روزنامه تلگراف در تحلیلی نوشت که زنان و دختران در افغانستان مثل ارواح زندگی می‌کنند و طالبان هر امیدی را از آنها گرفته است. نویسنده تحلیل می‌گوید دنیا نمی‌تواند ساکت باشد و باید صدای مقاومت زنان شنیده شود. او گفت با طالبان همچون طردشدگان رفتار شود، نه اینکه به آنها امتیاز بدهیم.
سوزان مور، در این مطلب تحلیلی که روز سه‌شنبه نشر شد، گفت که دادن هر نوع مشروعیتی به طالبان بهایی دارد و بهای آن نادیده گرفتن زنان به عنوان یک انسان است. او گفت که شیوه رفتار طالبان با زنان «عمل دینی» نیست، بلکه «بربریت» است.
به گفته او، طالبان صدای زنان در افغانستان را خفه کرده است و جهان فقط نظاره‌گر است.
سوزان مور، ستون‌نویس تلگراف در این مطلب به کارزار آواز‌خوانی زنان در اعتراض به قانون امر به معروف طالبان اشاره کرده که صدای زن را «عورت» دانسته است. او می‌نویسد که چنین رفتاری با زنان «به درستی مصداق آپارتاید جنسیتی» است و تکان دهنده است. او پرسیده که انتظاری دیگری هم می‌شد از طالبان داشت؟
او به نقل قول معروف از مایا آنجلو اشاره کرده که می‌گوید: «وقتی کسی خود را به شما نشان می‌دهد که کیست، همان بار اول او را باور کنید.»
به گفته خانم مور، طالبان از همان اواسط ۱۹۹۰ میلادی نشان دادند که کی هستند، اما «ما هنوز باور نکرده‌ایم.»
در این مقاله آمده که طالبان براساس «تفسیر خود از شریعت، سنت‌گرایی دیوبندی و پیوریتانیسم وهابی با یک قانون فوق محافظه‌کارانه پشتون» به سرکوب وحشیانه زنان، محرومیت آنها از تحصیل و اشتغال مبادرت کرده است.
نویسنده این مطلب از دختران دانش‌آموز دهه ۱۹۷۰ یاد می‌کند که خندان و با دامن کوتاه به مکتب می‌رفتند اما با آمدن طالبان از کابل ناپدید شدند و افغانستان از آن به بعد سیر قهقرایی را در پیش گرفت.
تنها رها شدن زنان افغان
در این مطلب خروج نظامیان بین‌المللی از افغانستان زیر سوال رفته و گفته که شده «امروز هیچ کس واقعا نمی‌داند چرا ما به افغانستان رفتیم». به باور نویسنده این مطلب، خروج وحشتناک و بی‌نظیر نیروهای امریکایی که توسط ترامپ مذاکره شد و به ریاست بایدن به سرانجام رسید، به حال خود رها کردن وحشتناک زنان افغان بود.
او نوشت که از سال ۲۰۲۱ به رغم برخی تصورات واهی که گفته می‌شد طالبان تغییر کرده‌اند و آنها طالبان ۲۰۲۰ هستند، حقوق اولیه زنان از آنها سلب شد و جهان همچنان ایستاده و تماشا کرده است.
سوزان مور در تحلیل خود می‌گوید: «حتی برخی با آن کنار آمده‌اند. پوتین طالبان را متحدی در مبارزه با تروریسم می‌داند، عمران خان، نخست‌وزیر سابق پاکستان آنها را نوعی هنجار فرهنگی خوانده است.»
او می‌گوید که سازمان ملل و سازمان‌های غیردولتی هم پیام‌های متناقضی در ارتباط با شرایط زنان در افغانستان ارسال کردند. عفو بین‌الملل به دلیل بیانیه هفته گذشته خود که تبعیض علیه زنان را «جنایت دختر بودن» خواند مورد تمسخر قرار گرفت. به گفته سوزان مور، زنان نه به‌دلیل «هویت جنسیتی» خود، بلکه به این دلیل که در واقع زن هستند، مورد ظلم قرار می‌گیرند.
او در این مطلب می‌افزاید: «تصادفی نیست که ایدئولوژی جنسیتی پوچ در این نهادها نفوذ کرده است که اکنون آنقدر ناتوان به‌نظر می‌رسند که حقوق زنان در مقابل آنها تضعیف شده است.»
به گفته خانم مور سازمان ملل رهبران طالبان را تحریم کرده و آنها را از سفر منع کرده است، اما آنها همچنان به سفر می‌روند. او به حضور برخی اعضای ارشد طالبان در دوحه اشاره می‌کند که زندگی اشرافی دارند و دخترانشان به مکتب می‌روند.
او با استناد به انتقادها می‌نویسد که سازمان ملل با دعوت از طالبان در نشست سوم دوحه و موافقت این سازمان با حذف زنان و گروه‌های جامعه مدنی از آن در ازای حضور طالبان در آن، باعث شد که این گروه جرات پیدا کند.
در بخش دیگر این مطلب، ستون‌نویس تلگراف می‌نویسد: «به نظر می‌رسد که مسائل امنیتی برای کشورهای غربی مهمتر از حقوق زنان است.» او می‌گوید که از دید دولت‌های غربی آنچه مهم است این است که منطقه با ثبات‌تر است و تولید تریاک کاهش یافته است.
