اسکای نیوز در هشت مارچ روایتی از یک زن افغان به نام محبوبه امینی را پخش کرده که گفته زنان افغان سلاح ندارند، اما با کلمات و صدای خود می‌جنگند. او گفته در نخستین روز ورود طالبان به کابل، زنان تظاهرات خیابانی کردند و با سرکوب این گروه مواجه شدند.
اسکای نیوز داستان این زن را به مناسبت روز جهانی زن پخش کرده که نشان می‌دهد زنان در افغانستان در وضعیتی که از رفتن به پارک تا آموزش، کار و حق گشت‌وگذار آزادانه در خیابان‌ها محروم شده‌اند، چگونه روزهای دشواری را در کشوری تحت کنترول طالبان سپری می‌کنند.
محبوبه امینی گفته است زمانی که به درس یک صنف آنلاین گوش می‌داد، ناگهان احساس کرد نمی‌تواند نفس بکشد.
او سعی کرده آرام باشد و نفس عمیق بکشد. با این حال، هر چه بیشتر سعی می‌کرد نفس بکشد، کمتر موفق شد.
او روایت کرده است: «در حالی که داشتم آرام‌تر نفس کشیدن را تمرین می‌کردم، شروع به گریه کردم.»
محبوبه افزوده است: «از این بابت احساس بدی داشتم، چون نمی‌دانستم چرا گریه می‌کنم.»
سپس محبوبه از خواهر خود کمک خواسته و برای اینکه حالش بهتر شود، از او تقاضا کرده که به رستورانت برود، اما ناگهان به یاد آورده که زنان در حکومت طالبان از رفتن به رستورانت منع شده‌اند.
سپس او به فکر رفتن به آرایشگاه افتاده تا بتواند در آنجا زنان دیگر را ببیند و با آن‌ها گپ بزند. با این حال، طبیعی است که در منطقه هیچ سالن آرایشگاهی باقی نمانده و طالبان تمام آن‌ها را بسته‌اند.
هفته‌های متوالی حبس در خانه
محبوبه هفته‌ها از خانه بیرون نرفته است. او می‌گوید با خواهر خود سعی کرده راهی برای تنفس در هوای تازه پیدا کند، اما چنین چیزی غیرممکن به نظر می‌رسید.
این دو خواهر به فکر پیاده‌روی در خیابان افتادند، اما طالبان شرط تعیین کرده‌اند که زنان باید در بیرون از خانه محرم مردی همراه خود داشته باشند. ترس از دستگیر شدن به دست جنگجویان طالبان به بهانه «حجاب نامناسب یا هر دلیل بیهوده دیگر» این دو خواهر را واداشته از خانه بیرون نروند.
سرانجام، خواهر محبوبه به او گفت عصر شوهرش از سر کار برخواهد گشت و از او خواهش خواهد کرد که آن‌ها را بیرون ببرد.
شوهرخواهر محبوبه عصر همان روز آن دو را با موترش به شهر برد. یکی از زنان تلفن خود را وصل کرد تا به موسیقی شاد گوش دهد. محبوبه با شنیدن موسیقی احساس بهتری داشت، اما وقتی که موتر به یک ایست بازرسی طالبان نزدیک می‌شد، شوهرخواهرش مجبور شد موسیقی را خاموش کند. او مدام به دو زن هشدار می‌داد که موهای خود را بپوشانند.
خواهر محبوبه نگاهی به سر و صورت خواهرش می‌اندازد و می‌بیند که حال او بهتر نشده است. به همین دلیل، از شوهرش می‌خواهد به یک شهر بازی برود. شوهرش پاسخ می‌دهد: «می‌دانی که اجازه نمی‌دهند، اما بازهم می‌توانی بپرسی.»
زن خواهش می‌کند که فقط یک بار امتحان کند. او می‌گوید تا رسیدن به شهر بازی دعا می‌کند «معجزه‌ای رخ دهد و اجازه بدهند وارد شویم.»
خودرو به در ورودی پارک رسیده است. یکی از طالبان با سلاح جلو خودرو را می‌گیرد و می‌گوید: «ورود سیاه‌سرها (زنان) ممنوع است. فقط شما (مرد) می‌توانید وارد شوید.»
محبوبه می‌گوید حتی با دعای خواهرم هم معجزه نشد.
در هشتم مارچ، روز جهانی زنان که جنبش‌های برابرخواهانه در سرتاسر جهان دستاوردهای مبارزات فمینیستی را جشن می‌گیرند، زنان از میان چهاردیواری‌های خانه خود به رسانه‌ها ویدیو می‌فرستند و از حسرت‌ها و آرزوهای‌شان برای جهانی بدون ظلم طالبان سخن می‌گویند.
آن‌ها همچنین در تماس با برخی از رسانه‌ها از وضعیت ناگوار روانی خود که با گذشت هر روز وخیم‌تر می‌شود، روایت می‌کنند.
