
آلن ون کپل، یکی از اعضای کمیته انتخاب آثار در کمیسیون هایلاین درباره پروژه بودای بامیان گفت که این طرح «در عصر افراطگرایی و نابودی میراثهای فرهنگی، به طور هوشمندانه با ما صحبت میکند.»
مجمسه بودای بامیان در ماه اپریل ۲۰۲۶(بهار ۱۴۰۵) برای ۱۸ ماه به نمایش گذاشته خواهد شد.
نیویارک تایمز نوشت که نووین با استفاده از عکسهای پیکره آسیبدیده بودای بامیان که مردم محلی به آن صلصال میگویند، مدل سهبعدی مجسمه را در کمپیوترش طراحی کرده است. او با گروهی از سنگتراشان در ویتنام تندیس را بهصورت دستی از چهار بلاک عظیم ماسهسنگ تراشیدهاند.
دستهای مجمسه از گلولهها و راکتهای ذوب شده ساخته شدهاند. نووین در این مورد به نیویارک تایمز گفت که این مواد ویرانگر در این مجسمه متحول شدهاند.
نووین بازماندهها یا پوچکهای راکتها و گلولههای باقی مانده از جنگ در افغانستان را به طور پنهانی و در همکاری با مردم محلی به پاکستان و سپس به ویتنام منتقل کرد. او این باقی ماندههای مهمات مرگبار را به شکل دستهای برنجی و به طور خوشامدگویی ریختهگری کرده است.
او گفت: «این مجسمه نشان میدهد که حتی در میانه هرجومرج و خشونت نیز میتوان مهربان و بیباک ماند. تصور میکنم این دستان برنجی بسیار صیقلی، وقتی در افق میدرخشند و زیر آفتاب برق میزنند، منظرهای خیرهکننده خواهند داشت.»
