یک سال بعد از ورود طالبان به کابل، زنان به مبارزات خود علیه این گروه ادامه می‌دهند
خبرگزاری رویترز در آستانه یک سالگی ورود طالبان به کابل سراغ زنانی رفته که هنوز در این شهر برای رسیدن به حقوق و آزادی‌های خود مبارزه می‌کنند. مونسه مبارز می‌گوید قرار نیست آنها از حقوقی که زنان افغان در طول ۲۰ سال حکومت جمهوری اسلامی افغانستان به دست آوردند، دست بردارند.
قبل از اینکه یک سال پیش، جنبش اسلام‌گرای تندرو طالبان به قدرت بازگردد، مونسه ۳۱ ساله به عنوان مدیر نظارت بر سیاست در وزارت مالیه خدمت می‌کرد.
او یکی از زنان بسیاری بود که عمدتاً در شهرهای بزرگ زندگی می‌کردند. خبرگزاری رویترز نوشته است زنان در این دوره آزادی‌هایی را به دست آورده بودند که نسل قبلی تحت حکومت قبلی طالبان در اواخر دهه ۱۹۹۰ نمی‌توانست رویای آن را ببیند.
اکنون مونسه مبارز کارش را از دست داده و هیچ شغلی ندارد. تفسیر سختگیرانه طالبان از قوانین اسلامی، حقوق زنان برای کار و حضور در اجتماع را به شدت محدود کرده است. زنان افغانستان ملزم شده‌اند که حجاب سخت‌گیرانه‌ای را به تن کنند، مکاتب دوره ثانوی همچنان به روی دختران مسدود است و هزاران زن در سرتاسر کشور بیکار شده‌اند.
در دولت جدید، هیچ زن در کابینه وجود ندارد، وزارت امور زنان تعطیل و به جای آن وزارت امر به معروف و نهی از منکر ایجاد شده است.
مونسه مبارز می‌گوید: "یک جنگ پایان یافت، اما نبرد برای یافتن جایگاه مناسب برای زنان افغان آغاز شده است." او می‌گوید: "ما صدای خود را در برابر هر بی‌عدالتی، تا آخرین نفس بلند خواهیم کرد."
با وجود آنکه هر تظاهرات اعتراضی در دوره طالبان با خطر لت‌وکوب و بازداشت سازمان‌دهندگان و شرکت‌کنندگان آن روبرو است. با این حال مونسه در چندین تظاهرات شرکت کرده است تا بتواند از حقوق خود محافظت کند.
آخرین تظاهرات مونسه در ۱۰ می برگزار شده بود. طالبان در آنروز این تظاهرات را سرکوب کردند.
اما مونسه و زنان دیگر مبارزه خود را از خیابان به زیر سقف خانه‌ها بردند. آنها با روش‌های متفاوت دست به سرپیچی از قواعد سختگیرانه طالبان می‌زنند و درباره حقوق زنان بحث می‌کنند.آنها همچنین مردم را تشویق می‌کنند تا به آرمان آنها بپیوندند. رویترز می‌گوید شکل‌گیری چنین تجمعاتی در دور پیشینی که طالبان بر کابل حکومت می‌کردند، غیر قابل تصور بود.
در ماه جولای گروهی از زنان در خانه یکی از آنها در کابل جمع شدند و به صورت دایره‌ای روی زمین نشستند. آنها در مورد تجربیات خود صحبت کردند و شعارهایی را فریاد زدند که در تظاهرات‌های خود در خیابان‌ها از آن استفاده می‌کردند: نان، کار، آزادی.
او به رویترز گفت: "ما برای آزادی خود می‌جنگیم، ما برای حقوق و موقعیت خود مبارزه می‌کنیم، ما برای هیچ کشور، سازمان یا سازمان جاسوسی کار نمی‌کنیم. اینجا کشور ما است، این وطن ما است و ما حق داریم در سرزمین خود زندگی کنیم."
آلیسون داویدیان، از بخش زنان دفتر سازمان ملل در کابل می‌گوید داستان مشابهی از زنان مبارز در سراسر کشور تکرار می‌شود.
او گفت: "برای بسیاری از زنان در سراسر جهان، راه رفتن بیرون از درب ورودی خانه شما یک بخش عادی از زندگی است، اما برای زنان افغانستان به عنوان یک اقدام غیر عادی به شمار می‌رود."
در حالی که قوانین مربوط به رفتار زنان در ملاء عام همیشه واضح نیست، طالبان در نقاط مختلف برخورد چند گانه‌ای را در برابر زنان در پیش گرفته‌اند. در مراکز شهری نسبتاً لیبرال مانند کابل آنها اغلب بدون همراه مرد سفر می کنند. این در مناطق محافظه‌کارتر، عمدتاً در جنوب و شرق کمتر رایج است.
نظر به قوانین طالبان اگر زنان بخواهند به سفرهای دورتر بروند، قطعا باید یک همراه مرد داشته باشند.
رفتار طالبان با دختران و زنان افغانستان یکی از دلایل اصلی امتناع جامعه جهانی از به رسمیت شناختن دولت سرپرست آن‌هاست.
این رفتار باعث شده میلیاردها دالر کمک به افغانستان قطع و بحران اقتصادی این کشور تشدید شود. مقامات ارشد در چندین وزارتخانه گفتند که سیاست‌ها در مورد زنان توسط رهبران ارشد این گروه تعیین شده است و از اظهار نظر بیشتر در این مورد خودداری کردند.
رهبری طالبان می‌گوید که تمام حقوق افغان‌ها بر اساس تفسیر آنها از شریعت حفظ خواهد شد.
گروه‌های حقوق بشر و دولت‌های خارجی نیز طالبان را به سوء استفاده و کشتار هزاران غیرنظامی در بیست سال گذشته متهم کرده‌اند.
در حال حاضر افغانستان تنها کشور جهان است که در آن دختران از رفتن به مکتب منع هستند.
در ماه مارچ، این گروه اعلام کرد که مدارس متوسطه دخترانه بازگشایی خواهند شد، اما تصمیم خود را در همان صبحی که بسیاری از دختران با هیجان به مکتب آمده بودند، لغو کردند.
برخی موفق شده‌اند که در دوره‌های آموزشی آنلاین ثبت نام کنند. کریشمه رشیدی ۱۶ ساله که می‌خواهد برای دوره موقتی در صنف‌های آنلاین شرکت کند، می‌گوید که هنوز امیدوار است دروازه مکاتب باز شود.
او از پدر و مادرش خواسته افغانستان را ترک کنند تا او بتواند به آموزش خود ادامه دهد. او می‌گوید هرگز دست از ادامه تحصیل بر نخواهد داشت.