مریم (نام مستعار) آخرین روزهای صنف ۶ خود را در کابل تحت کنترول طالبان سپری میکند. به این معنی که تحصیلات او تا چند ماه دیگر به پایان میرسد، اما این دختر ۱۰ ساله راهحلی در نظر دارد تا بتواند در مکتب بماند: اینکه به سوالات امتحان پاسخ ندهد تا ناکام شود و صنف ۶ را دوباره بخواند.
آنچه خواندید روایت روزنامه گاردین از وضعیت دختران افغانستان یک سال بعد از تسلط کامل طالبان به این کشور است.
گاردین نوشته است طالبان در جریان مذاکره با ایالات متحده، یک وعده ضمنی ارائه کردند که "در ازای یک نسخه اندکی افراطگرایی خالصانه، حداقل صلح و ثبات را برای افغانستان به ارمغان خواهند آورد."
نمایندگان آنها در کنفرانسهای بینالمللی گفتند که زنان در اسلام برای تحصیل و کار دارند و اگر جنگ دایمی در افغانستان به پایان برسد، اقتصاد فضای بیشتری برای رشد خواهد داشت.
بعد از ورود طالبان به کابل صدها هزار افغان از کشور خود فرار کردند و برخی از خاموش شدن تفنگها با امید استقبال کردند، اما نزدیک به یک سال بعد، این دید به طور فزایندهای میانتهی به نظر میرسد.
طالبان کشور را به انزوا بردهاند. حکومتی که این گروه ساخته حتی توسط یک کشور، حتی توسط متحدان قبلی این گروه، به رسمیت شناخته نشده است. ایالات متحده هفته گذشته رهبر القاعده را در قلب کابل آماج حمله قرار داد. کشته شدن ایمن الظواهری در کابل آشکار کرد که این گروه متحدان قبلی خود را در آغوش گرفتهاند.
هر چند پیش از کشته شدن ایمنالظواهری، طالبان ماهها دور از توجه جهانی، فرصت یافته بودند سیاستهای افراطی خود را پیاده کنند. تهاجم پوتین به اوکراین هدیهای به طالبان داد. زیرا همه توجهها معطوف به اوکراین شد و طالبان سیاستهای سختگیرانه خود را اجرا کردند.
زنان در افغانستان بیش از هر جای دیگری در جهان با محدودیتهای سختتر مواجه هستند. آنها از تحصیلات متوسطه محروم اند و اکثر آنها خارج از مراقبتهای صحی و آموزشی در خانه کار میکنند. آنها مجبورند برای همه سفرها، به جز سفرهای کوتاه توسط یک محرم مرد همراهی شوند و باید صورت خود را در ملاء عام کاملا بپوشانند.
محدودیتها به طور متناوب اعمال میشوند، اما این سیاست به ویژه برای زنان فقیرتر و آسیب پذیرتر، از جمله زنانی که مردان خانواده خود را از دست دادهاند میتواند آنها را از پا درآورد.
"سه بار دیدم که زنان در بازار توسط طالبان مورد ضربوشتم قرار گرفتهاند. برخی شلوارهایی پوشیده بودند که طالبان فکر میکردند خیلی تنگ است، بعد از لتوکوب توسط طالبان باید میدیدی که این زنان چقدر شکستهاند. یک بار دیگر آنها دخترها را فقط به خاطر لبخند زدن و بلند صحبت کردن لتوکوب کردند. این یک چیز طبیعی است که درباره لباسهایی که میخرید و چیزهایی که میخرید در بازار گپ بزنید."
زنی که با گاردین مصاحبه کرده میگوید: "از آن زمان من حتی از تحصیل در مدرسه دینی منصرف شدم، بهتر است در خانه باشم تا با این حیوانات برخورد کنم."
روزنامه سندی تایمز به نقل از یکی آن دختران به نام مریم ۱۶ساله نوشته است: "من میخواستم رئیس جمهور شوم، نه برای موقعیت، ثروت و یا شهرت، برای اینکه کشورم را بسازم، کابل را مانند پاریس زیبا بسازم، اما حالا نمیتوانم به مکتب بروم."
مریم همچنین افزوده است:" شاید فکر کنید که دختران افغان میتوانند بدون رویا زندگی کنند، اما در میان ما دخترانی هستند که می خواهند داکتر، مهندس و فضانورد شوند."
شکیبا ۱۵ ساله هم نوشته است: "بزرگترین آرزوی من این است که طالبان حق تحصیل و کار زنان را به دختران ما پس دهند."
او افزوده که "من می خواهم دکتر شوم. طالبان میگویند که زنان باید توسط پزشکان زن معالجه شوند، اما اگر ما نتوانیم آموزش ببینیم، این چگونه امکان پذیر است؟"
یلدا ۱۲ساله که می خواهد معلم شود، نوشت: "ما از طالبان نمیترسیم. هر دختری در افغانستان آرزوهای بزرگی در دل دارد، اما ما برای رهایی از این تاریکی که در آن غوطه ور شدهایم به کمک نیاز داریم."
شریفه، ۱۳ساله، نوشت: "خانواده من، مانند بسیاری دیگر، چنین مشکلاتی دارند و فداکاری های زیادی کردند تا ما را به مکتب بفرستند تا چیزی یاد بگیریم و به کشورمان خدمت کنیم. اما طالبان همه را نابود کردند."
شریفه افزوده که دختران افغان در حال مبارزه هستند و هرگز تسلیم نخواهند شد.
آخرین پیام از نرگس بود که میگوید آرزو داشت اولین زن افغان باشد که به فضا سفر می کند.
او نوشته است: "میخواستم فضانورد شوم، ماه و تمام قدرتهای خدا را ببینم. میخواستم راههایی برای زندگی در مریخ پیدا کنم و مردمم را به دور از جنگ به آنجا ببرم."
این نامه توسط آموزگاری که این دختران را پنهان از چشم طالبان آموزش میدهد به ساندی تایمز ایمل شده است.
با گذشت حدود یک سال از بهقدرت رسیدن طالبان، دختران بالاتر از صنف شش از رفتن به مکتب محروم شدهاند.
هرچند طالبان بارها گفتهاند که دروازه مکاتب به روی همهای دانشآموزان دختر باز خواهد شد، اما این اتفاق نیفتاده است.
بازگشایی مکاتب و رعایت حقوق و پذیرفتن آزادیهای زنان از شرایط اصلی جامعه جهانی برای بهرسمیت شناختن رژیم طالبان است.
