صندوق نجات کودکان میگوید شمار کودکانی که دسترسی به غذای کافی ندارند در چهار ماه گذشته که طالبان قدرت را بهدست گرفتهاند به ۳/۳ میلیون رسیده است. افغانستان با بدترین بحران غذایی روبرست. پیشبینی میشود در زمستان امسال ۱۴ میلیون کودک با گرسنگی مرگبار روبرو شوند.
پیشتر، برنامه جهانی غذا گفته بود که از اواسط آگست تا پایان دسامبر شمار کسانی که غذای کافی ندارند از ۸۱ درصد به ۹۸ درصد رسیده است.
در حالی که نظام صحی افغانستان به کمکهای بینالمللی متکی است، صندوق نجات کودکان هشدار داده است که بسیاری از کودکان دارای سوء تغذیه برای زنده ماندن به داکتر دسترسی ندارند.
سقوط حکومت پیشین و مختل شدن روند کمک رسانی به افغانستان جریان فعالیت بسیاری نهادها از جمله صندوق نجات کودکان را برای رسیدگی به وضعیت کودکان در این کشور مختلف کرده است.
خانم هریسن که از سال ۲۰۰۹ از افغانستان گزارش میدهد در مطلبی که برای گاردین فرستاده مینویسد حدود سه هفته پس از سقوط کابل وقتی گزارش و مقالات خبرنگاران برجسته در امریکا و اروپا را بررسی کرده است، نتوانسته مطلبی در مورد نقض سیستماتیک حقوق زنان بیابد.
او در این مطلب که با عنوان "سلفی با طالبان؟ هرگز سرکوب زنان را فراموش نکنیم" نوشته است گفته که در روزهای پس از تسخیر کابل توسط طالبان، خبرنگاران با نشر کلیپهایی از اینکه با چه سرعتی شهر به حالت عادی بازگشته شگفت زده شدند، در حالی که سکوت حکم فرما بر شهر از آمادگی برای بمبگذاری انتحاری بعدی خبر میداد.
این گزارشگر گاردین مینویسد که خبرنگاران، مردانی بودند که تفاوت فاحش در شهر را ثبت نکردند. در ویدیوهای آنها بیشتر مردان دیده میشدند و زنان در خانههای خود مخفی شده بودند و از حکومت طالبان وحشت داشتند.
خانم هریسن در ادامه آورده است که قبل از اینکه طالبان کنترل را به دست گیرند، افغانستان بدترین کشور جهان برای زنان بود.
او میافزاید که با محدود کردن زمینه اشتغال زنان و حتی تلاش برای حذف چهره زنان از صفحه تلویزیون، شرایط برای زنان به مراتب بدتر شده است؛ محدودیتهایی که فقط در یک دوره کوتاه مدت در خلافت اسلامی داعش یا دوره قبلی حاکمیت طالبان بر افغانستان دیده شده بود.
گزارشگر گاردین میگوید به نظر نمیرسد که بسیاری از روزنامهنگاران مرد در افغانستان، یا سردبیران آنها در کشورهای انگلیسیزبان، وحشت زنان و تاثیر مستقیم طالبان بر زندگی آنها را ثبت کرده باشند.
او میافزاید برای یکی از روزنامههای برجسته امریکایی چهار روز طول کشید تا اعلامیه طالبان در باره ممنوعیت آموزش دختران در دوره متوسطه را پوشش دهد.
این خبرنگار انگلیسی با انتقاد از شیوه برخورد جامعه بینالمللی با طالبان مینویسد بریتانیا برای دیدار با طالبان دو مرد را فرستاد تا با این گروه درباره حقوق زنان و دختران گفتگو کنند. او میگوید "ظاهراً از پیامی که این تصمیم برای حاکمان جدید افغانستان فرستاده بود، غافل یا بیتوجه بودند."
گزارشگر گاردین میگوید سازمان ملل نیز یک مرد را به ریاست دفتر زنان سازمان ملل در کابل منصوب کرده است و هنگامی که طالبان آموزش متوسطه دختران را منع کردند، آژانس کودکان سازمان ملل، یونسیف پیش از اینکه در مورد آینده دختران ابراز نگرانی کند، از شروع مکاتب پسرانه استقبال کرد.
او میگوید سخت است که فکر نکنیم این نوع رویکرد باعث میشود سازمانهای بینالمللی و دیپلماتها به فهرستهای نمایندگان خود برای سفر به کابل نگاه کنند و از این واقعیت که همگی یا اکثراً مرد هستند، چشم پوشی کنند.
گزارشگر گاردین میافزاید یکی از همکاران رسانهای اخیراً تصاویری از خود به اشتراک گذاشته است که او را با لباس طالب و عمامه سیاه نشان میدهد. نفر سوم، که در یک شبکه تلویزیونی بینالمللی بزرگ استخدام شده بود، تصویری از دوربین خود را در کنار یک آرپیجی طالبان منتشر کرده است.
اما هریسن میگوید این رویکردی عجیب در قبال جنگجویان رژیمی است که جنایات جنگی آن شامل قتلعام همکاران رسانهای، قتلهای تلافیجویانه، نقض حقوق زنان و آوارگی اجباری و قتل عام اقلیتهاست.
او میپرسد آیا سلفی گرفتن با سربازان رژیم سرکوبگر دیگر، از جمله نیروهای امنیتی چین در سین کیانگ، یا سپاه پاسداران ایران، به همین شکل دیده میشود؟
گزارشگر گاردین میگوید نیاز فوری از درک طالبان وجود دارد. او میافزاید درک جهان بینی و جاه طلبیهای کسانی که برای ایجاد حاکمیت جدید جنگیدند، بر نحوه تعامل جهان با آنها تأثیر خواهد گذاشت.
او میافزاید در فاجعه مالی که پس از تسلط طالبان رخ داده، احتمالاً زنان بیشترین آسیب را میبینند.
به گفته خان هریسون ممکن است مردان با دستفروشی یا فروش فرزندانشان مشکلاتشان را کم کنند، اما بسیاری از زنان اصلاً نمیتوانند کار کنند و همیشه این دختران هستند که فروخته می شوند.
او میگوید: "برای سالها، جامعه جهانی و رسانهها ادعا کردند که حقوق زنان در محور تعهد غرب به افغانستان قرار دارد اما هرگز این نگرانی فوریت نداشته است."
گزاشگر گادین در پایان مینویسد اگر این بحران ویژهای که زنان افغان با آن روبرو هستند در محور پوشش مسایل افغانستان قرار نگیرد و زنان در محور مذاکرات در مورد اهدای کمکها و دسترسی قرار نگیرند، بهایی که آنها و تمام افغانستان می پردازند به مراتب بیشتر خواهد بود.
