سخنگوی طالبان با بازنشر تصویر یک زن فقیر در کابل نوشت: "حکومت اسلامی با همه مشکلات‌اش، باید به داد هر گرسنه و بی‌سرپناه برسد."

انعام‌الله سمنگانی در توییتر با طعنه نوشت: "حتی کسانی هم که کشور را چور‌ کردند و حق این مظلومان را خوردند و بردند، برای این‌ مظلومان داد می‌زنند."

سخنگوی گروهی که تسط آن بر پایتخت افغانستان، اقتصاد این کشور را تا آستانه فروپاشی کشانده و ده‌ها هزار نفر به خصوص زنان را بیکار و آواره کرده است، در شرح عکس زنی که در زیر برف،‌ وسط خیابان خوابیده، نوشته است "این عکس وجدان خفته و زنده هر یکی ما را شلاق می‌زند."

سازمان ملل می‌گوید حدود ۲۳ میلیون نفر که بیش از نیمی از جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند در جریان زمستان با کمبود مواد غذایی روبرو اند.

برنامه جهانی غذای سازمان ملل (WFP) می‌گوید که وضعیت در افغانستان می‌تواند به بدترین بحران انسانی جهان تبدیل شود.

پیشتر این نهاد بین‌المللی گفت بود که تنها ۲ درصد مردم افغانستان غذای کافی برای خوردن دارند.

محدودیت‌های ایجاد شده بر کار و آموزش زنان،‌ موارد گسترده نقض حقوق بشر و کشتار هدفمند ماموران و نظامیان پیشین، در کنار تشکیل حکومتی تک‌حزبی،‌ خالی از زنان و عمدتاً تک‌قومی، به رسمیت شناختن حکومت طالبان را برای کشورهای جهان،‌ حتی متحدان منطقه‌ای این گروه مشکل کرده است.

نزدیک به ده میلیارد دالر سرمایه افغانستان همچنان در بانک‌های امریکا و اروپا مسدود است.

اگرچه افغانستان در حکومت اشرف غنی و حامد کرزی هم از نظر اقتصاد و رفاه،‌ وضع رضایت‌بخشی نداشت،‌ اما وضع مردم تا این حد بحرانی و نگران‌کننده نبود. چه بسا بخش زیادی از نارسایی‌های حکومت پیشین،‌ از جمله از نبود امنیت برای جلب سرمایه و حمله به زیرساخته‌های اقتصادی،‌ نتیجه عملکرد گروه طالبان در دو دهه اخیر بوده است.

طالبان از سوی بسیاری از حکومت‌های خارجی و جوامع بین‌المللی،‌ عامل وضعیت فعلی افغانستان پنداشته می‌شود. این گروه بدون کمک خارجی حتی از پس تامین مخارج خود هم بر نخواهد آمد،‌ چه اینکه بتواند با فقر مبارزه کند و اقتصاد را رونق بخشد.

طالبان به خوبی از این وضع آگاهند و برای همین بارها تاکید کرده‌اند که خواهان رابطه خوب با جامعه جهانی هستند و می‌خواهند سفارت‌های خارجی،‌ به ویژه امریکا (کشوری که طالبان به شکست دادنش مباهات می‌کند)‌ به افغانستان بازگردند.

تعامل جامعه جهانی با طالبان،‌ کمک به این گروه و آزاد کردن سرمایه‌های افغانستان در بیرون،‌ وابسته به تغییر رفتار رهبران طالبان است،‌ تغییری که تاکنون و با گذشت نزدیک به پنج ماه از حکومت این گروه،‌ نشانه چندانی از آن مشاهده نشده است.