بازماندگان زلزله شرق افغانستان که از احتمال پس‌لرزه و سقوط سنگ از کوه‌ها وحشت دارند، می‌گویند که به روستاهای ویران‌شده باز نمی‌گردند و ترجیح می‌دهند در مزارع و کنار رودخانه‌ها در فضای باز زندگی کنند.
آدم خان، کشاورز ۶۷ ساله، به رویترز گفت: «ما هیچ پناهگاهی نداریم، حتی یک خیمه هم نداریم.» او افزود: «دیشب باران آمد و ما هیچ جایی برای پناه گرفتن نداشتیم. بزرگ‌ترین ترس ما سنگ‌های بزرگی است که ممکن است هر لحظه بر سرمان فرو بریزد.»
در پی وقوع زمین‌لرزه‌های به بزرگی ۶ در نهم سنبله در شرق افغانستان دستکم ۲۲۰۵ نفر کشته و بیش از ۳ هزار و ۵۰۰ نفر زخمی شدند. پس از آن زمین‌لرزه‌های مرگبار، دستکم یازده پس‌لرزه دیگر با بزرگی ۴ در ولایت‌های کنر و ننگرهار رخ داده است.
زمین‌لرزه‌ها تاکنون هزاران خانه را در شرق افغانستان ویران ساخته و پس‌لرزه‌های پس از آن، خانواده‌ها را میان کوه‌های ناپایدار و کنار رودخانه‌ها گرفتار کرده است. خانواده‌های زلزله‌زده در اردوگاه‌های موقت در نزدیکی مناطق آسیب‌دیده گرد هم آمده‌اند.
شمس‌الرحمن، کشاورز ۴۰ ساله، گفت که شش عضو خانواده‌اش را از دست داده و همراه خانواده ۹ نفره‌اش فرار کرده است. اکنون آن‌ها در کنار جاده با اندک ترین امکانات به‌سر می‌برند.
او گفت: «خیمه‌های که به ما داده‌اند حتی گنجایش کودکانمان را هم ندارد. وقتی از کوه پایین می‌آمدیم، برای پسرم کفشی نداشتم، بنابراین کفش‌هایم را نوبتی با او شریک کردم تا مسیر را ادامه بدهیم.»
برای برخی، این جابه‌جایی به‌نظر می‌رسد دائمی باشد. گل احمد ۵۱ ساله، گفت: «حتی اگر زلزله‌ای هم نباشد، یک باران ساده می‌تواند سنگ‌ها را از کوه پایین بیاورد. ما باز نخواهیم گشت. حکومت باید برای ما جایی فراهم کند.»
سازمان‌های امدادی بین‌المللی هشدار می‌دهند که بدون پناهگاه کافی، بهداشت و غذا، این وضعیت به گسترش بیماری و فقر در یکی از فقیرترین و زلزله‌خیزترین کشورهای جهان منجر خواهد شد.
در میان زلزله‌زدگان، کودکان آسیب‌پذیرترین‌اند. صادق ۱۲ ساله پس از ۱۱ ساعت از زیر آوار زنده بیرون کشیده شد؛ جایی که مادربزرگ و یک پسرکاکایش در کنارش جان باختند. او گفت: «فکر کردم می‌میرم.» و افزود: «احساس می‌کردم روز قیامت است.»
