پژوهشگر روابط بینالملل و استاد دانشگاه
حکومت موقت پاکستان تحت رهبری انوارالحق کاکر دو و نیم ماه پیش، به دنبال استعفای شهباز شریف، نخست وزیر منتخب این کشور شروع به کار کرد. این حکومت نظر به پیشنهاد آقای شریف و تصویب پارلمان، سرپرستی امور اجرایی را به دست آورد.
این نوع حکومتها در پاکستان «کابینه نگران» نامیده میشوند که مکلف بر سرپرستی ساختارهای اجرایی نظام پاکستان میباشند و ماموریت اصلیشان زمینهسازی برای برگزاری انتخابات سراسری میباشد.
کابینه نگران مشروعیت ضعیفتری نسبت به حکومتهای منتخب دارد چون منبعث از انتخابات سراسری نیست و برای رفع خلای قدرت شکل میگیرد.
اما در این مدت کوتاه، حکومت موقت پاکستان دست به تصمیمهای پیچیده و کلانی زده که سبب دشواریهای گسترده در پاکستان و احتمالا منطقه شده است.
در نخست، حکومت موقت تصمیم گرفت نظام تکشهروندی (تکتابعیتی) را بر شهروندانی که در دو طرف مرز دیورند قرار دارند، عملی سازد. تصمیمی که موجب اعتراضات زیادی شد.
باشندگان این مناطق از زمان اعلان مرز فرضی دیورند اجازه داشتند با استفاده از شناسنامه، مرز را بدون محدودیتهای حقوقی و قُونسلی عبور کرده و مشغول کار باشند.
اکثریت کسانی که در این منطقه به سر میبرند مشغول کارهای تامیناتی وسایل مورد نیاز مردمان دو طرف مرز هستند. در این میان، مسافرین دو کشور همسایه با عبور از این مرزها، از محصولات آنان خرید میکنند و تسهیلات ابتدایی را از آن حاصل میکنند.
تراکم مسافرین در این منطقه، بازار باشندگان محلی را گرم کرده و زمینه برای معاشرت دو طرف خط دیورند را رونق داده بود، اما اکنون با این تصمیم حکومت پاکستان، زمینه برای باشندگان دو طرف مرز محدود شده است.
دومین تصمیم حکومت نگران یا موقت، اخراج اجباری گروهی مهاجران افغانستان است که دارای اجازه رسمی برای زندگی در پاکستان نیستند. این تصمیم بیش از یک میلیون مهاجر را هدف قرار میدهد که در ۴۰ سال پسین افغانستان را ترک کرده و در پاکستان زندگی میکنند.
وزارت داخله پاکستان به پولیس دستور داده است که این افراد را شناسایی و به افغانستان رد مرز کند. در این میان هزاران انسانی بسر میبرند که از دوران جنگ سرد به اینسو در پاکستان زندگی کردهاند و اکنون باید به افغانستان برگردند، جایی که برایشان بیگانه بهنظر میرسد. اما آیا این تصمیم حکومت موقت پاکستان پشتوانه حقوقی دارد؟
برای پاسخ دادن به این پرسش ما نیاز داریم از دو زاویه حقوقی به آن نگاه کنیم. نخست، از دید حقوق بینالملل باید گفت که پاکستان عضو کنوانسیون سال ۱۹۵۱ در امور پناهجویان نیست و اخذ این تصمیم، مکلفیتی برایش خلق نمیکند. از این رو پاکستان در این تصمیم دست بازی دارد.
از سوی دیگر، اکثریت گروه اجتماعی که در معرض اخراج قرار دارند، از دید حقوق بینالملل پناهجو نیستند، بلکه مهاجران اقتصادی نامیده میشوند که پاکستان مکلفیت حقوقی در برابر آنان ندارد. با این حال حکومتهای قبلی پاکستان و افغانستان موافقتنامههای دوجانبهای برای قانونمند شدن این گروه بزرگ اجتماعی امضا کردهاند که بار حقوقی محکمی ندارد.
این توافقنامهها در سطح حکومتها با میانجیگری سازمانهای منطقهای و کمیساریای امور پناهجویان سازمان ملل متحد (UNHCR) و سازمان بینالمللی مهاجرت (IOM) به امضا رسیدهاند و حتا این توافقنامهها توسط پارلمانهای دولتهای پیشین پاکستان و افغانستان تصویب نشدهاند.
از سوی دیگر، این توافقنامهها دارای ساختارهای نظارتی نیستند. چیزی که دست حکومت پاکستان را برای تصامیم یکجانبه باز نگه میدارد.
از اینرو پاکستان با در نظر داشت حقوق ملی دست به چنین اقدامی زده است. اما آیا حکومت نگران حق دارد چنین تصمیم مهم و کلانی را اتخاذ کند؟
پاسخ این پرسش نیز نیاز به بررسی قوانین ملی پاکستان دارد. ماده ۱۸۴ بند سوم قانون اساسی پاکستان حکم میکند که حکومت نگران در تصامیم بزرگ ملی و بینالمللی که نیاز به بررسی همهجانبه دارد، اقدام نمیورزد.
اخیرا دادگاه عالی پاکستان بر بنیاد این اصل، از حکومت موقت خواسته است موضوع اخراج پناهجویان افغان را بیشتر بررسی کند.
واقعیت این است که مهاجران افغانستان در کشور های همسایه ایران و پاکستان همیشه مورد سوء استفاده سیاسی دولتهای حاکم قرار گرفتهاند.
پاکستان از دوران جنگ سرد به اینسو از مهاجران افغان به عنوان نقطه فشاری برای کسب امتیازات فراوان از کشورهای غربی به ویژه ایالات متحده امریکا، اتحادیه اروپا، استرالیا، جاپان و کانادا استفاده کرده است.
پاکستان از میان این گروه بزرگ اجتماعی برای برنامههای سیاسی، استراتژیک خود در منطقه سود جسته است. در دوران جنگ سرد، پاکستان منابع فراوانی از کشورهای غربی بهنام حمایت مهاجرین افغانستان جذب کرده است.
از سوی دیگر، دولتهای عضو کنوانسیون ۱۹۵۱ در امور پناهجویان برای جلوگیری از سرازیر شدن سیل مهاجرین به این کشورها تلاش کردهاند از طریق دولت پاکستان حمایتهای محلی را برای این گروه بزرگ اجتماعی فراهم سازد. اما جنگ اوکراین این روند را کمرنگ ساخته است.
در این روزها که جنگ در غزه بالا گرفته و توجه جامعه جهانی به خاورمیانه کشانیده شده و پاکستان دوباره این دکمه فشار را استفاده کرده است.
شاید این، آخرین باری نباشد که پاکستان با چنین رویکردی تلاش میکند مردم فقیر و بیچارهای را که سالهای زیاد عمر خود را بهعنوان نیروی کار در این کشور سپری کردند به چنین سرنوشتی بکشاند.
از سوی دیگر، طالبان که وابستگیهای زیادی به پاکستان دارد، در برابر این تصامیم دست به اقدام عملی نمیزند. واقعیت تلخ این است که فقیرترین انسانهای روی زمین در این چهل سال جنگ و نابسامانی برای چندین بار از خانههای خود بیجا میشوند و به سوی سرنوشت نافرجام سرگردان هستند. این است واقعیت تلخ سرزمین و مردمانی که نه صاحب دولتاند و نه رهبران سیاسی مدبری دارند.
قطر، این کشور کوچک خلیج فارس، بار دیگر به دلیل میانجیگریهایش برای آزادی گروگانها از اسارت حماس و تخلیه اتباع خارجی از غزه، در مرکز دیپلماسی جهانی قرار گرفت.
سیانان به نقل از منابع آگاه نوشت قطر روز دهم عقرب با میانجیگری میان اسرائیل، حماس و مصر و با هماهنگی ایالات متحده، اتباع خارجی و غیر نظامیان فلسطینی را که بهشدت مجروح شده بودند از غزه خارج و وارد مصر کرد.
به گفته مقامهای فلسطینی، شماری از دارندگان گذرنامههای خارجی از گذرگاه مرزی رفح، غزه را ترک کردند.
به گزارش پایگاه خبری القاهره، شفاخانه العریش مصر پذیرش مصدومانی از فلسطین را که از غزه خارج شدند، آغاز کرده است.
سیانان در ادامه گزارش خود نوشت دوحه خود را در موقعیت دیپلوماتیک ظریفی میبیند؛ موقعیتی که کارشناسان میگویند تاکنون به نفع این کشور بوده و آن را به متحدی ضروری برای واشینگتن تبدیل کرده است.
آندریاس کریگ، دانشیار کینگز کالج لندن که بر کشورهای حوزه خلیج فارس تمرکز دارد، به سیانان گفت: «رابطه قطر با حماس از اجزای کلیدی استراتژی میانجیگری در درگیری میان حماس و اسرائیل بوده است. این رابطه، قطر را در جایگاهی منحصر به فرد قرار میدهد زیرا میتواند با هر دو طرف به گونهای ارتباط برقرار کند که هیچ بازیگر دیگری در جهان امکان آن را ندارد.»
بر اساس گزارش سیانان، این «امیرنشین غنی از گاز» در حالی که از یکسو یکی از نزدیکترین متحدان امریکا در منطقه است، از سوی دیگر روابط خود را با حماس حفظ کرده است. در همین حال این کشور کانال ارتباطی خود را با اسرائیل نیز دارد.
بر همین اساس سه منبع آگاه به سیانان گفتند دیوید بارنیا، رئیس آژانس اطلاعاتی اسرائیل در قطر حضور یافته تا درباره تلاشها برای آزاد کردن گروگانها گفتوگو کند.
پس از حمله حماس به اسرائیل، بیش از ۲۰۰ نفر از جمله شهروندان اروپایی و امریکایی به دست شبهنظامیان این گروه اسیر شدند.
به نظر میسد روابط قطر با حماس نتیجهبخش بوده است چون علاوه بر غیرنظامیان فلسطینی و اتباع خارجی که روز چهارشنبه اجازه خروج از غزه را یافتند، چهار گروگان حماس، دو اسرائیلی و دو امریکایی-اسرائیلی نیز با میانجیگری قطر و مصر آزاد شدند.
از سوی دیگر اسرائیل تلاشهای قطر را برای میانجیگیری پذیرفته است.
زاخی هانگبی، مشاور امنیت ملی اسرائیل در همین زمینه در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «این کشور حاشیه خلیج فارس به یک ذینفع اساسی در تسهیل راهحلهای بشردوستانه تبدیل شده است. تلاشهای دیپلوماتیک قطر در این زمان بسیار مهم است.»
ماهیت رابطه قطر با حماس چیست؟
پس از حمایت قطر از معترضانی که در پی خیزشهای بهار عربی در سال ۲۰۱۱ به دنبال سرنگونی رژیمهای چندین کشور عرب بودند، روابط این کشور با برخی همسایگان خود به تیرگی گرایید.
روابط زمانی بدتر شد که اواسط سال ۲۰۱۷، عربستان سعودی، بحرین، امارات متحده عربی و مصر روابط دیپلوماتیک خود را با قطر قطع و این کشور را به حمایت از تروریسم متهم کردند. سالها طول کشید تا این کشورها روابطشان را با قطر اصلاح کنند.
قطر در سال ۲۰۱۲ به گروه حماس که مورد حمایت جمهوری اسلامی است، اجازه داد تا دفتر سیاسی خود را در دوحه تاسیس کند. این دفتر تا امروز همچنان در دوحه فعال است.
روابط با حماس، قطر را به یک میانجی مهم در طول درگیریهای حماس با اسرائیل تبدیل کرده است. به گزارش رویترز، علاوه بر بخشی از کمکهزینه ماهانه ۳۰ میلیون دالری برای خانوادهها و سوخت برای تامین برق، قطر حقوق بخش دولتی در غزه را نیز پرداخت میکند.
جایگاه قطر در روابط بینالمللی
سیانان در ادامه گزارش خود نوشت قطر روابط نزدیک خود را با کشورهای غربی حفظ کرده و بهعنوان یکی از بزرگترین تولیدکنندگان گاز در جهان به یک تامینکننده مهم انرژی تبدیل شده است.
این کشور همچنین یکی از خریداران عمده تسلیحات از ایالات متحده است.
قطر برای چندین دهه محل استقرار پایگاه هوایی عظیم امریکا بود و سال گذشته از سوی دولت جو بایدن بهعنوان متحد اصلی غیر ناتو در منطقه معرفی شد.
روابط با اسرائیل
دوحه یکی از اولین کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بود که در سال ۱۹۹۶ با اسرائیل روابط دیپلوماتیک برقرار کرد و این تابوی دیرینه را در منطقه شکست. هر چند پس از حمله اسرائیل به غزه در سال ۲۰۰۹، این کشور روابط خود را با اسرائیل قطع کرد.
شبکه خبری قطری الجزیره، اولین شبکه خبری پان عربی بود که اسرائیل را روی نقشه نشان داد و مقامات این کشور را برای مصاحبههای زنده دعوت کرد.
استراتژی قطر در ایفای نقش میانجی چیست؟
آندریاس کریگ در صحبتهای خود با سیانان گفت که قطر تلاش میکند «محلی برای دیپلوماسی ایجاد کند».
او افزود: «یکی از اهداف این رایزنیها، به تاخیر انداختن حمله زمینی اسرائیل به داخل غزه بود.»
با این حال اسرائیل عملیات زمینی کامل خود را از روز جمعه پنجم عقرب آغاز کرد. به گفته برخی از مقامات امریکایی به سیانان، این اقدام اسرائیل تلاشها را برای آزادی بیش از ۲۰۰ گروگانی که گمان میرود در دست حماس هستند، پیچیده کرده است.
ماجد الانصاری، سخنگوی وزارت امور خارجه قطر، روز ششم عقرب به سیانان گفت که با وجود تشدید تنشها در میدان، مذاکرات مربوط به آزادی گروگانها دشوارتر شده است اما همچنان ادامه دارد.
کریگ در ادامه به سیانان گفت میانجیگری برای آزادی گروگانهای ربوده شده به دست حماس، راه مفیدی برای دیپلوماسی قطر است زیرا برخی از گروگانها ملیتهای اروپایی و امریکایی دارند و چندین کشور به حمایت از تلاشهای دوحه علاقهمند هستند.
یوست آر. هیلترمن، مدیر برنامه شمال آفریقای خاورمیانه در اندیشکده گروه بحران بینالمللی در بروکسل با اشاره به سابقه طولانی این کشور حوزه خلیج فارس در مذاکره بین بازیگران جهانی که با یکدیگر اختلاف دارند گفت که میانجیگری برای مدت طولانی یکی از «مهارتهای قابل فروش قطر» بوده است.
دوحه در ماه سنبله امسال هم میانجی یک توافق تاریخی بین جمهوری اسلامی و امریکا بود که منجر به آزادی پنج شهروند امریکایی از زندان در ایران و بازگشتشان به امریکا شد. آزادی زندانیان بخشی از یک معامله گستردهتر، شامل آزاد کردن شش میلیارد دالر از سرمایههای ایران از سوی امریکا بود.
قطر همچنین نقش میانجی را در پرونده هستهای جمهوری اسلامی ایفا کرد و مذاکرات غیرمستقیم بین تهران و واشینگتن را در اواخر سال ۲۰۲۲ تسهیل کرد.
سیانان در ادامه گزارش خود نوشت یکی از برجستهترین تلاشهای میانجیگری قطر در سال ۲۰۲۱ در جریان تخلیه نیروهای امریکایی از افغانستان بود؛ زمانی که قطر نه تنها سفر امن امریکاییها را به این کشور تسهیل کرد بلکه به دلیل داشتن روابط دیپلوماتیک با طالبان، بهعنوان یک قدرت محافظ برای نیروهای امریکایی در این کشور عمل کرد.
انتقادها از قطر به دلیلی نزدیکی با حماس
سیانان نوشت دوحه به دلیل روابطش با حماس مورد انتقاد اسرائیل و سیاستمداران غربی قرار گرفته است.
با وجود نقش میانجیگری قطر، الی کوهن، وزیر امور خارجه اسرائیل هفته گذشته این کشور را به حمایت مالی از حماس و پناه دادن به رهبران آن متهم کرد.
کوهن در نشست اعضای عالیرتبه سازمان ملل گفت: «قطر پناهگاه رهبران حماس است و منابع مالی آنها را تامین میکند. این کشور میتواند بر آزادی فوری و بدون قید و شرط همه گروگانهای تروریستها تاثیر بگذارد. شما اعضای جامعه بینالمللی باید از قطر بخواهید این کار را انجام دهد.»
در پاسخ، قطر گفت که از اظهارات وزیر امور خارجه اسرائیل «متعجب و ناامید» است؛ به ویژه «در زمانی که قطر به دنبال تضمین آزادی اسیران و کاهش تنش» است.
قطر هشدار داد «این اظهارات تحریکآمیز» میتواند تلاشهای میانجیگری را تضعیف کند و جان انسانها را به خطر بیندازد.
واشینگتن پست روز چهارم عقرب به نقل از چهار دیپلومات آگاه گزارش داد ایالات متحده و قطر موافقت کردهاند پس از حل بحران گروگانگیری، روابط دوحه و حماس را بازبینی کنند.
این توافق در جریان دیدار اخیر آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه امریکا و تمیم بن حمد بن خلیفه آلثانی، امیر قطر در دوحه شکل گرفت.
واشینگتن پست افزود هنوز مشخص نیست که آیا این ارزیابی مجدد منجر به خروج رهبران حماس از قطر خواهد شد یا خیر؟
کریگ در این رابطه به سیانان گفت: «بعید است قطر حماس را بیرون کند اما به احتمال زیاد دیگر با این گروه همکاری نخواهد کرد. همانند تصمیمی که در مورد طالبان با وجود داشتن دفتری در دوحه، پایتخت قطر گرفت.»
هیلترمن هم گفت: «قطر در تلاشهای میانجیگری خود نقشی نمونه ایفا میکند اما برخی از سیاستمداران در ایالات متحده از صمیمیت قطر با حماس ناراضی هستند. دو عضو جمهوریخواه کانگرس از قطر خواستهاند رهبری حماس را از دوحه اخراج کند.»
سیانان در گزارش خود به این نکته اشاره کرد که اسرائیل گفته است به دنبال نابودی کامل حماس «یکبار برای همیشه» است تا دوباره آن را تهدید نکند.
چنین نتیجهای میتواند نقش سودمند قطر را بهعنوان یک میانجی کمرنگ کند.
