قبل از اینکه یک سال پیش، جنبش اسلامگرای تندرو طالبان به قدرت بازگردد، مونسه ۳۱ ساله به عنوان مدیر نظارت بر سیاست در وزارت مالیه خدمت میکرد.
او یکی از زنان بسیاری بود که عمدتاً در شهرهای بزرگ زندگی میکردند. خبرگزاری رویترز نوشته است زنان در این دوره آزادیهایی را به دست آورده بودند که نسل قبلی تحت حکومت قبلی طالبان در اواخر دهه ۱۹۹۰ نمیتوانست رویای آن را ببیند.
اکنون مونسه مبارز کارش را از دست داده و هیچ شغلی ندارد. تفسیر سختگیرانه طالبان از قوانین اسلامی، حقوق زنان برای کار و حضور در اجتماع را به شدت محدود کرده است. زنان افغانستان ملزم شدهاند که حجاب سختگیرانهای را به تن کنند، مکاتب دوره ثانوی همچنان به روی دختران مسدود است و هزاران زن در سرتاسر کشور بیکار شدهاند.
در دولت جدید، هیچ زن در کابینه وجود ندارد، وزارت امور زنان تعطیل و به جای آن وزارت امر به معروف و نهی از منکر ایجاد شده است.
مونسه مبارز میگوید: "یک جنگ پایان یافت، اما نبرد برای یافتن جایگاه مناسب برای زنان افغان آغاز شده است." او میگوید: "ما صدای خود را در برابر هر بیعدالتی، تا آخرین نفس بلند خواهیم کرد."
با وجود آنکه هر تظاهرات اعتراضی در دوره طالبان با خطر لتوکوب و بازداشت سازماندهندگان و شرکتکنندگان آن روبرو است. با این حال مونسه در چندین تظاهرات شرکت کرده است تا بتواند از حقوق خود محافظت کند.
آخرین تظاهرات مونسه در ۱۰ می برگزار شده بود. طالبان در آنروز این تظاهرات را سرکوب کردند.
اما مونسه و زنان دیگر مبارزه خود را از خیابان به زیر سقف خانهها بردند. آنها با روشهای متفاوت دست به سرپیچی از قواعد سختگیرانه طالبان میزنند و درباره حقوق زنان بحث میکنند.آنها همچنین مردم را تشویق میکنند تا به آرمان آنها بپیوندند. رویترز میگوید شکلگیری چنین تجمعاتی در دور پیشینی که طالبان بر کابل حکومت میکردند، غیر قابل تصور بود.
در ماه جولای گروهی از زنان در خانه یکی از آنها در کابل جمع شدند و به صورت دایرهای روی زمین نشستند. آنها در مورد تجربیات خود صحبت کردند و شعارهایی را فریاد زدند که در تظاهراتهای خود در خیابانها از آن استفاده میکردند: نان، کار، آزادی.
او به رویترز گفت: "ما برای آزادی خود میجنگیم، ما برای حقوق و موقعیت خود مبارزه میکنیم، ما برای هیچ کشور، سازمان یا سازمان جاسوسی کار نمیکنیم. اینجا کشور ما است، این وطن ما است و ما حق داریم در سرزمین خود زندگی کنیم."
آلیسون داویدیان، از بخش زنان دفتر سازمان ملل در کابل میگوید داستان مشابهی از زنان مبارز در سراسر کشور تکرار میشود.