دادگاهی در هالند یک قوماندان سابق زندان پلچرخی را به اتهام جنایت جنگی و شکنجه زندانیان در دهه ۶۰ خورشیدی به ۱۲ سال زندان محکوم کرد. عبدالرزاق عارف متهم بود که زیردستانش زندانیان سیاسی را لت وکوب، شکنجه و اعدام میکردند.
عبدالرزاق عارف، ۷۶ ساله، که با اسم مستعار «رفیف» در هالند زندگی میکرد، بین سالهای ۱۳۶۲ الی ۱۳۶۹ در زندان پلچرخی به عنوان قوماندان و آمر سیاسی ایفای وظیفه کرده بود. او در سال ۱۳۹۹ در هالند دستگیر شد.
به نقل از رویترز، متهم در جریان محکمه مدعی شد که او عبدالرزاق عارف نیست و به جای کسی دیگر محکمه میشود. اما، قضات دادگاه این ادعای وی را رد کردند. قبلاً، سارنوالان بر اساس شهادت ۲۵ شاهد و شنود مکالمات تیلفونی عارف و خانوادهاش نشان دادند که هویت واقعی او همان چیزی است که در دادگاه مطرح شده بود.
قضات دادگاه گفتند که عارف «در خشونت[علیه زندانیان] دست داشت. او به زیردستانش دستور میداد و میدانست که آنان در زندان چه کار میکنند، اما جلو شان را نمیگرفت.»
وکیل عارف گفته است که نسبت به این حکم درخواست تجدیدنظر خواهد کرد.
این مقام پیشین بر بنیاد اصول «صلاحیت قضایی جهانی» دستگیر و محاکمه شد. بر اساس این اصول، کسانی که متهم به جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت بوده و امکان محاکمه آنان در کشورهای شان وجود ندارد، میتوانند در یک کشور دیگر محاکمه شوند.
سارنوالان هالندی تاکنون ۶ افغان را به جرم جنایت جنگی مورد بازجویی قرار داده اند.
دو نفر از این متهمان به دلیل نبود مدارک کافی از بازداشت رها شدند، یک نفر تبرئه گردید و دو نفر دیگر به زندان محکوم شدند. عبدالرزاق عارف آخرین فرد از این شش نفر است که در شهر دنهاگ هالند محاکمه گردید.
آقای جهانی به مساله مهاجرت پرداخته و گفته که مردم مجبورند برای یافتن یک وعده نان از شهر و دیار خود فرار کنند، به ایران بروند و با وجود برخوردهای غیر انسانی که با آنها میشود باز هم مهاجرت کنند. او گفته این یکی سیلی به صورت تاریخ و اعتبار افغانستان است.
آقای جهانی بخشی دیگر از نامهاش را بر موضوع اقتصاد فروپاشیده افغانستان تمرکز داده و از طالبان خواسته تا روی یک سیستم اداری پاسخگو کار کنند اما به گفتهی او کسانی به کار گماشته شدهاند که کاری جز آزار و اذیت مردم ندارند.
طالبان از زمان اعلام عفو عمومی تعهد دادند که همه افرادی که با دولت پیشین همکاری داشتند دارای مصونیت جانی خواهند بود. اما تنها در گزارشی که از سوی نیویورک تایمز نشر شده از ماه آگست سال پیش ۴۹۰ تن که در اردو و پولیس کار میکردند توسط طالبان کشته، لت و کوب و یا ناپدید شدهاند.
گزارشهای مستقل دیگر نیز حاکی از محدودیتهایی هستند که روز به روز عرصه را بر آزادیهای فردی تنگ میکنند.
آقای جهانی در نامهاش سران طالب را خطاب قرار داده از آزار و اذیت مردم توسط افراد طالبان ابراز نگرانی کرده و گفته به جای تمرکز بر مسائل حیاتی و مهم کشور تمام توان خود را برای شکستن گیتار و هنرمندان موسیقی به کار گرفتهاید.
جهانی از افزایش گرسنگی، فقر، تکدی گری، بیکاری، بستن مکاتب دخترانه و اینکه طالبان حتی مردم را مجبور به گذاشتن ریش میکنند، به شدت انتقاد کرده است.
او گفته امروزه هیچکس نمیتواند به تنهایی حاکمیت کند و اثبات آن همین است که هشت ماه از حکومت طالبان گذشته اما هیچ کشوری آن را به رسمیت نشناخته است.
وزیر سابق اطلاعات و فرهنگ با بیان اینکه نامه خود را به طالبان نوشته تا مسئولیت وجدانیاش را ادا کند، گفته است نارضایتی مردم سرآغاز سقوط طالبان است.
آقای جهانی ادعای پیروزی طالبان را هم زیر سوال برده است. او در نامه خود خطاب به طالبان گفته است: «افتخار نکن که قدرت بوده و زمام امور کشور را به دست گرفتی، بلکه این فساد رژیم گذشته و نارضایتی ۲۰ ساله مردم از حکومت بود که راه را برای پیروزی شما هموار کرد.» به گفته وی، حالا همان نارضایتی مردم از طالبان وجود دارد و در حال افزایش است.
آقای جهانی در نامه خود رهبران طالبان را چندین بار «عزیز» خطاب کرده و هیچ اشارهای به بازداشت زنان و سرکوب مخالفان، و تشکیل حکومت فراگیر متشکل از دیگر اقوام و جریانهای سیاسی نکرده است.
