سناتور جمهوری‌خواه امریکا می‌گوید پایتخت افغانستان در حال حاضر پناهگاه برخی از بدنام‌ترین تروریست‌ها و دشمنان امریکا است. تام کاتن درباره کشته شدن ایمن ظواهری در کابل نیز گفته رهبر القاعده در خانه‌ای متعلق به دستیار سراج‌الدین حقانی پنهان بود و این نقض آشکار تعهد طالبان است.
این سناتور در تحلیلی که در فاکس‌نیوز منتشر شده، سیاست جو بایدن، رئیس جمهور امریکا در قبال افغانستان را "شکست" نامیده و گفته آنچه در آگست سال گذشته اتفاق افتاد یک تراژدی بود.
برگرفته از تحلیل تام کاتن:
در اوایل ماه جاری، ایالات متحده از کشته شدن ایمن ظواهری، رهبر تروریستی القاعده خبر داد. این یک خبر خوشایند برای همه آمریکایی‌ها بود. سرانجام، یکی از آخرین عوامل توطئه یازده سپتامبر به عدالتی که شایسته آن بود رسید.
اما حمله به ظواهری در جایی که رخ داده قابل توجه است: کابل، افغانستان. هنوز یک سال از عقب نشینی فاجعه بار جو بایدن از افغانستان نمی‌گذرد، پایتخت و بزرگترین شهر این کشور در حال حاضر پناهگاه برخی از بدنام ترین تروریست ها و دشمنان آمریکا است.
بدتر از همه، ظاهرا ظواهری در خانه‌ای که متعلق به دستیار سراج‌الدین حقانی، رهبر طالبان بود، پنهان شده بود. این نقض مستقیم تعهد طالبان به عنوان شرط عقب نشینی امریکا بود که به تروریست‌ها پناه نخواهد داد.
طالبان از ما سرپیچی می‌کند، زیرا یک سال پیش ضعف بایدن را از نزدیک دیدند. در حالیکه در سالگرد عقب نشینی بایدن از افغانستان هستیم، شایسته است که برخی رویدادهای فاجعه بار را به خاطر بسپاریم.
از زمانی که بایدن عقب نشینی ما را در آپریل ۲۰۲۱ اعلام کرد، من با نگرانی فزاینده حرکت طالبان را مشاهده کرده بودم. وقتی او در اوایل جولای گفت که تسلط طالبان "بسیار بعید" است، من چندان مطمئن نبودم. ما پایگاه هوایی بگرام را رها کرده بودیم، پشتیبانی هوایی از ارتش افغانستان را کاهش داده بودیم و بسیاری را از نیروی هوایی افغانستان خارج کرده بودیم. در اوایل ماه آگست من از طریق گزارش‌های استخباراتی و تجربیات خود می‌دانستم که طالبان در حال تصرف سرزمینی است که برای دو دهه در اختیار نداشت.
در شش آگست طالبان اولین ولایت را تصرف کردند و پس از آن هر روز شهرهای بیشتری را تصرف کردند. بایدن اصرار داشت که «من از تصمیم خود پشیمان نیستم.»
در ۱۵ آگست خبر سقوط کابل و فرار اشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان از کشور منتشر شد.
همان موقع من متوجه اشتباهات رئیس‌جمهور[جو بایدن] شدم. مانند بسیاری دیگر از کهنه سربازان جنگ در افغانستان، من از مدیریت نادرست رئیس جمهور با بحران وحشت زده شدم. عقب نشینی بیکفایت بایدن به یک شکست تبدیل شده بود، آمریکا را تحقیر میکرد و فداکاریهای سربازان ما را به باد می‌داد. من به عواقب قدرت و اعتبار امریکا فکر کردم. پایان بسیار بدتر از آن چیزی بود که می‌ترسیدم.
در آن زمان مسابقه با زمان بود. جنگجویان طالبان در خیابان‌ها پرسه می‌زدند، غیرنظامیان را می‌زدند و خانه به خانه امریکایی‌ها و دوستان افغان ما را جستجو می‌کردند. دولت بایدن آنقدر بی‌خبر بود که نمی‌دانستیم چقدر وقت داریم. یک بحران گروگان‌گیری بالقوه در برابر چشمان ما رخ می‌داد.
برای هر فرد نجات یافته، داستان‌های تراژدی زیادی وجود دارد. آخرین روزهای امریکا در افغانستان صحنه‌های هرج و مرج، سردرگمی، وحشت و مرگ بود. همه به یاد دارند که افغان‌ها در میدان هوایی کابل چه کردند و جان خود را از دست می‌دادند.
جنایتکاران طالبان شهروندان را در خیابان‌ها شلاق و کتک می‌زدند. مادران و پدران ناامید، نوزادان خود را از روی سیم خاردار دروازه میدان هوایی عبور می‌دادند، زیرا می‌دانستند که ممکن است دیگر آنها را نبینند.
طالبان ده‌ها مترجم و دیگر متحدان وفادار خود را برای قتل‌های انتقام جویانه هدف قرار دادند.
در ۲۶ آگست، چهار روز قبل از بلند شدن آخرین هواپیمای امریکایی از کابل، بدترین ضربه وارد شد. یک تروریست داعشی به جمعیت بیرون شلوغ میدان هوایی نفوذ کرد و یک جلیقه انتحاری را منفجر کرد و سیزده تن از نیروهای شجاع ما و صدوهفتاد غیرنظامی را کشت.
این مرگبارترین روز برای سربازان امریکایی در افغانستان در یک دهه گذشته و نشانه‌ای غم‌انگیز از مبارزات ۲۰ ساله ما در آن کشور بود.
شکست بایدن در افغانستان فقط برای کسانی که از دست دادیم، خانواده‌هایشان و کسانی که پشت سر گذاشتیم یک تراژدی نبود، این یک فاجعه استراتژیک درجه اول بود.
حادثه ظواهری به دلیل ضعف بایدن در افغانستان، دلیل بیشتری بر این است که جهان مکان خطرناک‌تری است.
چین در حال شلیک به اقیانوسی در نزدیک تایوان است تا ما را بترساند. روسیه یک جنگ تهاجمی را علیه اوکراین به راه انداخت و اکنون تهدید می‌کند که در زمستان امسال انرژی اروپا را قطع خواهد کرد. تئوکرات‌های متعصب در تهران نیز اکنون بیش از هر زمان دیگری به دستیابی به سلاح هسته‌ای نزدیک شده‌اند. دوست و دشمن به طور یکسان معتقدند که ایالات متحده از متحدان خود محافظت نخواهد کرد و اراده‌ای برای شکست دادن دشمنان خود ندارد.
