تصور کنید یک نفر صدراعظم مملکت باشد و در این کشور تحول وحشتناکی رخ می‌دهد و زنان از رفتن به دانشگاه منع می‌شوند. مردم اما یکبار هم نمی‌گویند مرگ بر صدراعظم. یعنی نفر در حد پلوتون در منظومه شمسی بی‌اهمیت است و کسی اصلا خیالش نیست که چنین آدمی وجود دارد.
ملا حسن کم‌بخت به تازگی بی‌اهمیت نشده است، از سابق همین‌طور بود. پدرش در هفت سالگی می‌پرسید این کیست. نام نداشت که مادرش بگوید فلانی است. می‌گفت "هغه" است. در همان سال بود که گفتند بدون اسم نمی‌شود و هر طور شده باید برایش یک اسم پیدا کنیم. یک همسایه هزاره داشتند که اسم پسرش حسین بود. اسم این یکی را حسن گذاشتند که اگر با اعضای خانواده هماهنگ نیست، حداقل با بچه‌های محل ست باشد.
بعدها به مدرسه رفت. استاد فقط در روز فراغت متوجه او شد و همان سوال پدرش را تکرار کرد: این کیست. و پاسخ طالبان دیگر همان پاسخ مادر ملا حسن بود: "هغه دی". مولوی به دیگران سند فراغت داد اما به حسن خان آدرس خانه‌اش را داد که راه را گم نکند. می‌دانید چه شد؟ حسن راهش را گم کرد و به پاکستان رفت. آنجا پولیس او را گرفت و وقتی فهمید هیچ هویتی ندارد او را به مدرسه طالبان فرستاد که با دیگر پس‌مانده‌ها یکجا زندگی کند.
زمانی که طالبان افغانستان را از اشرف غنی تحویل گرفتند، افراد زیادی از میان طالبان گفتند که می‌خواهند صدراعظم شوند. وقتی از جنرال فیض حمید پرسیدند: "خوب، حالا کی صدراعظم می‌شود؟" جنرال حمید گفت: "هیچ کس." و طالبان یکصدا به ملا حسن گفتند: "تبریک باشد، هیچکس مثل تو هیچکس نیست."
و اینگونه بود که ملا حسن صدراعظم طالبان شد.
چشی غواری؟
ملا حسن آنقدر هیچ است که بیشتر از یک سال می‌شود صدراعظم است اما کسی از او چیزی به یاد ندارد. فقط یک بار در یک سخنرانی که از او به بیرون درز کرد خطاب به مردم افغانستان گفته بود: "چشی غواری؟" یعنی چه می‌خواهید. مردم افغانستان همین که فهمیدند او می‌تواند گپ بزند با اشک در چشم گفتند: "چیزی نمی‌خواهیم. فقط گاهی باش." و ملا حسن به احترام مردم "فقط باشید".
حالا شما می‌پرسید اگر این موجود تا این حد هیچ است سازمان یونسکو از کجا پیدایش کرد. پاسخ ساده‌اش این است که یونسکو در گوگل یک چیز دیگر را جستجو می‌کرد اسم ملا حسن آخند آمد. بعد که تحقیق کرد دید چنین آدمی وجود دارد و بیشتر از یک سال می‌شود صدراعظم است، ایشان را به عنوان گرمترین هیچ روی زمین ثبت کرد. چون بقیه هیچ‌ها سرد هستند.
