به نوشته وال‌ستریت جورنال، طالبان می‌گویند عوامل مخفی این گروه سال‌ها در درون نهادهای حکومت افغانستان نفوذ داشته‌اند. برخی از رهبران ارشد طالبان به این روزنامه گفته‌اند که با خروج امریکا این عوامل از مخفیگاه‌های خود در کابل و شهرهای بزرگ بیرون شدند و به کمک طالبان شتافتند.
این مقام‌ها گفته‌اند که عوامل نفوذی طالبان در هیات افرادی با ریش تراشیده، شلوار جین و عینک آفتابی در بیشتر ادارات، از وزارت‌خانه‌ها گرفته تا دانشگاه‌ها، مراکز تجاری و سازمان‌های امداد جا به جا شده بودند.
آنها می‌گویند زمانی‌که اسلحه به‌دست گرفتند و برای سقوط شهرها از داخل وارد عمل شدند، همسایه‌ها و همکاران‌شان متعجب شدند.
مولوی محمد سلیم سعد، از رهبران ارشد طالبان که پیش از سقوط کابل یک گروه عملیات انتحاری و بمبگذاری را در داخل پایتخت ر هبری می‌کرد می‌گوید: ما در هر سازمان و اداره‌ای نفر داشتیم. این واحدها در کابل حضور داشتند و کنترل موقعیت‌های استراتژیک را به‌دست گرفتند."
مردان مولوی سعد به نیروی بدر شبکه حقانی وابسته‌اند. این چهره طالبان که بر امنیت میدان هوایی کابل نظارت دارد می‌گوید: "حتی در دفتری که امروز اداره می‌کنم نفر داشتیم."
جنگ ۲۰ ساله افغانستان معمولا به عنوان نبرد شورشیان طالبان و نیروهای امریکایی و افغان شناخته می‌شود اما سرانجام این جنگ را یک شبکه بزرگ زیرزمینی از عوامل شهری برد.
در ۱۵ آگست، زمانی که اشرف غنی از کابل فرار کرد، همین عوامل بودند که کنترل پایتخت را به‌دست گرفتند و نیروهای متعارف طالبان، در بیرون شهر بودند.
محمد رحیم عمری، از فرماندهان میانه نیروی بدر یکی از این عوامل مخفی طالبان است.
او در یک تجارت خانوادگی "سوخت" در کابل کار می‌کرد و روز سقوط کابل برای عملیات فراخوانده شده بود.
او و دوازده نفر دیگر از افرادش ماموریت یافتند یک مرکز استخباراتی را در شرق پایتخت در کنترل بگیرند. بعدا آنها افسرانی را که در مرکز بودند از تخریب کامپیوترها و اسناد موجود بازداشتند.
به همین ترتیب، برخی دیگر از عوامل مخفی ماموریت یافتند کنترل سایر نهادهای دولتی و نظامی از جمله میدان هوایی کابل را به‌دست گیرند.
این نیروها پیش از رسیدن جنگجویان طالبان کنترل اطراف میدان هوایی را به‌دست گرفتند.
یک عامل مخفی به نام ملا رحیم وظیفه داشت تا امنیت موسسه باستانشناسی افغانستان و گنجینههای موجود در آن را به‌دست بگیرد.
مولوی عمری به وال‌ستریت جورنال گفته که نیروی بدری هستههای مختلفی ایجاد کرده بود که روی وظایف مختلف، از استخدام جنگجو گرفته تا جمعآوری کمک مالی و تبلیغات کار میکردند.
او می‌گوید این نیروها حالا یکجا شدهاند و او خودش معاون آمر حوزه ۱۲ پولیس کابل است.
البته موفقیت این عوامل در تقویت موضع و نفوذ شبکه حقانی در درون گروه طالبان کمک زیادی کرده است.
نیروی بدری توسط بدرالدین حقانی تاسیس شد که در حمله هواپیمای بدون سرنشین امریکا در سال ۲۰۱۲ در پاکستان کشته شد و حالا تحت فرماندهی برادرش سراجالدین حقانی است که وزیر داخله طالبان شده است.
کامران یکی دیگر از عوامل مخفی طالبان در کابل است که مسوولیت او امنیت دانشگاه کابل و وزارت تحصیلات عالی بوده است.
این مرد ۳۰ ساله از ولایت میدن وردک می‌گوید در سال ۲۰۱۷، زمانی که ماستریاش را در رشته ادبیات زبان عربی در دانشگاه کابل میخواند شروع به استخدام نیرو برای طالبان کرده بود.
او به روزنامه وال‌ستریت جورنال گفته است که در این مدت حدود ۵۰۰ نفر عمدتا دانشجو را جذب طالبان کرده بود؛ اما برای اینکه شناسایی نشود ریش خود را تراشیده، شلوار جین و دریشی پوشیده و عینک آفتابی به چشم زده بود.
او می‌گوید بیشتر دوستانش که ریش داشتند هدف قرار گرفتند، بسیاری افراد پایین رتبه بازداش شدند اما او توانسته که این مجموعه را رهبری کند و بازداشت هم نشود.
کامران زمانی که در ماه آگست با اسلحه عرض اندام میکند، آن وقت بسیاری دوستان، همصنفیها و معلماناش متوجه میشوند که او یک طالب است.
کامران که شغل جدیدش رییس امنیت دانشگاه کابل است می‌گوید: "بسیاری از کارمندان وزارت و تمام کارکنان دانشگاه مرا می شناختند. آنها از دیدن من شگفتزده شدند."
هستههای مشابه طالبان در دیگر شهرهای بزرگ افغانستان نیز فعالیت داشتند.
فرشته عباسی، وکیل افغان می‌گوید مدتها به مردی که در کنار او در کمپ بارون در نزدیکی میدان هوایی کابل کار می‌کرد مشکوک بود. تا اینکه یک روز پس از سقوط کابل میبیند این مرد با کلاشنیکوف در تلویزیون ظاهر شد و آنوقت متوجه می‌شود که او در واقع یک فرمانده طالبان بوده است.
این فرمانده که به اسد مسعود کوهستانی معروف است در مصاحبه با سیانان گفته که زنان باید صورتشان را بپوشانند.
یک نفر آگاه با سابقه کاری آقای کوهستانی می‌گوید او با یک پروژه که از سوی امریکا تمویل میشد کار می‌کرد و قبلا هم به عنوان آمر مالی آژانس سازمان ملل کار کرده بود.
مولوی سعد، فرمانده بدری می‌گوید زمانی که ساعت هفت صبح ۱۶ آگست برای گرفتن کنترل میدان هوایی کابل شدند، در نگاه اول از دیدن افرادی مثل خانم عباسی تکان خوردهاست.
او میافزاید: "دردآور است که ببینی زنان افغان زندگی خود را گذاشته و به خارج فرار میکنند. نسل ۲۰ سال گذشته افغانستان هرگز ما را ندیده بودند و از ما میترسیدند."
