سازمان ملل می‌گوید مصرف تزریقی مواد مخدر در افغانستان به سطح نگران‌کننده‌ای رسیده است
دفتر مبارزه با مواد مخدر و جرایم سازمان ملل متحد با انتشار گزارش تحقیقی، از افزایش چشم‌گیر مصرف تزریقی مواد مخدر در افغانستان خبر داد. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که استفاده سنتی از چرس و تریاک کاهش یافته اما استفاده از هروئین و شیشه افزایش یافته است.
این گزارش که اطلاعات آن از ۶۵۱ نقطه تراکم بالای مصرف مواد مخدر در سراسر کشور گردآوری شده است، تصویری نگران‌کننده‌ای از وضعیت اعتیاد در افغانستان ارائه می‌دهد.
به‌گفته ملل متحد، در مجموع حدود ۲۶ هزار ۷۳۹ نفر در افغانستان به‌عنوان مصرف‌کننده پرخطر مواد مخدر شناسایی شده‌اند که معادل ۹۷ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت است.
از این میان، حدود ۲ هزار ۴۷۴ نفر مصرف‌کننده تزریقی‌اند که بیشترین تعدادشان در کابل، قندوز و ننگرهار ساکن‌اند.
همچنین، حدود ۱۰ درصد از کل جمعیت پرخطر را زنان تشکیل می‌دهند که در ولایت‌های فاریاب، قندوز و بلخ متمرکز هستند.
بر اساس این تحقیق، مصرف تزریقی در میان مردان بیش از زنان گزارش شده است.
بنابر گزارش ۴.۴ درصد مردان و ۲.۴ درصد زنان در شش ماه گذشته تجربه تزریق مواد مخدر داشته‌اند.
ولایت‌های بامیان، بلخ و پکتیکا در صدر فهرست مناطقی قرار دارند که بالاترین میزان مصرف تزریقی در آنها ثبت شده است.
رفتارهای پرخطر در میان مصرف‌کنندگان تزریقی بسیار رایج گفته شده است.
۸۶ درصد این افراد در اماکن عمومی مواد تزریق می‌کنند، ۷۷ درصد دست‌کم روزی یک‌بار تزریق دارند، و بیش از ۷۹ درصد از یک سرنگ بیش از یک بار استفاده می‌کنند.
بیش از ۷۶ درصد پاسخ‌دهندگان گفته‌اند که طی شش ماه گذشته، سرنگ خود را با دیگران شریک کرده‌اند؛ رفتاری که خطر انتقال بیماری‌هایی چون ایدز و هپاتیت را به شدت افزایش می‌دهد.
از سوی دیگر، ۱۸.۴ درصد از شرکت‌کنندگان در این تحقیق سابقه بازداشت مرتبط با مواد مخدر داشته‌اند.
میانگین سنی اولین بازداشت ۳۰.۶ سال گزارش شده و اغلب این افراد مرد، بی‌خانمان، بیکار و دارای سابقه مصرف تزریقی بوده‌اند.
داده‌های این تحقیق رابطه مستقیم میان اعتیاد، فقر و جرایم کوچک را برجسته می‌سازند.
حدود ۸ درصد از مصرف‌کنندگان در طول زندگی تزریق مواد داشته‌اند و ۵.۳ درصد در ۶ ماه گذشته تزریق داشته‌اند.
به گفته سازمان ملل، تزریق‌کنندگان معمولاً افرادی مسن‌تر، کم‌سواد، بیکار، بی‌خانمان یا مطلقه هستند که به حمایت مالی دیگران وابسته‌اند.
هروئین رایج‌ترین ماده تزریقی ۷۰ درصد و شیشه دومین ماده ۳۱ درصد گفته شده است.
بیشتر تزریقات در اماکن عمومی مانند خانه‌های متروکه، قبرستان‌ها، زیر پل‌ها و خیابان‌ها انجام می‌شود.
تقریبا نیمی از مصرف کنندگان مواد مخدر پرخطر هیچ گونه آموزش را فرا نگرفته اند از هر پنج تن آنها یکی بی‌خانمان هستند، و اکثر شان برای تهیه مواد مخدر به مواد طاقت‌فرسا یا فعالیت‌های مجرمانه متوسل می‌شوند.
مصرف‌کنندگان مواد مخدر پر خطر با مسمومیت، امراض ساری و عفونتی به خاطر مواد مخدر تزریقی و موارد دیگری چون اضطراب، انزوا و آسیب‌های فیزیکی و روانی سردچار می‌شوند.
به رغم این واقعیت که نیمی از پاسخ‌دهندگان سابقه درمان داشته‌اند، اما سیستم درمانی موجود ناکارا و ناکافی ارزیابی شده است.
مشکلات مالی، بدنامی اجتماعی و کمبود مراکز خاص درمانی از مهم‌ترین موانع دسترسی به درمان معرفی شده‌اند.