ملاله یوسفزی، برنده جایزه صلح نوبل میگوید پشتونها در سرتاسر افغانستان و پاکستان توسط یک گروه تروریستی متحمل ضربوشتم، آوارگی و مرگ شدهاند. خانم یوسفزی میگوید به عنوان یک زن پشتون، پاکستانی و مسلمان با اظهارات نماینده ویژه پاکستان در سازمان ملل درباره پشتونها مخالف است.
منیر اکرم، نماینده ویژه پاکستان در سازمان ملل روز چهارشنبه در نشست سازمان ملل در ژنو گفت: «محدودیتهایی که از طرف حکومت موقت افغانستان وضع شده، از نظر ما زیاد جنبه دینی ندارد، بلکه در فرهنگ خاص پشتونها ریشه دارد که زنان را ملزم به نشستن در خانه میکند. این یک واقعیت فرهنگی متفاوت افغانستان است که برای صدها سال تغییر نکرده است.»
آقای اکرم پس از آنکه اظهاراتش با واکنشهای گستردهای روبرو شد، دیدگاه خود را پس گرفت و از کسانی از اظهارات او ناراحت شدهاند، معذرت خواست.
با این حال ملاله یوسفزی روز یکشنبه، ۱۶ با انتشار مقالهای در روزنامه پاکستانی دان نوشته است طالبان مسئولیت نقض فاجعهبار حقوق زنان را بر دوش دارند.
خانم یوسفزی در مقالهاش نوشته است در سرتاسر افغانستان، بسیاری از زنان و مردان پشتون، همراه با مردم تاجیک، هزاره، اوزبیک و دیگر قومیتها، دههها را صرف ساختن مکاتب دخترانه و سازمانهای مدافع حقوق زنان کردهاند.
او میگوید آنها از جمله کسانی هستند که هنوز جان خود را برای اعتراض در خیابانهای کشورشان به خطر میاندازند و نسلی از دختران را پرورش دادهاند که تا زمانی که حقوقشان سلب میشود، سکوت نخواهند کرد.
برنده جایزه صلح نوبل گفته است من ادعا نمیکنم که در جوامع پشتون کاملاً عدالت رعایت میشود. به گفته او: «مانند بسیاری از نقاط دیگر جهان، زنان و دختران ما هنوز با موانع بسیاری روبرو هستند. تعداد دخترانی که مکتب نمیروند بیشتر از پسران است. بسیاری از دختران مجبور به ازدواج زودهنگام میشوند.اغلب، زنان به عنوان شهروندان درجه دوم در نظر گرفته میشوند، ارزش و حقوق آنها توسط مردان از اولویت برخوردار نیست.»
با این حال او تاکید کرده است که «همانطور که مردم یک جامعه، فرهنگ را میسازند، مردم نیز میتوانند فرهنگ را تغییر دهند.»
ملاله تاکید کرده است که ما میتوانیم تحول فرهنگی را در زنان و مردانی ببینیم که برای برابری جنسیتی در جوامع امروزی در سراسر افغانستان و پاکستان کار میکنند.
به قول او «ما در حال تکامل هستیم و به پیش میرویم. حتی زمانی که طالبان و سایر گروههای افراطی سعی دارند ما را عقب بزنند، ما به پیش میرویم.»
خانم یوسفزی در این مقاله از برخورد سیاستمداران پاکستان در قبال افغانستان انتقاد کرده است. او میگوید در دو سال گذشته، من با بسیاری از رهبران پاکستان در مورد چگونگی کمک به زنان و دختران افغانستان صحبت کردهام و به نظر میرسد که تعدادی از آنها در برابر وضعیت بیتفاوت هستند.
او میگوید در ماه سپتمبر ۲۰۲۱، پس از سقوط کابل به دست طالبان یک مقام پاکستانی به وی گفته است که «افغانستان اکنون صلحآمیزتر از قبل است.»
ملاله گفته من در پاسخ از این مقام پاکستانی پرسیدم: «صلحآمیز برای چه کسی؟» او در ادامه تاکید کرده که مطمین است افغانستان برای دختران و زنانی که حق آموزش و کار خود را از دست دادهاند صلحآمیز نیست.
