گروهی از زنان ورزشکار افغانستان در کمیته صحت «جنبش شنبه‌های ارغوانی» با نشر اعلامیه‌ای خواستار توجه جامعه جهانی، فدراسیون‌های بین‌المللی، جامعه ورزشی و قهرمانان ورزش به محرومیت زنان افغان از ورزش شده و گفته‌اند که دختران و زنان ورزشکار در افغانستان با مرگ تدریجی روبه‌رو هستند.
در آستانه هشتم مارچ و روز جهانی زن، این زنان معترض و ورزشکار معتقدند که در بیست سال گذشته، زنان برای بسیاری از شهروندان افغان، نماد افتخار و تغییر مثبت در جامعه تلقی می‌شدند و دستاوردهای ارزش‌مندی توسط ورزشکاران زن از مسابقات بین‌المللی برای افغانستان کسب شده است؛ اما تبعیض جنسیتی، خشونت، مشکلات فرهنگی و تهدیدهای امنیتی موجب شد که زنان حتا در دو دهه دموکراسی در افغانستان نیز نتوانند به طور واقعی ظرفیت‌های خود را نشان دهند.
در اطلاعیه‌ای «جنبش شنبه‌های ارغوانی» آمده است، پس از آن که طالبان در پانزدهم آگست ٢٠٢١ طی معامله بازیگران داخلی و بین‌المللی در افغانستان حاکم شدند، رؤیاهای هزاران زن و دختر ورزشکار بر باد رفت و آنان هرگز تصور نمی‌کردند که در چهار دیواری خانه‌ها محبوس شده و ورزش زنان نابود شود.
زنان ورزشکار و معترض با نشر ویدیوهایی گفته‌اند که طالبان ورزش زنان را نماد غرب‌گرایی دانسته و باور دارند که ورزش زنان در تضاد با باورهای آنان است و بنیادهای خانواده و حاکمیت مردسالارانه را در جامعه سنتی افغانستان تضعیف می‌کند.
دختران ورزشکار در اطلاعیه‌ای «جنبش شنبه‌های ارغوانی» گفته‌اند که طالبان در بیشتر از دو سال گذشته نه تنها ورزش زنان را ممنوع کردند که با تحت فشار قراردادن دختران ورزشکار و با تماس تلفنی به دختران ورزشکار هشدار می‌دهند که مجددا در اماکن ورزشی حضور نیابند.
در اطلاعیه آمده است که زنان امروز در داخل افغانستان حق تجلیل از روز جهانی زن را ندارند و اگر اعتراض کنند، بازداشت شده و مورد شکنجه قرار می‌گیرند که از نمونه‌های آن «منیژه صدیقی» است که بیش از چهار ماه است که در زندان است.
زنان معترض و ورزشکار در ویدیوهایی که نشر کرده گفته‌اند که طالبان در بیش از دو سال گذشته، کادرهای مسلکی و زنان را از اداره‌ها و فدراسیون‌های ورزشی برکنار و به جای آن‌ها افراد غیر مسلکی و وابسته به خود شان را که طی بیست سال گذشته علیه مردم افغانستان جنگیده‌اند، در این اداره‌ها مقرر کرده‌اند.
با وجودی که بانوان ورزشکار به خصوص بانوان فوتبالیست، در کنار تهدیدهای امنیتی، با فشارهای روحی، روانی، خشونت‌های خانوادگی، ازدواج‌های اجباری و آینده مبهم و نامعلوم مواجه هستند؛ اما در این مدت هیچ نهاد و اداره ورزشی به خصوص فدراسیون فوتبال در برابر محرومیت زنان و دختران از حق شان صدا بلند نکردند و خاموش ماندند.
ما به عنوان ورزشکاران فراموش شده در افغانستان می‌پرسیم که تا چه زمان باید اینگونه محروم و بی‌سرنوشت باشیم، صدای ما شنیده نشود و مرگ تدریجی را تجربه کنیم.
دختران ورزشکار و معترض در اطلاعیه‌ای «جنبش شنبه‌های ارغوانی» گفته‌اند که از پنج ماه به این‌طرف، با ایجاد کمیته صحت و ورزش، در تشکیلات این جنبش درصدد مطرح کردن خواست‌های شان هستند.
ما از جامعه جهانی، نهادهای مدافع حقوق ورزشکاران، کمیته بین‌المللی المپیک، فدراسیون‌های جهانی و مخصوصا فیفا انتظار داریم تا مسئولان ورزشی حکومت قبلی افغانستان و افرادی را که در پروسه انتقال مخصوصا زنان و دختران ورزشکار فسا و کوتاهی کرده‌اند، مورد پیگرد قانونی قرار داده و با تحت فشار قرار دادن مسئولان اداره تربیت بدنی، کمیته ملی المپیک و فدراسیون‌های ورزشی زیر چتر حکومت طالبان که در بیشتر از دو سال گذشته کوچک‌ترین توجه به وضعیت ورزشکاران زن در افغانستان، ایران و پاکستان نکرده‌اند، آن‌ها را ملزم به پاسخگویی کرده و زمنیه حضور مجدد بانوان را در باشگاه‌های ورزشی فراهم کنند.
