طالبانو له کوره د وتلو او حجاب نه اغوستلو په تور کابو ۲۰۰ ښځې په عام محضر کې په دُرو وهلي
د «اخلاقي جرمونو» په تور هغه درې افغانې ښځې چې په عام محضر کې په دُرو وهل شوې وې ګارډین ورځپاڼې ته وویل، طالبانو دوی اړ کړې چې اعتراف وکړي. د ګارډین په وینا، طالبانو پر افغانستان له بیا واکمنېدو وروسته څه باندې زر کسان چې کابو ۲۰۰ښځې هم پکې دي، په عام محضر کې په دُرو وهلي دي.
ګارډین ورځپاڼه راپور ورکوي، چې افغان ښځې له محرم پرته له کوره د وتلو، د طالبانو لهخوا د اړین حجاب د نه اغوستلو یا د "شرعي محرم" نه لرلو په څېر دلایلو له امله نیول شوي او په عام محضر کې په دُرو وهل شوې دي.
د بدني سزاوو درېیو قربانیانو دیبا، سحر او کریمې له ګارډین او وومن ټایمز ورځپاڼو سره د نیولو د پروسې، د طالبانو په زندانونو کې د شرایطو او په عامه ځایونو کې د دُرو وهلو د تجربو په اړه خبرې کړې دي.
۳۸ کلنه دیبا چې مېړه یې د کار لپاره ایران ته تللی او د خپلو اوو ماشومانو لپاره یوازینۍ ډوډۍ ګټونکې ده، وايي چې هغه په کور کې د نارینه وو جامې ګنډلې او د جامو د رسولو لپاره باید له کوره یوازې وتلې واي.
د هغې په خبره، په تېرو دوو کلونو کې هغه دوه ځله د امربالمعروف له خوا د نارینه د نه درلودو او د طالباني لباس نه مراعاتولو له امله نیول شوې او زنداني شوې ده او یو ځل هغې ته په عام محضر کې د ۲۵ دُرو سزا هم ورکړل شوې ده.
دیبا وویل: «دویم ځل د لومړي ځل له نیول کېدو درې میاشتې وروسته هغه وخت ونیول شوم چې په یوه کافي شاپ کې مې ټلیفون چارج کولو او داسې حالت کې ونیول شوم چې اوږد کوټ او لوی لباس مې هم اغوستی و.»
هغې د زندان په اړه وویل: «موږ په یوه حجره کې ۱۵ تنه وو، موږ یوازې څلور بسترونه درلودل، پاتې نور په فرش ویده کېدو، دوی موږ ته خواړه نه راکول او کمپلې یې چټلې وې.»
دیبا ټینګار وکړ، چې طالبانو هغه د وکیل او محرم د حاضرېدو پرته، د علماوو د سپکاوي په تور په دُرو ووهله.
هغې زیاته کړه: «زما له خوشې کېدو وروسته، حتی زما د نږدې دوستانو چلند بدل شو. دوی ماته نومونه واخیستل او بدې خبرې یې وکړې ځکه، چې دوی زما په اړه دروغ اورېدلي وو.»
له دې سره، ۲۲ کلنه سحر چې تېر کال د خپل خاله زوی سره کلینیک ته د موټر چلولو پرمهال ونیول شوه، وايي:«زه وېرېدم، ژړل مې، ساه مې نه شوه اخیستلی.»
هغې زیاته کړه: «موږ وویل، چې موږ د یو بل د خاله اولادونه یو، خو واده مو نه دی کړی. دوی ناڅاپه په غوسه شول. دوی زما د خاله زوی وواهه، زموږ ټلیفونونه یې مات کړل، زه یې د موټر په فرش پرېوتلو ته اړه کړم او توقیف ځای ته یې بوتلم.»
سحر وويل، کله چې هغې له طالبانو څخه د درملو غوښتنه وکړه، نو هغوی هغه په لغتو ووهله او د مرګ ګواښ يې ورته وکړ.
د هغې په وینا، یوې ښځې چې تور ماسک یې اغوستی و، له هغې څخه پوښتنې وکړې چې ایا هغه د خپل خاله زوی سره جنسي اړیکه نیولې ده؟
نوموړې ګارډین ته وویل، چې وروسته له انکار کولو تحقیق کونکو ګواښ وکړ، چې که اعتراف ونه کړي نو شکنجه به یې کړي.
سحر وويل، چې اړ شوه څو د طالبانو په محکمه کې د خپل خاله زوی سره د اړیکو په اړه دروغ ووايي.
هغې زياته کړه، چې د خپلوانو د شهادت سره-سره، طالبانو د دوی اړیکې د «شرعي محرم» په توګه ونه منلې.
هغې وویل: «دوی زه مجبوره کړم، چې د خپلې مور او دوستانو په وړاندې اعتراف وکړم، چې ما یو غلط کار کړی، ما نه غوښتل چې دا ووایم، خو دوی زه ووهلم. دوی زما د خاله زوی ته هم ګواښ وکړ. زه ډېره ډارېدم.»
سحر چې د ۳۰ دُرو سزا ورکړل شوې وه، وویل: «دوی د لاوډ سپیکر له لارې اعلان وکړ چې زه به په دُرو ووهل شم. زما کوچنۍ خور هم هلته وه. هغې تل ویل، چې زه د هغې الګو یم. ما هغه په ګڼه ګوڼه کې ژړېدلې ولیده. زه سمدلاسه ماته شوم.»
کریمه یوه بله ځوانه ښځه چې د وهلو پر مهال ۱۶ کلنه وه، وویل چې هغه د خپل تره زوی سره د خیاطۍ د توکو اخیستلو لپاره بهر ته تللې وه، چې طالبانو ودروله او توقیف یې کړه.
هغې وويل: «دوی موږ په سړک ودرولو. هغوی د هویت کارت وغوښت. ما وویل چې هغه زما د تره زوی دی، خو هغوی وویل چې هغه شرعي محرم نه دی او تاسو ته اجازه نه ورکول کېږي چې ورسره واوسېږئ. دوی موږ هلته ونیولو.»
کریمه چې د طالبانو په زندان کې دوه میاشتې وه، وايي: «زه بې هوښه شوم. کله چې زه بیداره شوم، زما بنګړي په وینو لړل شوي و. یوې بندي وویل، چې دوی وتړلم او زما په بدن یې پښه کېښوده.»
کریمه او د هغې د تره زوی د ښار په مرکزي چوک کې د خلکو په وړاندې په ترتیب سره په ۳۹ او ۵۰ دُرو ووهل شول او بیا بېرته زندان ته یوړل شول.
هغې وويل: «دوی موږ د یوې بلې اوونۍ لپاره وساتلو. ویل يې چې تر هغه به تاسو بهر ته نه پریږدي تر څو چې ستاسو ټپونه روغ نه شي. دوی نه غوښتل چې څوک د شکنجې اغېزې وویني.»
کریمې دا هم ویلي دي، چې د طالبانو تر څارنې لاندې ده او له هېواده د وتلو اجازه نه لري.
سحر او دیبا هم اړې شوې، چې نورو ښارونو ته کډه شي ترڅو د کلي د خلکو له سترګو او رويې څخه خلاصې شي.