علی کریمی، بازیکن پیشین تیم ملی فوتبال ایران، در برابر اقدامات تبعیضآمیز علیه تیم ملی فوتبال زنان این کشور اعتراض کرد. آقای کریمی روز دوشنبه گفت: «هیات رئیسه باید هر نفر ۲۰ هزار دالر بگیرند، آنوقت تیمهای زنان ایران در همه ردههای سنی، از سادهترین امکانات محروم هستند.»
آقای کریمی در واکنش به خبر ایران اینترنشنال درباره تحریم اردوی تیم ملی زنان توسط ملیپوشان این کشور به دلیل بیپولی و تبعیض با تیم مردان، در توییتر نوشت: «قابل توجه آقای میرشاد ماجدی، آیا این بچهها حقی از درآمدهای فدراسیون ندارند؟»
در آستانه اعزام تیم ملی فوتبال زنان ایران به مسابقات انتخابی المپیک، ۱۴ ملیپوش این کشور، به دلیل مشکلات مالی، کمبود امکانات و توهین به شأن ملیپوشان از حضور در دور دوم اردو سر باز زدهاند.
به گفته برخی منابع، فدراسیون علاوه بر عدم تسویه بدهی قبلی به بازیکنان، تمهیدات لازم برای رفت و آمد بازیکنان به اردوی ملی در ایام نوروز را فراهم نکرده است.
از سوی دیگر لباسهای بیکیفیت تیم زنان هم موجب اعتراض ملیپوشان شده است.
سعدیه بروند ۲۷ ساله در افغانستان مجری برنامه گفتگوی رادیویی و همچنین یکی از پنج دختر عضو تیم ملی مشت زنی افغانستان بود، اما آنچه باعث شد او افغانستان را ترک کند و در آلمان بماند، کار او به عنوان یک روزنامهنگار ورزشی بود.
مجموعهای از گزارشهای او در سال ۲۰۱۹ در مورد آزار جنسی فوتبالیستهای زن افغان باعث ترس والدین سعدیه از امنیت او شد.
خانم برومند در گفتگویی با رویترز گفت: «پس از این رسوایی، برای شرکت در یک کنفرانس ورزشی به ایتالیا و از آنجا به آلمان رفتم. پدرم نگران بود و به من گفت برای امنیت خودم به افغانستان برنگردم».
بازگشت طالبان به قدرت در آگست سال ۲۰۲۱ باعث شده زنان از همهای عرصهها از ورزش گرفته تا کار و آموزش محروم شوند.
اما سعدیه میگوید در غربت بهدنبال تحقق رویاهایش است تا اولین بوکسور زن افغان باشد که در المپیک شرکت میکند.
رویای شرکت در مسابقات المپیک با بازدید او از مجموعه المپیک در کابل تقویت شد، جایی که تصویر روح الله نیکپا، که تنها مدال المپیک افغانستان را در تکواندو در بازیهای ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ کسب کرده، وجود داشت.
سعدیه میگوید: "من از او الهام میگرفتم و میخواستم ببینم زنی به مقامی بالاتر از او به مدال طلا برای افغانستان می رسد و عکس او بالاتر روح الله نیکپا قرار میگیرد."
سعدیه مصمم به ادامه ورزش و تحقق رویاهایش است.
در خالکوبی روی بازوی راست او نوشته شده است "هیچ چیز غیرممکن نیست"، در حالی که در بازوی سمت چپ او پنج حلقه المپیک و وزیر آن "بله، میتوانم" خالکوبی شده است.
و دو واژه «پرواز» و «آزادی» روی قوزک پایش خالکوبی شدهاند.
سعدیه میگوید: «هر کدام از آنها معنایی دارند. او افزود: "من همچنین یک خالکوبی دارم که به سادگی میگوید "بخند".
این بوکسور پناهنده افغان در ادامه گفتگو با رویترز میگوید زمانی که در افغانستان بود، همیشه استرس داشت: «این (لبخند) برای این است که به خودم یادآوری کنم که خوشحال باشم و لبخند بزنم، مهم نیست که چه باشد."
سعدیه برومند میگوید دخترانی که میخواهند ورزش کنند و یا برای تمرین در افغانستان یا رفتن به آنجا کمک میگیرند، مرتباً با او تماس میگیرند.
او افزود که قبل از تسلط طالبان میخواست از افغانستان بازدید کند و یک مرکز مناسب برای دختران بسازد که بتوانند با او آموزش ببینند.
سعدیه میگوید: «اما همه چیز تمام شده است.ما ورزشکاران خوب زیادی داریم. اما متأسفانه، محیط مناسب نیست. از زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، بیشتر این دختران تمرین را متوقف کردند و فقط در خانه هستند و هیچ کاری انجام نمی دهند. این واقعاً من را افسرده می کند.»
