مجله امریکایی نیولاینز در گزارشی نوشته است که با وخیم‌شدن روابط میان پاکستان و طالبان، اسلام‌آباد در جست‌وجوی شریکی تازه در میان مخالفان طالبان است و تماس‌های سیاسی خود را با این چهره‌ها گسترش داده است.
در این گزارش آمده است که یاسین ضیا، بنیانگذار جبهه آزادی افغانستان و داوود ناجی، مسئول بخش سیاسی این جریان، در سال گذشته در تلاش برای جلب حمایت سیاسی و مالی به کشورهای مختلف سفر کرده‌اند. این دو نفر پس از سقوط حکومت پیشین افغانستان، با وجود سابقه حضور در دو جبهه متضاد جنگ داخلی، دوباره در یک محور سیاسی قرار گرفته‌اند.
گزارش می‌نویسد که با افزایش فاصله میان طالبان و پاکستان، احتمال این است که جبهه آزادی افغانستان فرصت تازه‌ای برای نقش‌آفرینی سیاسی به‌دست آورد و شایعاتی از ایجاد دفتر این گروه در پاکستان نیز مطرح است.
نیولاینز همچنین نوشته است که با وجود سابقه طولانی فعالیت‌های مسلحانه ضیا علیه طالبان، این حملات تاثیر قابل توجهی بر این گروه نداشته و طالبان کنترول کشور را حفظ کرده است.
گزارش اضافه می‌کند که طالبان در صحنه دیپلوماسی نیز دستاوردهایی داشته است، از جمله به رسمیت شناخته‌شدن اداره طالبان از سوی روسیه در جولای ۲۰۲۵ و به دست آوردن کنترول چندین سفارت مربوط به حکومت قبلی افغانستان.
در بخش دیگری از گزارش آمده است که تلاش پاکستان برای ایجاد یک اپوزیسیون منسجم زمان‌بر خواهد بود، زیرا مخالفان طالبان همچنان پراکنده و چنددسته‌اند. گزارش در این زمینه به نشست سال ۲۰۲۴ اپوزیسیون در ویانا اشاره کرده و نوشته است که با وجود تلاش‌های احمد مسعود برای گردآوری چهره‌های بیشتر، کشورهای فرانسه و بریتانیا همچنان از نزدیک‌شدن به این جریان خودداری کرده‌اند.
گزارش می‌افزاید که هیچ حامی دولتی برای مخالفان طالبان شکل نگرفته و این گروه‌ها ابزار کافی برای به‌چالش‌کشیدن طالبان ندارند.
نیولاینز نوشته است که پاکستان پس از خروج ناتو، تنها کشوری بوده که توانایی اثرگذاری مستقیم بر افغانستان را داشته است، اما این توانایی نیز با تغییر سیاست خارجی طالبان و نزدیک‌شدن آنان به ایران و هند کاهش یافته است.
گزارش می‌افزاید که ویدیوهایی از فعالیت تحریک طالبان پاکستان در حومه پشاور نگرانی اسلام‌آباد را افزایش داده و موضع بی‌طرف طالبان در جنگ کوتاه پاکستان و هند، وضعیت را پیچیده‌تر کرده است.
در این گزارش آمده است که دیدار امیرخان متقی، وزیر خارجه طالبان، با همتای هندی‌اش در دهلی و توصیف هند به‌عنوان «دوست نزدیک» از سوی متقی، یکی از نقاط اصلی اختلاف بوده است.
هند نیز در همان زمان نمایندگی‌اش را در کابل به سطح سفارت ارتقا داد. این در حالی است که هم‌زمان نیروهای پاکستان و طالبان در نقاط مرزی تبادل آتش داشته‌اند و تنها میانجی‌گری ترکیه توانسته است آتش‌بس برقرار کند.
نیولاینز می‌نویسد که از دید پاکستان، نزدیک‌شدن طالبان به هند خطری مستقیم برای دکترین امنیتی اسلام‌آباد است، زیرا پاکستان به دلیل ساختار جغرافیایی خود به حکومتی در کابل نیاز دارد که با منافع امنیتی‌اش هماهنگ باشد. گزارش تأکید می‌کند که به همین دلیل، اسلام‌آباد بررسی گزینه‌های سیاسی تازه را آغاز کرده و به دنبال ایجاد بدیل سیاسی برای طالبان است.
نویسنده این گزارش با اشاره به ریشههای تاریخی بیاعتمادی طالبان نسبت به پاکستان نوشته است که طالبان خط دیورند را بهرسمیت نمیشناسند و عملیات نظامی پاکستان در وزیرستان و تحویلدادن برخی اعضای طالبان به امریکا بعد از یازده سپتامبر باعث افزایش این بیاعتمادی شده است. طالبان همچنان با پناهدادن به تحریک طالبان پاکستان، اهرم فشاری در برابر پاکستان ایجاد کرده‌اند.
